Bevrijd jezelf van alle regels. Voel je vrij. Trek je niks aan van alle verwachtingspatronen. Verlos jezelf en leef. Zet al je zintuigen open en je mobiele telefoon uit. Dat is zo ongeveer de boodschap die Langhorne Slim meegeeft met Lost At Last Vol. 1 (Dualtone/Bertus). Wat het oplevert? Zorgeloze muziek. Een beetje rommelig hier en daar. Hoewel, zorgeloos? ‘Life is confusion and people are insane’, zingt de artiest uit Nashville. Zijn waarneming is in orde, maar is de zoektocht naar vrijheid met die wetenschap in feite ook niet meer dan een vlucht? Nou ja, dat meer…

De mondharmonica blaast lange lijnen langs het landschap. De trage drums sjokkend er achteraan. Deja Vu and a Blue Moon is een goeie titel voor zo’n liedje. Het gevoel het allemaal al eens eerder te hebben gehoord, dat is hier namelijk toch wel een beetje het geval. The Deslondes smeren een dun laagje melancholie over de nummers, maar dat kan niet verhullen dat Hurry Home (New West Records/PIAS) toch vooral valt onder te brengen in de retrohoek. Best leuk dat je met One Of Those Lonesome Mornings The Everly Brothers even terughebt, maar wat meer…

De ritmesectie maakt sprongetjes in de lucht. Het is geen probleem voor die staande bas. De melodie doet wonderen; maakt je een beetje duizelig. Op een prettige manier. Het is prettig toeven in de Hall Of Mirrors van Ultan Conlon. De Ier bewijst met Last Days Of The Night Owl (DarkSideOut Records) andermaal dat hij een meester is in The Fine Art Of Happiness. Op dat slotnummer horen we hem ‘cruel to be kind’ zingen, en ja, de deunen zou je af en toe best mogen vergelijken met Nick Lowe. Conlon heeft het over ‘fond memories of the worst time’ en verpakt meer…

Sinds Jim Patton & Sherry Brokus in 1994 Baltimore, Maryland, achter zich lieten en neerstreken  in Austin, Texas, zijn ze met liefde opgenomen in de muziekstad. Zo hebben ze zich steeds weten te omgeven met uitstekende begeleiders. Op The Hard Part Of Flying (Berkalin Records) zijn dat onder anderen Warren Hood, Rich Brotherton en Marvin Dykhuis. Multi-instrumentalist Ron Flynt nam voor de vierde keer de rol van producer op zich. Een klus die in het verleden ook al werd vervuld door Lloyd Maines en Bradley Kopp, toen het echtpaar nog meer…

Het Culberson County waarover Red Shahan zingt op zijn album Culberson County (Thirty Tigers), is gelegen in het westen van Texas. Het is een enorm grote gemeente, maar verschrikkelijk leeg. Er wonen net 2000 mensen en het inwoneraantal gaat sinds 1990 gestaag achteruit. De uit Texas afkomstige Shahan wil het ook graag zo houden. Let’s keep the lonely places lonely as long as we can, zingt hij (met hulp van Bonnie Bishop). Daar klinkt ook een mooie weemoedige slidegitaar bij. In het volgende nummer, How They Lie, vraagt een dochter aan haar vader meer…

Laurie Gallardo van radiostation KUTX in Austin, Texas, omschreef Buckley als ‘Crazy Horse by way of Parsons and Sahm’. Geen wonder dat we die quote terugvinden op het A4’tje dat de platenmaatschappij heeft gevoegd bij het recensie-exemplaar van Las Cruces (RumBar Records/Sonic Rendezvous) van de Amerikaan Buckley. Mooier promotiemateriaal is immers nauwelijks denkbaar. Deze Buckley komt oorspronkelijk uit Boston, maar we vinden hem hier terug in Bakersfield met een machtige plak psychedelische desertrock. Op Old Glory zijn meer…

Uit North Carolina komt het duo Dogwood Tales, bestaande uit Kyle Grim en Ben Ryan. Beide zingen en spelen akoestische gitaar, maar laatstgenoemde neemt ook graag een elektrische gitaar ter hand.  Niet op een zwaar rockende wijze, maar meestal ingetogen. Op hun debuut Too Hard To Tell (Chrystal Pistol Records) krijgen ze bovendien hulp van een handvol bevriende muzikanten die onder meer drums, bas, toetsen, pedalsteel en harmonica toevoegen. Het resulteert in een album met heerlijk zwierige en melodieuze meer…

The Equatorial Group noemt haar (tweede) album Apricity (eigen beheer). Dat is een weinig gebruikt woord in de Engelse taal. Het betekent zoiets als de warmte van de zon in de winter. In die zin is het natuurlijk niet het juiste seizoen om Apricity juist nu, begin juni, uit te brengen. Aan de andere kant, je kunt je er wel iets voorstellen ten aanzien van de muziek die The Equatorial Group op dit album laat horen. En moeten ze dan tot hartje winter wachten? Er zit soms een zekere verstildheid in, alsof het land onder een laagje sneeuw bedekt ligt, terwijl de vocalen, vooral die van meer…

Butter (eigen beheer) is de derde soloplaat, na Oklahoma Lottery (’14) en Country Songs (’16), die Karen Jonas uitbrengt. Ze bezingt hierop de uitdagingen die de combinatie van moederschap en muzikante met zich meebrengt. Het is ook een album waarop ze haar muzikale koers een beetje verlegt, want naast country laat ze nu ook wat jazz en ragtime toe in haar liedjes. Dat is zeker welkom want de liedjes waarop de uit Virginia afkomstige Jonas zich toelegt op country(rock) op dit album zijn niet erg bijzonder. Uitzondering daarop is Gospel Of The Road, mede meer…