Volgende maand staat Neil Young in Ziggo Dome. Hij wordt er begeleid door Promise Of The Real. Something Real (Royal Potato Family/Bertus) is het nieuwe album van die band. Voluit heet het gezelschap Lukas Nelson & Promise Of The Real. Die Lukas is een van de twee zonen van Willie Nelson die we hier tegenkomen, gitarist Micah is de andere. Songschrijver en leadvocalist Lukas stippelt de lijnen uit. Die gaan via behoorlijk zwaar aangezette classic rock naar grunge. Neil Young horen we nog eventjes in de achtergrondzang van de cover meer…

Fans van Dawes opgelet. Ben Kunder heeft met Golden (eigen beheer) een debuutalbum gemaakt dat absoluut niet te missen is. De Canadees pakt de laatste zonnestralen van de dag en houdt die negen nummers lang vast. Fraaie zang, mooie melodieën; alles straalt warmte uit. Het is bijna alsof Taylor Goldsmith van Dawes zingt op Golden. Niet alleen qua zang is er een gelijkenis, ook qua opbouw van de nummers die stuk voor stuk dat westcoastgevoel brengen. Een plek waar de zorgen van je afglijden door alle gloed die over je heen komt. Op Trailhead raakt meer…

Met enige verbazing heb ik kennis genomen van de juichende quotes die Her Majesty verzamelde in de Nederlandse pers met de ode aan Déjà Vu van Crosby, Stills, Nash & Young. Ik geloof heel graag dat het goed wordt uitgevoerd, maar zijn vijf sterren voor het naspelen van een plaat niet ietwat overdreven? Nou ja, daar gaat het nu niet over. Tenslotte zijn de mannen die deze ode te beurt viel zelf ook nog immer actief. Neil Young treedt binnenkort op in Nederland. Graham Nash heeft een nieuwe soloplaat en zorgde voor publiciteit door meer…

De knoppen zijn helemaal naar rechts gedraaid op The Howl & The Growl (eigen beheer). The Surreal McCoys knallen er dan ook gelijk lekker in met You Can’t Afford It. Gitaren en een beukende ritmesectie serveren een heerlijk potje cowpunk. Al veel vaker gehoord, maar dat maakt niet uit. Want je kunt net zo goed zeggen dat je het niet vaak genoeg hoort. Bijzonder fijn is bijvoorbeeld Whole Lotta Folsom, een mengseltje van Led Zeppelin en Johnny Cash. De Amerikanen doen naast cowpunk ook in pubrock van het hardere soort. En een accordeon hoort meer…

Indierock in vele variaties biedt Human Performance (Rough Trade/Konkurrent) van Parquet Courts. Met Dust beginnen ze helemaal goed alsof ze Meat Puppets zijn. Het titelnummer is witte soul uit de sixties met wat echo’s van ELO. Vreemde combinatie? Prima, dat maakt deze plaat zo spannend. Het nummer gaat namelijk ook nog eens over in felle, dwarse indierock. Outside wordt gekenmerkt door zeurderige zang, waarna I Was Just Here een punky omschakeling kent. Paraphrased houdt het midden tussen Radiohead (beginperiode) en Talking Heads met meer…

Het uit het noorden van de staat New York afkomstige Esquela is echt een bandje voor producer Eric ‘Roscoe’ Ambel. Canis Majoris (eigen beheer) biedt rootsrock van de straat. Het liefst tovert de formatie een straatbeeld tevoorschijn van enkele decennia terug. It Didn’t Take is doo-woppende rock-’n-roll met trippelende gitaar en saxofoon waarmee ze teruggaan naar de jaren vijftig of zestig. Het door steelgitaar onderstreepte gejammer van John ‘Chico’ Finn op Sorry wordt beantwoord met een veeg uit de pan van zangeres Becca Frame. Hoogtepunt van meer…

Met soepel vakmanschap slingert Clarence Bucaro redelijk vlot na Like The First Time alweer een nieuw album op de deurmat. Pendulum (Twenty Twenty Records) heet het ding. Beetje flauw misschien, maar dat heen en weer van een pendulum is een treffende omschrijving van deze verzameling liedjes die toch vooral de indruk wekt dat ze met een groot gemak zijn ontstaan. We zijn dan ook wat minder onder de indruk van deze cd dan van de voorgangers. Vakmanschap is fijn, maar het is niet voldoende. Treffend voorbeeld: het tweede liedje meer…

Een voormalige deelnemer aan America’s Got Talent, dat is toch een opmerkelijke aanwinst voor Music Road Records, het label van Jimmy LaFave. Easy Prey (Music Road Records/Munich) is niet de eerste plaat van Jonah Smith. Dat is te horen ook. Dit is een professioneel klinkend album zoals de grote namen uit de popmuziek ze afleverden in de jaren zeventig. Alles tot in de puntjes verzorgd. En toch met soul. Geproduceerd door Smith zelf. Witte soul, daar hebben we het over in dit geval. De Amerikaan maakt muziek die valt te vergelijken met Paul meer…

Een tijd geleden hadden we het over drie bands als tips voor de toekomst. Een van die bands was Quiet Life waarover we toen schreven dat ze slonzige, maar niet te vette rock met heel veel country-invloeden maakte. Op het nieuwe album, Foggy (eigen beheer), is dat nog steeds zo. Je kunt nu ook zeggen: een nieuwerwetse versie van The Band. Daarnaast komen ook liefhebbers van The Felice Brothers hier aan hun trekken. Dat klinkt goed en dat is het ook. Prima in elkaar stekende nummers, een lekker vol geluid ook, met koortjes op de juiste plek en zeker niet meer…