Barsten in de ruiten. Kapotgegooide stoelen. Het zijn de stille getuigen van de scheiding van Sara Watkins. Op het titelnummer Young In All The Wrong Ways (New West Records/PIAS) kijkt ze terug op die episode in haar leven. De wonden zijn nog vers. Maar moet ze er nou echt zo bij schreeuwen als een Linda Perry? Watkins heeft zich nimmer beperkt tot bluegrass of zelfs country. Bij het trio Nickel Creek gaf rock de muziek meerwaarde; bij deze soloplaat is dat niet het geval. Watkins springt zoveel kanten op, dat ze nauwelijks is te volgen. Het zal haar manier zijn van meer…

Carousel (Blue Elan Records) is een verrassend frisse plaat van Gerry Beckley, een van de oprichters van America. Tokyo is een heerlijke binnenkomer met breaks en koortjes alsof het een plaat betreft van Matthew Sweet of Cavedogs. Wie had dat nog verwacht van deze veteraan? De cover van het prachtige Nature’s Way van Spirit is ook zeer genietbaar. En wat te denken van de uitvoering van Don’t Let The Sun Catch You Crying? Heerlijk gewoon hoe hier softrockend de sixties worden overgedaan met dit liedje van Gerry and meer…

Bluegrass is niet echt de juiste aanduiding voor Autumn (Yep Roc Records) van Chatham County Line. De omschrijving akoestische countryrock doet het kwartet uit North Carolina meer recht. De liedjes van Dave Wilson liggen in het verlengde van iemand als Gene Clark; veel meer in ieder geval dan dat ze voortborduren op traditionele Appalachenmuziek. Wilson voegt iets toe aan rurale Amerikaanse klanken, net zoals enkele decennia geleden Clark dat deed. Wilson (zang, gitaar) en de andere bandleden John Teer (mandoline, fiddle, zang), meer…

Amerika zal worden geleid door een president met minachting voor alles en iedereen. De enige hoop die we daaruit kunnen putten, is de verwachting dat het mannen en vrouwen van het alternatieve land, altcountry dus, zal inspireren tot liedjes met een kop en een staart die echt ergens over gaan. Van het duo This Frontier Needs Heroes valt in ieder geval nog heel wat te verwachten. Met Real Job (eigen beheer) hebben Brad Lauretti en Sadie Frederick al een geweldig statement afgeleverd. Helaas is het nummer I Love Immigration de meerderheid van meer…

Hoe de uitslagen van de Amerikaanse verkiezingen ook uitvallen, dat is op het het moment van schrijven van deze recensie nog onzeker. Hoe dan ook: hoe te overleven? Dat vraagt Matt Woods zich ook af op How To Survive. Het antwoord heeft hij ook niet gelijk want in Love In A Nuclear Age zingt hij: No one is smart enough to write a book on how to survive. In The American Way heeft Woods het over een paar gevoelige onderwerpen in het leven van de werkende man in de VS. Hiermee toont de man uit Knoxville, Tennessee een scherp observator. Maar ook een sterk liedjesschrijver. Prachtig is namelijk ook Fireflies, meer…

Is popmuziek nog relevant? Worden er nog albums gemaakt die ingaan op actuele ontwikkelingen? Zijn er nog protestzangers? Precies op het juiste moment lanceert de Amerikaanse singer-songwriter Joe Purdy Who Will Be Next? (Midtown Crier Records/Bertus), waarmee hij antwoord geeft op al die vragen.
Wie gaat het worden? Hillary Clinton of Donald Trump? Vandaag kiest Amerika een nieuwe president. Het heeft even geduurd, maar gaandeweg bemoeiden steeds meer popartiesten zich met de verkiezingsstrijd. Met meer…

Goed nieuws: Luke Winslow-King is de crisis te boven. De singer-songwriter leek op zijn eerste albums vastgeroest in de jaren 30 van de vorige eeuw, maar hij heeft zich gaandeweg ontwikkeld tot een artiest die die invloeden heeft verwerkt tot een eigen stijl. Met I’m Glad Trouble Don’t Last Always (Bloodshot Records/Bertus) heeft hij het verleden van die crisistijd voorgoed van zich afgeschud. Ook in ander opzicht rekent hij af met een crisis. Het huwelijk van Winslow-King met zijn vrouw Esther liep op de klippen. Esther is er dus ook meer…

Nadat Walter Broes & the Mercenaries direct een flink eind de lucht in zijn geschoten met het titelnummer Movin’ Up (Rootz Rumble), zetten ze onmiddellijk daarna met Come On Down de daling alweer in. Na die eerste twee nummers weet je dat je ze de rest van het album wel wil volgen. Het titelnummer trekt de haren strak achterover; alsof Elvis Presley en Johnny Burnette nog voor de spiegel staan. Cool for cats en hippe hipsters. De afdaling met Come On Down brengt de ronkende sound van The Paladins. Het ruimtelijke geluid brengt flink wat meer…