De geest van schrijver Ernest Hemingway blijft een bron van inspiratie voor ronddolende zielen. Scott Kirby hoefde er niet ver voor te reizen. De singer-songwriter komt uit Key West, Florida, waar Hemingway jaren woonde. Op Chasing Hemingway’s Ghost (eigen beheer) reiken de bergen tot aan de hemel en drogen de rivieren nooit op. Kirby brengt opgewekte countryrock met een bitterzoete smaak. Erg fraai is The Unlearning, waarop hij tracht om te gaan met vooroordelen en intolerantie. Een kwestie van een leven lang trachten te ontleren. Het titelnummer is meer…

Postcards From Magdalena (At The Helm Records) is een lekker nieuw album van Jeff Crosby, singer-songwriter uit (tegenwoordig) Nashville. Crosby liet zich voor deze nieuwe verzameling songs inspireren door zijn reizen door de VS en de rest de wereld. Dat hoor je gelijk in Best $25 I Ever Spent, een kreet die je tegenkomt in reisblogs. Voor Crosby was dat een reisje naar Taganga, Magdalena in Colombia, waar hij een lief ontmoette. Maar hij rijdt ook over de Wyoming plains (Everything Wil Change), heeft een nachtelijke afspraak in Californië meer…

Er is meer tussen hemel en aarde. Of het daar ergens halverwege een zalig vertoeven is, valt nog maar te bezien. Op Between The Earth And The Sky (Rough Trade/Konkurrent) overheersen de donkere tonen. Het uit Dublin afkomstige gezelschap Lankum doet je huiveren als ze samen zingen, meestal over soldaten die over slagvelden zwerven. Het zijn stemmen met de vermoeidheid van honderden jaren overlevingsstrijd. De fluitjes van een cent willen huppelen, maar harmonium, concertina, trekzak en Ierse doedelzak ploegen moeizaam voort door meer…

Beginnen met ruim negenenhalve minuut schraal gitaarspel waarbij meer gesproken dan gezongen wordt, dat is lef tonen. Madisons kiezen niet voor de makkelijke weg door No Man’s Land (eigen beheer). De Texaanse band die bestaat uit vijf mannen en twee vrouwen omschrijft de muziek zelf als garagefolk. Het verhaal van Basketball Practice, die lange opener van dit bijzondere album, gaat over haat, dronkenschap en een pistool dat getrokken wordt. De omstandigheden guur en schraal; de muzikale lijn die een doodlopende weg inslaat. Op Second Chance gaat meer…

Van de oostkust trok Elijah Ocean naar de westkust. Aan de Stille Oceaan bevindt hij zich bij de bron van zijn soort muziek. Time Passes Slow en Days Are Long daar in Laurel Canyon. Dat heeft zijn weerslag op Elijah Ocean (New Wheel), het vierde album van de Amerikaan. Zo gedreven als zijn derde album Bring It All In komt dit titelloze werkstuk niet over. Onder de Malibu Moon is het goed toeven. En als je er al eens een Heavy Head hebt, dan is dat te wijten aan het goede leven. Dat nummer klinkt erg als iets van Jack Tempchin, net als de avonturen meer…

Het is nog maar half januari en veel platen die we hier nu bespreken stammen daarom nog uit 2017. Het is op het releasefront immers nog heel rustig zodat we wat tijd hebben om albums die we gemist hebben onder de aandacht kunnen brengen. Boomerang b.v. van Chelsea Williams. Deze Williams is een zangeres die in Californië opgroeide en daar als straatmuzikante (zie hier een clip uit 2015) in Santa Monica maar liefst 100.000 exemplaren verkocht van haar drie in eigen beheer uitgebrachte albums. Voor dit Boomerang vond ze onderdak meer…

‘I thought I’d change the world / With three chords and the truth / I’d be like Elvis but with lipstick and boobs / My bra would be floattin’ in a guitar-shaped pool / And I’d flip the bird to them whores in high school.’ Nou mooi niet dus. Immers: Dreams Don’t Come True. Sterke binnenkomer van Angaleena Presley op Wrangled (Mining Light Records/Thirty Tigers/Bertus). Die man in pak in een ten-gallon hat die haar een contract geeft en als bonus een rode Cadillac, zodat ze hits kan scoren en verslaafd raken aan drugs is ze niet tegengekomen. Die zakenman meer…

De leukste country komt uit Canada, maar Whitney Rose moest er wel voor naar Amerika. Daar nam ze onder productionele leiding van Raul Malo en Niko Bolas Rule 62 (Six Shooter Records/Thirty Tigers/Bertus) op. De sound is hartstikke retro, maar zo levendig dat elk bezwaar dat je vooraf zou kunnen bedenken wegvalt. Rose doet eigenlijk alles goed, vooral omdat ze zich niet laat ringeloren. Dat blijkt al op opener I Don’t Want Half ( I Just Want Out). Een sterk willetje, zoveel is duidelijk. Met dat liedje over een moeizame scheiding past ze in de meer…

Zet eens even Half Mile Harvest van The Teskey Brothers op (staat gewoon op Spotify). Verdiep je verder niet in de biografie van de band en zeg eens eerlijk: dit is toch gewoon een zwarte blues- en soulzanger, ergens diep in het zuiden van de VS in de jaren 70? Op een onontdekte parel uit de Fame-studio’s. Eh, nee dus, gewoon vier blanke Australiërs, die een fantastisch debuut hebben afgeleverd waarop ze meanderen langs de grens van diepdoorleefde blues en zweterige soul. En waarop ze af en toe ook nog een schep southern rock in de mix gooien. Voor de verandering meer…