Doen alsof. Dat is niets voor Hayward Williams. De Amerikaan met de verlegen trekken stippelt zelfverzekerd zijn muzikale koers uit. Een beetje in de luwte wanneer hij een dienende rol vervult bij collega Jeffrey Foucault. En onder eigen naam eigenlijk nauwelijks meer in de spotlichten. Hij kruipt op Come Undone zelfs in de huid van een verstotene. Op het titelnummer Pretenders (Why River Records) heeft hij het over de moeite die het kost om iemand te overtuigen van zijn goede bedoelingen. De introspectieve liedjes van Williams kunnen meer…

Het lukt The David Motel om vrijwel totaal onder de radar te blijven. Jammer, want Better Days Companion (eigen beheer) verdient wel wat aandacht. Een verdraaid lekker plaatje schreven we over het debuut People, Places, Things en we zijn opnieuw onder de indruk. Van het fijne waaierende gitaarwerk tegen een typische altcountrymelodie op Declaration bijvoorbeeld. En wat te denken van de toevoeging van blazers op Drop The Anchor. Voor minstens de helft soul! Bandleider David Brooks zingt het een beetje schor, wat mooi meer…

Woorden zijn hamers, betoogt Chip Taylor op het titelnummer van Fix Your Words (Train Wreck Records/Continental Record Services). Daarom fluistert hij ze. In de hoop dat ze wat minder hard aankomen? Of juist om ze extra te benadrukken omdat hij weet dat de luisteraar de oren zal spitsen bij al dat gemompel? Wie voorover buigt naar de luidsprekers, hoort op het titelnummer een oude man die verhaalt over de fouten die hij gemaakt heeft in zijn leven. Vertel de kinderen niet te doen, wat ik heb gedaan. Zoals gokken. Zo gaat hij de eerste nummers maar meer…

Net als Ryan Bingham is Ross Cooper een voormalige rodeocowboy. Kroop Bingham op de rug van stieren, Cooper koos voor hotsebotsen op de rug van ongezadelde wilde paarden. Maar dat is voorbij: knieblessure. Net als Bingham maakte Cooper al een tijdje muziek toen hij nog van rodeo naar rodeo trok en hij heeft er nu zijn ambacht van gemaakt. I Rode The Wild Horses (eigen beheer) klinkt minder stoer dan je zou verwachten. Dat is een constatering en geen negatieve kwalificatie. Cooper blijkt een gevoelige ziel, die vooral inspiratie put uit meer…

Deze Abe Partridge is nogal een zoeker. De apothekerszoon uit Alabama groeide op tot groot grunge-liefhebber, maar kreeg een roeping. Tijdens en na zijn opleiding tot priester in Kentucky mocht hij echter niet meer luisteren naar al zijn rockalbums, want die waren natuurlijk ingegeven door de duivel. Het was wel toegestaan om naar oude blueshelden te luisteren zoals Son House. Dan begrijpt Partridge dat de muziek toch te veel trekt. Hij verhuist terug naar Alabama, gaat het leger in en dient in Qatar tijdens de Iraakse oorlog. Eenmaal weer thuis is het echt tijd om meer…

Met Jay Pinto (NerveSauce Music) van Jay Pinto bespreken we niet een debuut, maar een album met een selectie van tien liedjes die een loopbaan van 35 jaar beslaan. De Amerikaan woont aan de westkust en maakt zachtjes golvende folkpop. Tegenwoordig alleen en vroeger als helft van het duo Bananafish. De akoestische liedjes zijn stuk voor stuk ambachtelijke werkjes die zich op het eerste gehoor niet erg opdringen, maar bij vaker beluisteren toch openen als een bloem in de zon. Through The Eyes Of A Fisherman heeft samenzang die Californië meer…

De singer-songwriter J. Briozo bestaat niet echt. Het is een figuur die tot leven kwam in het hoofd van Jeff Crandall, de zanger van het uit Minneapolis afkomstige Swallows. Terwijl die band bezig was met de opnamen voor een derde album, werkte Crandall aan liedjes die een andere kant opgingen. De gedachte om alles in zijn eentje op te nemen, liet hij varen omdat hij ervan overtuigd raakte dat de nummers meer aandacht verdienden. Dus kwam het er gewoon op neer dat Deep In The Waves (Swallow The Music) een nevenproject werd van zo ongeveer de meer…

Twee van de fijnste Engelse americana-albums werden in het vorige decennium gemaakt door The Stands. Luister nog maar eens naar All Years Living uit 2004 en Horse Fabulous uit 2005. In november van laatstgenoemd jaar was het echter over voor de band. Zanger-liedjeschrijver Howie Payne bracht in 2009 nog een mooi album uit, het door Ethan John geproduceerde Bright Light Ballads, maar daarna was het echt voorbij. Tot 2016, toen het bij Payne weer begon te borrelen. En als hij dan in oktober 2017 eindelijk weer een volwaardig album op de markt brengt meer…

Het refrein van een stofwolk. De duisternis valt vroeg in. Het licht wordt opgeslokt. Het brengt pijn. Dust Cloud Refrain (Continental Song City) is een stemmig plaatje van de uit Chicago afkomstige Adam James Sorensen. Zo gaat het titelnummer over een moeder die haar gezin verlaat. Voor de zekerheid brandt altijd het licht boven de veranda. Voor het geval ze mocht terugkeren. De Amerikaan brengt liedjes in gracieuze slowmotion, net zoals Jane Dudley danste. Hij schreef een liedje over de danseres en activiste, die leefde van 1912 tot 2001. Het album begint met meer…