Na de bluesy punk van Black Diamond Heavies gaat Mark ‘Porkchop’ Holder onder eigen naam wat traditioneler te werk. Rauw is Death And The Blues (Alive Natural Sound/V2). En ja, de dood en de blues horen bij elkaar. Maar voordat het zover is, kun je magere Hein maar beter op afstand houden. Met een gemeen potje slidegitaar bijvoorbeeld. Het onheil komt vanzelf wel. Holder weet niet hoe het zit met God en de duivel, maar de dood en de blues zijn echt. Zoveel is zeker. Misschien helpt het om zo gemeen te klinken. Zijn God en de duivel daar meer…

De boerenkinkel JD McPherson verhuisde van Broken Arrow, Oklahoma, naar Nashville, Tennessee. De wetenschap dat hij een echte artiest was geworden, maakte hem vreemd genoeg juist onzeker. Hij deed dingen die hij voorheen verfoeide en was bang dat de ziel uit zijn muziek zou verdwijnen nu hij de zaken professioneler kon aanpakken. Undivided Heart & Soul (New West Records/PIAS) maakt duidelijk dat hij zich heeft herpakt. En hoe! McPherson heeft een geweldige plaat afgeleverd waarop hij garagerock en soul op goddelijke wijze meer…

Enkele weken voor het overlijden van Lou Whitney (Skeltons, Morells) in 2014 werd Mariosa Delta (Thirty Day Records/Sonic Rendezvous) van Fred Wickham alsnog afgerond. De ziekte van de producer had het opnameproces al enkele keren in de wacht gezet. Voor Wickham betekende het afronden van de plaat dat hij meer tijd kon doorbrengen met Whitney, die ook al betrokken was bij de rond de millenniumwisseling uitgekomen platen van zijn voormalige band Hadacol. Op Mariosa Delta 1940 vertelt Wickham het verhaal van zijn meer…

Tja, Jim White. Ooit natuurlijk een kroonprins van de country noir met z’n Wrong Eyed Jesus, een geweldige plaat die bovendien ook nog een fascinerende film opleverde. Maar die plaat verscheen al wel in 1997. Acht jaar later verscheen ook nog het fascinerende Drill A Hole In That Substrate And Tell Me What You See. Maar daarna? Met de albums die sindsdien verschenen sloeg hij geen deuk meer in een pakje boter. En met Waffles, Triangles & Jesus (V2) is dat helaas niet anders. De inmiddels 60-jarige White is een inventieve componist, maar op deze nieuw meer…

Sam Beam heeft Iron & Wine teruggebracht bij Sub Pop, het label waar hij in 2002 begonnen is. Die terugkeer gaat gepaard met het afschudden van alle ballast. Geen grootse arrangementen met orkest en blazers op Beast Epic (Sub Pop/Konkurrent), maar terug naar de eenvoud van de beginjaren. In het geval van Iron & Wine zijn die stappen terug naar de basis in feite stappen voorwaarts. Want juist in het kleine is Beam, die debuteerde met een in zijn slaapkamer opgenomen album, een meester. De zoete melancholie en zonneschijn van meer…

Jerry Leger doet volgend jaar in april Nederland aan tijdens een Europese tournee. Dat is goed nieuws. Misschien dat de Canadees dan eindelijk eens doorbreekt hier. Dat zou meer dan verdiend zijn. De albums die we op deze site bespraken kregen nooit minder dan vier sterren. You Me And The Horse uit 2009  zelfs vijf. Nonsense And Heartache (Latent Recordings/Warner Music) is een dubbelaar; twee schijfjes met een eigen karakter. De nonsens komt in de vorm van gemene rock-’n-roll. Baby’s Got A Rare Gun heeft een gitaar als een scheermes, die meer…

Bent u al toe aan een nieuwe John Moreland? Nee? Dat komt dan goed uit want Jon Latham is ook de nieuwe Moreland niet. Hij lijkt er wel op. Hij heeft dezelfde intensiteit en ook eenzelfde hoeveelheid talent voor het schrijven van goeie nummers. Maar Latham rockt wat harder. Dat komt waarschijnlijk omdat hij geïnspireerd is door Bruce Springsteen (naar zeggen was “Bruce” het eerste woord dat Latham ooit zei). Lifers (Café Rooster Records) is Latham’s tweede plaat en het is er een die in de “platenkast” thuishoort van menigeen die Altcountry.nl meer…

Natuurlijk gaat een liedje met de titel Exotic Dancers Wanted vooral over de triestheid die verborgen dient te blijven voor het publiek, dat bestaat uit lieden zoals de dronken zeeman met de diepliggende ogen en een jongen die nog net geen man is, die zijn ogen uitkijkt bij al dat vrouwelijk schoon. Op Meet Me tracht Bob Bradshaw een afspraakje te maken en hij reist er heel Manhattan voor af. American Echoes (Fluke Records) is een uiterst verzorgde plaat. Bradshaw verkent jazzy sferen op Call It What You Will en voegt wat Afrikaanse magie toe aan meer…