Hé, is dat Chris Isaak? Nee, en het is ook James Dean niet. Een gestileerd beeld dat eruitziet als een reclamefoto siert het debuut van een band met de nogal algemene naam The Americans. Wat je daar nou van moet denken? Nou, nog even helemaal niets. Eerst luisteren naar I’ll Be Yours (Loose Records/Bertus), dan verdwijnen alle bedenkingen die de gelikte presentatie oproepen als vanzelf. Jack White en T Bone Burnett geven hoog op van deze band uit Los Angeles en gelijk hebben ze. Het met schorre stem gezongen Nevada is een meer…

Dat Jerry Douglas op dobro een bijdrage levert aan Static In The Wires (eigen beheer) zegt eigenlijk al dat dit allesbehalve een doorsnee bluesalbum is. Martin Harley and Daniel Kimbro trekken de blues uit de natte Delta naar dorre streken westwaarts. Dit is de blues die een glimlach tovert op het gezicht van Ry Cooder. Met soul gebracht. Want ja, soms moeten we ook denken aan Bobby King en Terry Evans. En die relaxte opener One Horse Town pakt de sfeer van een David Lindley. De Engelsman Harley (slidegitaar) en Kimbro (bas) vormen meer…

Adios (Bloodshot) is al het vijfde album van Cory Branan, de 43 jaar geleden in Memphis geboren singer-songwriter die zowel John Prine, Black Sabbath als Elvis Costello tot zijn invloeden rekent. Tegenwoordig woont Branan in Nashville. Gooi alle voorgaande info in de blender en dan biedt Adios precies dat wat je kan verwachten. Countryfolk met rauwe punky randjes en altijd met aandacht voor de teksten. Branan zul je nooit betrappen op voor de hand liggende platitudes. Hij kauwt net zo lang op zijn teksten totdat er een aanvaarbaar (en dus hoog) niveau bereikt is. Adios meer…

De teletijdmachine van professor Barabas, hij bestaat! De enige beperking is dat je er alleen maar mee naar de jaren 60 kunt reizen. Zet This Highway van Zephaniah Ohora (with the 18 Wheelers) maar eens op. Deze New Yorker neemt je helemaal terug naar die klassieke countrysound van de tweede helft van de zestiger jaren, de tijd dat de Bakersfield sound en de Britse popinvasie hun weerklank in de countrymuziek begonnen te vinden. Kijk alleen al naar die prachtige hoes. Ohora is een grote fan van Merle Haggard, maar ook Dale Watson en Gram Parsons meer…

De toevoeging van een saxofoon op opener Champagne Corolla zet de toon. De drums roffelt naar een heftig instrumentaal tussenstukje, maar het is de jazzy bodem die opvalt. Justin Townes Earle heeft zijn altcountry altijd al voorzien van een scheut rhythm-and-blues, op Kids In The Street (New West Records/PIAS) lijken de diverse invloeden voor het eerst echt helemaal samen te komen in een persoonlijke stijl. Die progressie valt overigens pas op na enkele luisterbeurten. Want aan de oppervlakte hebben de liedjes nog wel een te herleiden meer…

Ed Dupas begint Tennesse Night (Road Trip Songs) met een bezoek aan Guitar Town. Niet alleen melodisch, maar ook qua zang hebben we te maken met een respectvolle volgeling van Steve Earle. Vooral op het eerste liedje getiteld Too Big To Fall. De stem schuurt als een afgebroken uitlaat over straat. Dupas is een man die nog een hele rit voor de boeg heeft, maar nu eerst maar eens op huis aankoerst. Met een huppelende banjo gaat het over onverharde wegen, waarbij lichte orgelflarden en een steelgitaar de ergste gaten in het wegdek trachten meer…

Ook op zijn vijfde album sorteert Sam Baker maximaal effect met minimale middelen. De Texaan heeft op Land Of Doubt (eigen beheer) maar weinig woorden nodig om pijnlijke situaties bloot te leggen. Als een barmhartige Samaritaan loopt hij niet aan ongemakkelijke situaties voorbij. De Texaan heeft oog voor verborgen leed. Het is ongetwijfeld een gevolg van zijn eigen noodlot. En evenzo een gevolg van zijn grote geluk. Het was een wonder dat Baker een bomaanslag in Peru overleefde en sindsdien is zijn leven niet hetzelfde. Na het meer…

Er bestaat een kans dat u de uit Milwaukee afkomstige Joseph Huber al eens heeft zien optreden. Hij maakte namelijk deel uit van de .357 String Band die tien jaar geleden op o.a. het TakeRoot festival optrad. Die band heeft het loodje gelegd en Huber, die in die band banjo speelde, begon een solocarrière die met The Suffering Stage (eigen beheer) al het vierde album oplevert. Zo heftig als de .357 String Band is het lang niet want Huber laat in de acht nummers voornamelijk zijn melancholieke rootsy kant zien. Fiddle, mandoline en banjo strijden om de hoofdrol, maar gitaar, meer…

Mark Ripp noemt mensen als Bruce Springsteen en Tom Petty als invloeden, maar de zalen waarin die artiesten staan zijn een maatje te groot voor deze Canadees. Dat is helemaal niet zo erg. Rootsrock klinkt namelijk beter in bars en rockclubs dan in arena’s. Under The Circumstances (eigen beheer) van Mark Ripp & The Convessors blijft rootsrockend op bekend terrein. Dat zegt niets over de kwaliteit. Everything Is Made In China is origineel genoeg. Ripp en zijn volgelingen spelen losjes langs de traditionele waarden van de rock-’n-roll. Een meer…