Met de keelpijn van Shannon Lyon valt het wel een beetje mee. Maar My Throat Is Soar (Continental Record Services) valt niet mee. Recorded and mixed at Lyons Lake Studio in the winter of 2016 on a Tascam 414 Midi cassette 4 track recorder staat op de cover. Opdat het maar heel interessant mag lijken. Twintig jaar geleden hadden we het misschien werkelijk bijzonder gevonden, dit bewust heel naïeve werkstuk. Immers, toen liepen we weg met Evan Dando. Daarmee valt dit album qua aanpak te vergelijken. Maar die Dando bleek achteraf toch niet veel meer meer…

Het is echt ongelofelijk wat er aan prachtplaten tevoorschijn komt als je iets verder zoekt in het wereldwijde aanbod. Neem nu Blue Ridge Blood (eigen beheer) van Chelle Rose. Niet dat we de eersten zijn die deze plaat bespreken. Nee, bij lange na niet, maar het is geen plaat die hier zwaar gepromoot wordt. Rose is een zangeres die opgroeide bij haar grootouders in Tennessee. Geen pretje als je naar Mean Grandpappy luistert. Aan de andere kant: het afsluitende Sing Pretty schreef ze voor haar grootmoeder. Mooi gezongen, en als een soort meer…

In januari bespraken we nog het vorige album, Nero, van Ian Fisher. Nu is er alweer een opvolger van de tegenwoodig in Wenen levende Amerikaanse singer-songwriter. Koffer heet die en evenals het vorige plaatwerk wordt ook deze uitgebracht door het Nederlandse Snowstar Records. Koffer klinkt Nederlands maar is Duits. Het titelnummer is Fisher’s in het Duits gezongen, rockende, cover van Marlene Dietrich’s Ich Hab’ Noch Einen Koffer in Berlin. Het is tegelijkertijd ook gelijk het dieptepunt van de plaat. Over de top, vervormde stem, ik vind meer…

Luke Bell begint zijn derde album met een verrassend eerlijk liedje. Op Sometimes zingt hij dat hij zijn ex uit zijn hoofd probeert te zetten, maar dat hem dat lang niet altijd lukt. En dan voelt hij zich miserabel. Meestal vallen de tranen in dit soort muziek in het bier. Maar de honky tonk op Luke Bell (Thirty Tigers/Bertus) blijft niet hangen in zelfbeklag en Bell voelt ook niet de behoefte te vluchten in een stoere pose. De via Austin en New Orleans in Nashville geraakte cowboy – in zijn jeugd liep hij tussen de koeien in Wyoming – begeeft zich op Hold Me op de meer…

Douglas Greer is bekend in Texas en Nederland. Dat is allemaal te danken aan zijn 10 jaar geleden verschenen debuut Just A Man, dat hier (ook op deze site) warm onthaald werd. De man uit Port Acres komt nu eindelijk met een opvolger: Baja Louisiana (Zilker Park Records), genoemd naar de bijnaam van de grensstreek tussen Texas en Louisiana waar Greer vandaan komt. Opmerkelijk is trouwens dat Port Acres tegen een buurt in Port Arthur aanligt die Nederland heet. Dat moet een voorteken zijn geweest. Enfin, naar het album nu: 11 nummers meer…

Wie de website van Jim Wurster opent ziet bovenaan in de bladwijzer een omschrijving van diens muziek staan: Jim Wurster music – singer songwriter storyteller – acoustic based americana, Woody meets Dylan with a twist of Velvet Underground. Wie No Joke (eigen beheer) beluistert, kan daar best wat mee. Zo klinkt het titelnummer als een zwalkende Dylan op leeftijd. Best Bad Love is doordenderende, vierkante bluesrock waarbij de duivel natuurlijk om de hoek komt kijken. Party Girl heeft iets van Willie Nile, waarna Dream, Dream, Dream het meer…

Gunpowder Tracks (Borrego Records) van de slechts 19-jarige Mason Summit is niet de voltreffer waarop je een beetje had gehoopt na zijn eerste twee albums. Misschien was dat ook wel teveel gevraagd, want dan hadden we hier te maken gehad met een vijfsterrenplaat. Niet dus. Na Absentee en Loud Music & Soft Drinks overheerst nu toch een beetje de teleurstelling. De Californische pop mist de spontaniteit van de voorgangers. Alsof Summit zijn doelen al heeft bereikt. ‘I wish I was a little kid again’, horen we hem kwelen op When Time Was Mine To Spend. Nou meer…

Sommige albums zijn niet alleen goed; ze bieden ook nog iets extra’s. Dat geldt zeker voor War Surplus (eigen beheer) van de uit Nashville afkomstige Becky Warren. Dit album biedt namelijk een verhaal. Het verhaal van een koppel waarvan de man naar Irak gaat om te vechten en terugkomt met een posttraumatische stress stoornis. En dat loopt natuurlijk niet goed af. Een soort conceptalbum, hoewel ik bij die term meestal aan progrock moet denken. En daarvan is hier zeer zeker geen sprake. Dit is onvervalste (country)rock en americana in de traditie van meer…

Ook in alternatieve country heerst de laatste tijd glitter en glamour. Nadat Daniel Romano de durf had om een prachtig countrypak aan te trekken voor de hoesfoto van Come Cry With Me, zagen we dit jaar op TakeRoot Robert Ellis aantreden in een weergaloze westernoutfit. En wat te denken van het spiegelende kostuum van Aaron Lee Tasjan op Silver Tears (New West Records/PIAS)? Deze met een stetson ons tegemoet tredende singer-songwriter heeft een bijzondere route afgelegd naar deze superplaat. Zo speelde hij gitaar in een reïncarnatie van meer…