De grond is droog en ondoordringbaar. Het beeld van de hoesfoto geeft goed de betekenis weer van het woord Hardpan. Zo noemen de vier singer-songwriters Chris Burroughs, Terry Lee Halle, Joseph Parsons en Todd Thibaud zich als ze samenwerken. Dat is niet zo dikwijls. Het debuut van deze gelegenheidsformatie kwam vijftien jaar geleden uit. Heette simpelweg Hardpan. De opvolger heet weer gewoon Hardpan (Blue Rose Records/Sonic Rendezvous). Droog en ondoordringbaar, dat past deze vier heren wel. Ze blazen de droge akkoorden over meer…

Het uit Los Angeles afkomstige trio Mojo Monkeys bestaat uit de veteranen David Raven (zang, drums), Taras Prodaniuk (bas, zang) en Billy Watts (gitaar, zang). Musici die te horen zijn op een enorm aantal albums. Op Swerve On (Medikull Records) doen ze hun eigen ding. Ze kunnen er elke drinkgelegenheid van Californië tot Louisiana mee in vuur en vlam zetten. De honky tonk van het trio is afwisselend funky, jazzy of bluesy. Zo heeft het titelnummer soul op een manier zoals John Hiatt het ook in zich heeft. All The Wrong Things springt van barkruk meer…

Lilly Hiatt vecht zich op Trinity Lane (New West Records/PIAS) naar een uitweg door de pijn en ellende. Dat is een kwestie van hard werken, moed houden en je zegeningen tellen. Wat dat laatste betreft: de dochter van John Hiatt heeft het niet makkelijk gehad. Haar moeder pleegde zelfmoord toen ze nog een baby was. Dat heeft zijn weerslag gehad op haar leven. Alcohol, drugs en verbroken relaties; het vorige album Royal Blue was als gevolg een en al afstandelijke kilheid. Op Trinity Lane straalt ze hoop uit. Op het schitterende Imposter maakt ze meer…

Eric Bolander, onthoud die naam maar, want deze man uit Kentucky heeft met The Wind (zijn tweede album, eigen beheer) een plaat gemaakt die klinkt als een klok. Denk John Moreland, Jon Latham en de inmiddels alweer een beetje vergeten Josh Nolan. Type ruwe bolster, blanke pit. De zwaar bebaarde leraar uit Lexington weet echter hoe je een liedje met zeer aanstekelijke refreinen schrijft. Na twee keer draaien is het al van uit volle borst meezingen geblazen. En het gekke is dat die nummers worden uitgevoerd met strijkers die je in eerste instantie helemaal niet opvallen, zo goed meer…

Matthew Ryan rekent af met alle poseurs in de rock-’n-roll. Hij was er bijna zelf een geworden. Want ja, zo geeft hij toe, als je een beetje succes hebt, word je toch een ander mens. En wil je die situatie continueren, dan kun je maar het beste het publiek geven waar het om vraagt. Zodat je een kopie van jezelf dreigt te worden. Ryan zag dat het fout dreigde te gaan, maar hervond zijn plezier met het uitstekende Boxers. Op Hustle Up Starlings (Blue Rose Records/Sonic Rendezvous) legt hij op het nummer Battle Born uit wat er aan de hand was: ‘And all the crowds meer…

Daybreak Over Jackson Street (At The Helm Records) is Steph Cameron’s tweede plaat. De Canadese singer-songwriter (uit Saskatoon) debuteerde in 2014 met het goed ontvangen Sad-Eyed Lonesome Lady. Ik ken dat album niet, maar ik denk dat deze tweede worp liedjes er niet zo heel veel van zal afwijken. Immers, ook op dit album hoor je Cameron alleen zingen en op haar gitaar spelen. En een heel enkele keer hoor je trouwens nog een mondharmonica. Daybreak Over Jackson Street is vooral een plaat die de echte folkliefhebbers zou kunnen aanspreken. Het meer…

Op moment van schrijven dwarrelen de sneeuwvlokken naar beneden. Veel mensen zetten rond deze tijd van het jaar hun favoriete kerstmuziek op. Ik houd het liever bij The Last Great Country Swindle (Bendix Records/PIAS) van Bendik Braenne. Waarom? Ik houd niet zo van kerstmuziek. En Bendik Brænne biedt op zijn derde album 10 zomers melancholieke nummers aan die op mij hetzelfde effect hebben als lichttherapie op een lijder aan winterdepressie. Brænne begint zijn derde soloplaat slim met een prima cover van Del Shannon’s Runaway. Daarmee pakt hij meer…

Fijn plaatje uit Nashville dat op vinyl verschijnt: Tennessee Beach (eigen beheer) van Eagle Johnson & Clean Machine. Johnson groeide op in Florida en dat valt nog te horen in de zonnige melodieën. Die worden verpakt in een alternatief rockgeluid. Op opener My Best Girl lijkt het verdorie wel of we te maken hebben met Grateful Dead ten tijde van American Beauty. Daarmee kunnen we ook wel de vergelijking doortrekken naar tijd- en stadgenoten Promised Land Sound. De slaapdronken sound van Push Pin Jane heeft dan weer meer van meer…

Nora Jane Struthers is me er eentje. In Lets Get The Day Started Right windt ze er geen doekjes om: Let’s get the day started right / I want to feel your body next to mine. Ze bezingt de geneugten van het frisse huwelijksleven dat ze heeft met Joe Overton, die ook diverse instrumenten bespeelt in haar ondersteunende band The Party Line. Het is echter niet alleen maar leuk in een relatie. Soms zitten de woorden in de weg, zo wordt op fraaie wijze uiteengezet in The Words (waarin Overton ook zingt). Een ander thema op Champion (Blue Big Music), deze vierde schijf meer…