De wat koele pop van de uit Seattle afkomstige Amy Blaschke verwarmt ze in de studio’s van Los Angeles. Daar nam ze wederom onder productionele leiding van Brain Whelan Breaking The Blues (Bird On A Lyre Records) op. Dat is een plaat waarop ze ondanks de ellende als gevolg van de ziekte van Lyme de positieve kanten belicht. Daarvoor kruipt ze Under My Skin. Op Falling For The Moment komen heel voorzichtig trompetjes om de hoek kijken. Powerpop en folkrock gaan naadloos in elkaar over. De songtitels Exploding Roses en meer…

The Pilot and the Flying Machine (CRS) van Ben Bedford is americana van het deftige soort. Deftig op een manier zoals ook altijd de muziek van Joe Henry dat is. Spaarzame arrangementen zorgen voor rust en ruimte. Bedford nam het album op in een kerk in Springfield, Illinois, met technische hulp van David Sinko. Die werkte eerder samen met Punch Brothers, Yo-Yo Ma en Edgar Meyer. Namen uit americana, klassiek en jazz, stromingen die volledig tot hun recht komen op dit bijzondere album dat in vijf dagen tot stand kwam. Bedford (zang, akoestische meer…

John Doe nodigt ons uit voor een treinreis (Get On Board) onder de zinderende zon (Sunlight). The Westerner (Cool Rock Records/Thirty Tigers/Bertus) speelt zich af in Arizona. De trein wordt bevolkt door een nogal uiteenlopende groep mensen. Ze zijn allemaal op zoek naar een zonnestraal. Zo ook Doe. Halverwege het album komt die echter tot de constatering: ‘My heart’s in California, I’m alone in Arizona’. In onrust is Doe op zijn best en dat is op dit nummer het geval. Dat geldt nog sterker voor Go Baby Go. Dat botst alsof alles tegen meer…

Puur als Patsy. Cool als Cline. Dat is Soon Enough (Clubhouse Records/CRS) van Erin Rae and the Meanwhiles. Opgenomen in slechts twee dagen in Nashville. Live in de studio. Rae produceerde het album zelf met Michael Rinne, bassist bij Rodney Crowell. Haar stem heeft jazzy kwaliteiten. Ze zingt zuiver en geeft de noten volop lucht. Die worden opgepikt door steelgitaar of cello die ze optillen, zodat ze even in de lucht blijven hangen. Alsof de woorden in een ragfijn web zijn gevangen. De muziek ademt. Nergens kiezen Rae en meer…

Hoop en verdriet. Toekomst en verleden. Op gracieuze wijze behandelt Wilder Adkins op Hope & Sorrow (eigen beheer) grootse thema’s. De artiest uit Birmingham, Alabama, is niet iemand die pasklare antwoorden paraat heeft, dat wordt meteen wel duidelijk op Dreamer. Hij droomt langs de werelden van Elliott Smith en Bonnie ‘Prince’ Billy. De ijle zang doet ook wel wat denken aan Phosphorescent. De stem glijdt langs watervalletjes en zoekt zijn weg naar harmonie die echter niet gevonden wordt. Dat past niet bij het wereldbeeld van Adkins. Hij is een meer…

Twee stemmen die als onkruid om elkaar heen kronkelen. Een angstaanjagend krassende viool. Het schuurt in de countryliedjes van Freakwater. Scheherazade (Bloodshot Records/Bertus) begint met het verslag van een groepsverkrachting in India (What The People Want). Daarna komt het onheil uit alle hoeken in de liedjes van Catherine Irwin en Janet Beveridge Bean. Voor het eerst in ruim tien jaar laten ze weer van zich horen met deze in Kentucky opgenomen plaat. Daar begon het ook allemaal toen ze in 1985 in meer…

Op Close To Me – More Fame Recordings (Ace) wordt vooral duidelijk dat Dan Penn zich niet beperkte tot countrysoul. Nog even herhalen wat we al schreven in de recensie van het vier jaar geleden verschenen The Fame Recordings: Penn zette met deze in verloren uurtjes opgenomen demo’s slechts zijn liedjes in de etalage voor andere artiesten. In de studio van Muscle Shoals, Alabama, keek de tiener daarbij verder dan het zuiden van Amerika. Hij lonkte ook naar Detroit, New York en Chicago. Luister naar Love Is A Wonderful Thing en je hoort meer…

Sid Griffin haalt op Salad Days herinneringen op aan zijn tijd met The Long Ryders. ‘No more gigging with McGuinn’, horen we hem zingen. Die dagen zijn voorbij, tegenwoordig maakt hij bluegrass met een stelletje Britten. The Coal Porters is best een aardig bandje, maar zoals we hier al vaker schreven blijven we heimwee houden naar de knallende countryrock van The Long Ryders. Net zoals Griffin zelf op het eerste nummer van No. 6 (Prima Records) met weemoed terugkijkt naar de tijd dat hij de Ramones zag spelen (The Day The Last Ramone Died). Het album wordt meer…

Mooi is misschien niet direct het meest voor de hand liggende predikaat dat je op de muziek van Cash Savage and the Last Drinks zou plakken. Intrigerend, meeslepend, spannend, dat allemaal wel. En dus zeer de moeite waard! Op One Of Us staan 10 nummers die duidelijk maken wat ik bedoel. Op folk en blues geïnspireerde nummers maar in een stijl die zeker zeer eigen te noemen is. Rammelende, kermende en jankende gitaren, een fors spelende ritmesectie en de viool van Kat Mear, dat zijn de hoofdbestanddelen. En natuurlijk die stem van Cash Savage meer…