De prijs voor de mooiste verpakking gaat dit jaar naar Hobo Jungle Fever Dreams (Local Rascal Records) van Corin Raymond. Het karton is voorzien van een waslaagje, waardoor het heerlijk zacht aanvoelt. Het uitklapbare hoesje bestaat uit zes panelen met binnenin de linernotes van Raymond. Een boekwerkje van 80 pagina’s bevat 16 portretten van musici in de stijl van de cover. De teksten van de Canadees zijn hier voor de verandering eens in een leesbaar korpsgrootte afgedrukt. Daarmee is Hobo Jungle Fever Dreams niet alleen voor meer…

Eerlijk is eerlijk: we waren het plaatwerk van Tim Easton (uit Nashville) hier een beetje uit het oog verloren. En dan bedoelen we met name zijn solowerk, want de albums die hij met Evan Phillips en Leeroy Stagger opnam bespraken we hier wel. American Fork (At The Helm Records) is al het negende album dat Easton onder eigen naam uitbrengt. Er staan acht nummers op (de totale speelduur van de plaat is met 32 minuten aan de korte kant). Redelijk soepel gespeelde americana, een beetje alsof je The Band anno nu zou horen. Maar wel met de kanttekening dat meer…

De in New Mexico neergestreken Jaime Michaels brengt harmonieuze folkliedjes op Once Upon A Different Time (Appaloosa Records). De fijne instrumentatie en warme voordracht verhinderen niet dat hij zijn bezorgdheid uit over diverse kwesties. Op Warming kijkt hij terug: ‘They used to call us hippies / long haired welfare queen freeloaders / when we’d march and sing our songs of / understanding and peace / they’d laugh and point their fingers / and call us communists and dope fiends / Gandhi loving tree huggers who don’t respect meer…

Het meest bijzondere nummer van Slow Burn (Dahl Street Records) staat twee keer op deze plaat van Jody Weger. De singer-songwriter van de Canadese prairie heeft een remix in petto van Same Eyes, Same Ol’ die overigens niet eens zo heel veel afwijkt van de eerste versie. Het is een liedje waarop een mandoline samengaat met een reggaebeat. Weger heeft het over Bob Marley, straatbendes en hiphop, waarmee er qua stijl overeenkomsten zijn met het oeuvre van Garland Jeffreys. Dat relaxte kenmerkt de hele plaat. Zo zou Ride On hebben meer…

De invloeden van Natural Child zijn vrij duidelijk op Okey Dokey (eigen beheer). Toch is er van epigonisme nauwelijks sprake. Het trio uit Nashville dat al eens op TakeRoot stond switcht namelijk voortdurend van stijl. Ze beginnen met Sure Is Nice met hoekige new wave over een sweet sexy woman als Talking Heads. NSA Blues begint funky en rolt rustig naar lichte soul met weglopende gitaren. Out Of Sight gaat van een swampy gitaarintro naar een brobbelende synthesizer. Daarna voert een honky tonk mind ze op Now And Then naar meer…

David Osborne en David-Gwyn Jones groeiden op in een oninteressante wijk ergens in Amerika. Niets te beleven, behalve muziek maken. De plaat The Gilded Palace Of Sin van The Flying Burrito Brothers gaf zin aan het leven. Nu vele jaren later wonen ze ver van elkaar vandaan. Jones vertrok naar Engeland, maar als Osborne Jones spelen ze af en toe nog altijd het soort countrymuziek dat hun ooit redde van de verveling. Op het in Californië opgenomen album Only Now (Continental Song City) gaan ze van honky tonk (Down To Austin) naar het door Roy Orbison meer…

Herman Brood leeft en woont in Dallas. Die gedachte kwam even op bij Livin’ In The EDT. Een liedje over een lekker wijf en dronken worden zonder reden. Eigenlijk gaan alle liedjes daarover. Hier met een lekker pianootje, ziedaar de link naar Brood. Ook door het melodietje trouwens. The Warden heeft het over 27 worden en je springlevend voelen, maar dat was dan wel in 2005. Maar goed, te oordelen aan de manier waarop de Texaan tekeer gaat op The Warden (Idol Records) is er niet veel veranderd. Dit is een verdraaid lekker stukje stoere honky tonk. De meer…

Kijk eens goed naar die hoes. Dat zijn schedels die daar ondergronds liggen verspreid. In diezelfde aarde groeien bloemen. Een gruwelijk beeld en toch ook hoopvol. Precies dat wilde Lee Penn Sky tot uitdrukking brengen op 29 Left Down (eigen beheer). Op het nummer Big Branch Mine zingt hij over de mijnramp in 2010 in de Upper Big Branch Mine, West Virginia, iwaarbij 29 mijnwerkers omkwamen. De verantwoordelijken kregen forse boetes omdat niet aan de veiligheidsvoorschriften was voldaan, terwijl bij de reddingsoperatie ook meer…