Uit Noorwegen komen The Northern Lies. Uit Tromsø, in het uiterste noorden, om precies te zijn. Toch, zo valt te horen op haar tweede plaat White Desert Blues (Lunheim Gramophone), maakt de groep warmbloedige altcountryliedjes. Door de zang van Henry Johnsen en Karoline Nordgård en de heerlijk melodieuze nummers doen deze Northern Lies denken aan The Jayhawks en Whiskeytown. White Desert Blues heeft echter een diepzwarte rouwrand, want begin december overleed voorman Henry Johnsen op slechts 33-jarige leeftijd aan de kanker. In het afsluitende meer…

Chaos. Verwarring. Wanorde. Meer chaos. Meer verwarring. Meer wanorde. Haat. Woede. Elektroshocktherapie. Er moet morfine aan te pas komen om de pijn te verzachten op Little Seeds (New West Records/PIAS) van Shovels & Rope. Het echtpaar Cary Ann Hearst en Michael Trent heeft altijd chaos gecreëerd, nu zitten ze er helemaal middenin. Onverwachte gezinsuitbreiding en andere omstandigheden die zijn aangekomen. De vader van Trent bleek alzheimer te hebben en daarom trokken ook diens ouders in bij het stel. De chaoscountry meer…

Gospel For Non-Believers, nee nee, wees gerust, dat heeft niets met Kerstmis te maken. Het is de nieuwe, in eigen beheer uitgegeven, plaat van het Noorse gezelschap Olav Larsen & the Alabama Rodeo Stars. Larsen en de zijnen hebben niets met religie, maar houden wel van de beleving van gospel. Van het idee dat je na zondes om vergeving kan vragen, van het idee dat je een bovenaards wezen om een richting kan vragen, van de spirituele zoektocht. Maar dan is hij wel een Rebel In A Gospel Band, eentje die niet gelooft dat de meer…

De Amerikaanse Burgeroorlog smeult nog altijd als een Wildfire. ‘I was born a southern son / In a small southern town where the rebels run wild / They beat their chest and they swear: we’re gonna rise again.’ Het zijn moedige woorden van de man met mandoline. Andrew Marlin vormt samen met Emily Frantz (viool) de kern van Mandolin Orange. Ze komen uit North Carolina en zijn niet bang voor vervelende lui die verkeerde vlaggen laten wapperen. Blindfailer (Yep Roc Records) is daarmee een betekenisvolle release. Maar dat niet meer…

Met jonge gasten als deze Jonah Tolchin is er volop toekomst voor rootsmuziek, zo was de conclusie van het uitstekende Clover Lane twee jaar geleden. Na Thousand Mile Night (Yep Roc Records/V2) blijven we bij die woorden, ook al zijn we deze keer iets minder enthousiast. Er zijn namelijk wel wat kanttekeningen te plaatsen bij de nummers. Bijvoorbeeld dat ze een beetje blijven hangen in een wat al te onduidelijk repeterend stramien. Losjes gespeeld, dat is altijd een pre, maar dat versterkt in dit geval het non-descripte karakter. Tolchin is een meer…

2016 is nog niet voorbij. Fuck With Sad Girls van Bonnie Whitmore is nog een fantastische uitsmijter die zeker bijdraagt aan onze mening over dit jaar als muziekjaar. Ja, die titel is natuurlijk enigszins provocerend. In het gelijknamige nummer, een heerlijke meezinger overigens, heeft Whitmore het erover dat niemand met verdrietige meisjes naar bed wil. Maar moeten ze zich dan anders voordoen? Direct daarna het felrockende Cinderella, waarin ze afrekent met het sprookje dat je als vrouw op je prins moet wachten. Inderdaad, Fuck With Sad Girls is een meer…

Heartland rock, daarvan wist ik niet dat dat ook in Nederland gemaakt wordt. Goede heartland rock, bedoel ik. Maar wat Hans Hannemann met Makin’ up For Livin’ Easy (eigen beheer) heeft heeft gemaakt, is er een fraai voorbeeld van dat zulks mogelijk is. Twaalf nummers, opgenomen in zijn eigen Twang Wolf studio in Nieuwe Pekela. Dit is dus heartland rock van het Groningse platteland. Soms wijds uitwaaierend, maar hier en daar toch ook een beetje hoekig. Dat laatste zit hem met name in de gebolsterde stem van Hannemann en zijn manier van meer…