Veel gezonder als Christiane F. ziet Sarah Shook er niet uit. En haar leven is nauwelijks minder schokkend. Dat valt wel op te maken uit de liedjes op Sidelong (Bloodshot Records/Bertus) van Sarah Shook & the Disarmers. Ze heeft alles gedaan wat haar moeder haar had verboden (Make It Up To Mama). Ze zakt in de whisky om haar zorgen te vergeten (Heal Me). Op Nothin’ Feels Right But Doin’ Wrong beleeft ze na weer een one night stand een nieuwe dag zonder zon. Je bent niet mijn laatste en je bent ook niet mijn eerste, laat ze iemand weten meer…

Aaron Watson zoekt zijn eigen weg tussen de dirtroads van altcountry en de geplaveide highways van Nashville. Onafhankelijk is hij in ieder geval wel in die keus. Het met een accordeon opgesierde titelnummer van Vaquero (Big Label Records/Thirty Tigers/Bertus) speelt zich af op de grens van Texas en Mexico. De Mexicaanse cowboy die er aan de bar zit lijkt wel honderd jaar oud. Had zomaar van Jerry Jeff Walker kunnen zijn. Ook op Amen Amigo gaat Watson over de grens, om er onder de neonverlichting van Dos Equis te relaxen. Het borderliedje meer…

Mike Younger debuteerde in 1999 met het door Rodney Crowell geproduceerde Somethin’ In The Air. Twee jaar later nam Jim Dickinson hem onder zijn vleugels voor een album met medewerking van Spooner Oldham, David Hood, Levon Helm en Jim’s zoon Luther. Die opnamen liggen nog altijd op de plank. Met Little Folks Like You And Me (eigen beheer) is de in Nashville neergestreken Canadees pas toe aan zijn vierde plaat, dat onuitgebrachte album niet meegerekend. Younger zingt liedjes over de gewone man. Over mensen die meer…

Na het uitbrengen van Southeastern en Something More Than Free geldt Jason Isbell als een van de ongekroonde koningen van de americana. Zijn nieuwe album, The Nashville Sound, brengt hij echter weer uit onder de naam Jason Isbell and the 400 Unit. Dat is vooral om zijn bandleden mee te laten delen in zijn succes, want op zijn vorige solo-album speelden alle leden van The 400 Unit ook mee. Tot een heel ander geluid heeft het dan ook niet geleid. Een heel klein beetje harder misschien. Wat niet is veranderd is dat de plaat geprocuceerd is door meer…

Oostenrijk in de eindejaarslijstjes, hebben we dat al eens beleefd in de wereld van americana? In december gaat het gebeuren. Dorado (Fluff & Gravy Records) heet het album en het is geproduceerd door niemand minder dan Joe Henry. De uitvoerenden noemen zich Son Of The Velvet Rat en dan hebben we het in feite over het Oostenrijkse echtpaar Georg Altziebler en Heike Binder. Ze wonen tegenwoordig in de woestijn van Californië. In Joshua Tree om precies te zijn. Inspirerende plek. Dorado is al het zesde album van de band. In Amerika hebben ze meer…

Wel een mooi verhaal: de nu 24-jarige Jade Jackson groeit op in een dorpje in Californië. Haar ouders hebben bepaalde ideeën over opvoeding. Dat houdt onder meer in dat ze geen tv en internet hebben maar wel hele stapels (country)-LP’s en Jade’s vader neemt haar ook al op jonge leeftijd mee naar optredens van onder meer Ray Price en George Jones. Zodoende ontwikkelt Jackson een bepaalde voorliefde voor echte country. En als je je verveelt ga je sporten, lezen of muziek maken. Jackson kiest voor het laatste. Haar moeder is dan weer bevriend met de meer…

Het is bijna pervers om te zeggen, maar soms zou je wel eens willen dat er wat minder goede platen uitgebracht zouden worden. Het is immers nauwelijks meer bij te houden. Neem nu Corners (Lightning Rod Records) van Dalton Domino, een uit Lubbock, Texas afkomstige voormalig skatepunker die via de muziek van Bright Eyes in de countryfolk terecht is gekomen. Corners is zijn tweede album dat hij opnam, maar pas nadat hij was afgekickt van alcohol en drugs. Een deel van de liedjes gaat daar ook over. Domino is geen puriteinse Texaanse folkrocker; hij laat ook meer…

Veel te lang blijven liggen is dit Beneath Still Waters (Valcour Records) van Courtney Granger. Deze cajunviolist bij The Pine Leaf Boys legt hier een klassiek countryalbum neer zoals ze niet al te dikwijls meer worden gemaakt. De musicus uit Louisiana speelt andermans nummers alsof het zijn eigen zieleroerselen zijn. De pianobijdragen van Glenn Patscha klinken alsof ze tot stand zijn gekomen in de studio bij Dallas Frazier, verantwoordelijk voor de titelsong. Dirk Powell produceerde niet alleen, hij liet ook de snaren van nogal wat instrumenten meer…