Dan Mills speelde een tijdje Carl Perkins in de musical Million Dollar Quartet. Zijn eigen muziek is geen klakkeloze kopie van de Sun-sound. De artiest uit Brooklyn, New York, heeft een frisse variant van rock-‘n-roll ontwikkeld met prettige poppy hooks. Something Good (eigen beheer) vangt aan met sprankelende licks en een snufje honky tonk in Quiet Car. Daarna vegen een gitaar en orgel de straten schoon in de East Village op het titelnummer. Sandy komt tot ons als zuidelijke pop. Op Spinnin’ The Cowboys heeft Mills het over Hank Williams. Snel meer…

Het hoogste wat je kunt bereiken in rootsrock is vluchten in een kosmische trip. Het was het ultieme doel van Gram Parsons. Met Barefoot In The Head (Silver Arrow/Proper/Bertus) vliegt Chris Robinson Brotherhood blootsvoets naar grote hoogten. De zanger van Black Crowes werkt met zijn eigen band al een tijdje aan die droom en die komt nu uit. Behold The Seer klinkt als een nummer dat er altijd al geweest is. Dat bewijst de pure klasse van deze rasmuzikant. Van lichtjes funky gaat het naar het van gitaarboogjes voorziene She Shares My Blanket, dat meer…

Het geld dat hij bij elkaar had gespaard met optredens op straat, stak Ben Bostick enkele jaren geleden in de opnamen van een ep: My Country. Het leverde hem positieve reacties op en vergelijkingen met Merle Haggard en George Jones. Met Ben Bostick (eigen beheer) ligt er nu het volwaardige debuut van de artiest uit Los Angeles. De verwijzingen naar de countryhelden van weleer vallen weg, dit is tamelijk donkere americana die meer van deze tijd is. Er is geen uitweg op het fatalistische Independence Day Eve en daarom zoekt Bostick zijn heil aan meer…

Met een tweede kind op komst koos Gerry Spehar dertig jaar geleden voor het burgerbestaan boven de onzekerheid van het artiestenleven. Al die tijd bleef hij nummers schrijven en zo af en toe nam hij wat op. Gestimuleerd door zijn vrouw Sue, zelf ook songschrijver, begon hij onlangs alsnog aan een album: I Hold Gravity (eigen beheer). Vanaf de eerste woorden ‘There was a thunderous rambling sound’ valt alles op zijn plaats alsof Spehar al die jaren niets anders gedaan heeft. Met inderdaad een sound zoals hij het zelf beschrijft op Dirt: doordenderende meer…

Trond Svendsen is een Noorse misdaadreporter die in zijn vrije tijd hele aardige americanaliedjes schrijft. Daarbij heeft hij een fraaie stem die vooral heel erg doet denken aan Jerry Giddens (Walking Wounded, Gaucho Gil). Velen zullen die Giddens niet kennen, dus beschouw dat maar als een extra tip bij dit stukje over dit geslaagde album. Trond Svendsen & Tuxedo vangen Palomino Motel (Rootsy/Sonic Rendezvous) aan met de van een soepele melodie voorziene Love Like This, dat gekleurd wordt door samenzang en wat flarden meer…

Geroosterd brood met het bestek op een papieren servet. Zo serveert men het ontbijt in Motel Americana (Songs & Whispers). Bobbo Byrnes zit er op een barkruk van kunstleer aan de bar. Fles tomatenketchup naast het bord. Zo alledaags en Amerikaans als dit tafereel is ook de americana van deze aan de oostkust geboren artiest, die zijn thuisbasis nu heeft in het zuiden van Californië. Een beetje vettig is het wel in Motel Americana. Het is een plek voor de met de handen werkende klasse. Geen pretenties en No Expectations. Het zijn doorgaans meer…

Een verloren wieldop rolt langs de weg. Als een geest voortgedreven door de wind. Ghosts Of The Main Drag (Lost Hubcap Records) beweegt zich voort langs de blue highways van de Verenigde Staten. Daar vind je nog oude pijlen langs de wegen die wijzen naar nog onbekende avonturen. Doug Schmude heeft heel wat van die wegen gezien. Van Baton Rouge, Louisiana, ging zijn reis naar Texas en Arkansas en nog een rijtje andere staten, waarna hij in Boulder, Colorado, de rust vond om zich verder te bekwamen in het vak van meer…

Bij de uitstekende vorig jaar verschenen plaat Singing Saw schetste Kevin Morby het beeld dat Bob en Joni uit een fotolijstje in een boekenkast meekeken tijdens de opnamen. Voor City Music (Dead Oceans/Konkurrent) trekt hij dat beeld door. Deze keer zijn het echter Lou en Patti die toezien op het opnameproces. Het titelnummer is een ruim over de zes minuten lopend stuk muziek waarop gitaarnoten als toonladdertjes tegen de melodie opklimmen. Een diep geluid met een prachtige open structuur. Alsof New York zich opent middels de meer…

Een gitaar legt gecompliceerde motiefjes onder een lichtjes wegzwevende melodie; voegt er wat krulletjes aan toe en vervult ondertussen de functie van percussie. James Elkington brengt het soort folkrock waarvoor je echt wat moet kunnen. Net als Ryley Walker behoort hij tot de schare volgelingen van John Fahey. American primitive heet die school, maar primitief is het allerminst, omdat het vrijwel altijd gaat om een individueel ontwikkelde stijl waarbij techniek een onontbeerlijk element vormt van vrijuit meanderende verkenningen. Wintres Woma (Paradise Of meer…