Na acht jaar verschijnt een nieuw album van Anna Fermin’s Gospel Trigger. You Belong Here (eigen beheer) werd gemaakt in dezelfde bezetting waarmee de band twintig jaar geleden begon. De countryrock waarmee de band naam heeft gemaakt, lijkt iets uitgediept op het nieuwe album. De tijd heeft namelijk niet stil gestaan. Fermin was na het vorige album leeg. Ze wist niet of ze nog door wou en kon gaan. In de tussentijd verlegde ze haar route. Ze werkte in het theater, waar ze jazzstandards zong, maar ook Walk On The Wild Side van Lou Reed. En nu meer…

Binnenkort begint Jonny Fritz aan het Nederlandse gedeelte van zijn Europese toernee; een goede reden om zijn laatste album, Sweet Creep (ATO/Pias), onder je aandacht te brengen. “Ook een goede reden” bedoel ik eigenlijk te zeggen, want de kwaliteit van de countryliedjes is alleen al reden genoeg. De in Virginia opgegroeide Fritz is een man van een lach en een traan. Mooie liedjes als Cries After Making Love, over de dualiteit van een leven online en in realiteit, staat naast een bizar nummer als Chilidog Morming. Een liefdesliedje als Chihuahua Rescue meer…

Wat vind ik Romantica toch een belabberde naam voor een band. Ik heb daar echt een enorme “Candlelight met Jan van Veen”-associatie bij. Maar goed, Romantica is een groep uit Minneapolis, rondom de in Ierland geboren Ben Kyle. Trouwe bezoekers van TakeRoot kennen de band misschien: in 2010 traden ze daar nog op. Daarna werd het heel stil rondom de band. Kyle werd namelijk ernstig ziek, genas, en kreeg een trits kinderen. Maakte nog wel een soloplaat en een EP met Carrie Rodriguez. Nu is er dan eindelijk tijd voor een vierde Romantica meer…

Drummer Victoria Bourne en gitarist Chris Harper vormen samen Husky Tones. Het duo uit het Britse Bristol hecht aan begrippen als simpel en doeltreffend. De elementaire punkblues mag vergelijkingen opwerpen met The White Stripes, de uitvoering is eigenwijs genoeg om ze dat niet aan te rekenen. De gruizige sound op Who Will I Turn To Now? (eigen beheer) verliest geen moment richting. Boem, bats, knal. Bourne tart de drumvellen met droge klappen. Harper trapt op de pedalen van een fuzzbox of sluit zijn gitaar aan op een basversterker. Vervormd en meer…

Robin Dean Salmon was nog nooit zo dicht bij de regenboog geweest. Is er een mooiere manier om zijn liefde te betuigen aan Afton Seekins? Salmon komt uit Zuid-Afrika, Seekins uit de noordelijke Amerikaanse staat Alaska. Samen wonen ze sinds enkele jaren in Arizona. De vonken sloegen niet alleen over, ze kunnen het muzikaal ook nog eens heel goed vinden. Right Here Right Now (Blue Betty Records) van Surrender Hill staat vol romantische liedjes. Te zoetsappig wordt dat niet. Dat heeft veel te maken met de stemmen. Hij zingt als Tom Russell. Een meer…

Rich Hopkins and Luminarios nemen ons allereerst mee op een trip naar Chiapas, Mexico. Daar zijn ze op zoek naar watervallen bij het plaatsje Roberto Barrios. Het bllijkt een plekje als een Hof van Eden, zo mooi. Maar het kost wel enige moeite om het te vinden. De gitaren storten op Angel Of The Cascades het water over ons uit, terwijl een kabbelend orgeltje de watermassa weer rustig krijgt. Op My Way Or The Highway (Blue Rose Records/Sonic Rendezvous) bezoeket de band op het instrumentale Journey To Palenque nogmaals de Mexicaanse deelstaat. Lost Highway is e meer…

Geheel terecht stond You Won’t Even Know I’m Gone (eigen beheer) in december al in een van de eindejaarslijstjes van lezers. Ian Fitzgerald werd in 2010 en 2013 hier ook al jubelend besproken, lees die recensies er nog maar eens op na. Dat hoge niveau herhaalt hij op zijn nieuwste. Fitzgerald gebruikt erg veel woorden in zijn liedjes. Zijn beeldende taalgebruik verrast met onalledaagse metaforen en beeldspraak. Al te ver gaat hij daarin niet, zijn verhalen verliezen niet het contact met de werkelijkheid. Ze vergen soms net iets meer aandacht om meer…

Een echte outlaw is John Wesley Harding nooit geworden. Daarvoor is de Brit teveel Engelsman. Teveel een gentleman. Dat heeft hij nooit van zich af kunnen schudden in zijn pogingen als singer-songwriter de oversteek naar americana te maken. Gelukkig maar, juist dat Britse maakt de artiest bijzonder. Met Wesley Stace’s John Wesley Harding (Yep Roc Records/V2) neemt hij afscheid van zijn artiestennaam. Dat deed hij ook al met zijn vorige album, maar dat was velen ontgaan, zo oordeelde hij. Daarom maakt Wesley Stace het nu met die albumtitel heel meer…