Als ik u vraag om DE Nederlandse, in het Engels zingende mannelijk americana-artiest te noemen dan zegt u…? Dikke kans dat dan JW Roy genoemd wordt, of Tim Knol (of Douwe Bob, Gods wegen zijn tenslotte ondoorgrondelijk). Maar een enkeling zegt misschien wel Maurice van Hoek. En dat is na het verschijnen van zijn tweede album Traveling Man (Dox Records) wel te begrijpen. Dat is namelijk een dikke prima plaat. Van Hoek is nog jong (26), in elk geval voor americanabegrippen, maar dat belemmert hem niet om volwassen liedjes meer…

Zo’n vijf keer per week staat Mathijs Leeuwis op de pedalen van zijn racefiets. Als hij thuiskomt verruilt hij zijn wielerschoenen voor cowboylaarzen en trapt hij op de pedalen van zijn steelgitaar. Op het album Galibier (eigen beheer) komen zijn beide passies samen.
De Brabander Mathijs Leeuwis was een singer-songwriter die platen uitbracht op zijn eigen label Bastaard Platen, dat zich richtte op ‘Nederlandstalige artiesten met teksten die er wél toe doen’. Op het in 2014 verschenen Alweer Geen Revolutie staan liedjes over het lief en leed van alledag. Muziek om meer…

Dandelions (eigen beheer) is het tweede album van de Tilburgse band The Jaydees. Een band waarvan de nummers geschreven worden door J. (Joop) van der Kuip en D. (Derrick) van Schie. J en D, en dat op z’n Engels, comprende? Zij zijn ook de twee verschillende zangers van de groep. Dat heeft tot gevolg dat je wel een afwisseling aan liedjes zult aantreffen op de platen van The Jaydees. Dat bevalt goed. Beide maken trouwens toegankelijke nummers die, niet in het minst door de lekkere koortjes, al na een paar keer draaien uitnodigen tot meezingen. Het meer…

Liefst vier jaar werkte de Duitse band Garda aan Odds (KF Records/Hometown Caravan) en het resultaat is ernaar. De complexe structuren zuigen de luisteraar op. Met de ruggensteun van orkestrale elementen (snaarinstrumenten en blaasinstrumenten) wordt een donkere laag neergezet, waaruit gitaar, percussie, vibrafoon, piano en steelgitaar oplichten en dan weer doven. De band speelt graag met contrasten. Als we hier voor de gemakkelijke weg kiezen, dan halen we er simpelweg American Music Club bij om een idee te geven meer…

The Dirty Truckers. Die naam waren we wel eens tegengekomen, al struinend over de achterafweggetjes van het wereldwijde web. We hadden ze laten rijden zonder er echt aandacht aan te schenken. Zullen wel volgen in het spoor van Drive-By Truckers, zo veronderstelden we. Een misvatting. ‘Best Of’ (Rum Bar Records/Sonic Rendezvous) laat namelijk een ander geluid horen. The Dirty Truckers volgen het spoor van The Replacements. En verdorie, ze zijn een geweldige vervanging. Maar liefst 22 nummers staan er op deze compilatie. Als 18-wheelers donderen meer…

Rolling Stone nam Lynn Taylor & the BarFlies in maart van dit jaar op in de maandelijkse lijst van 10 nieuwe countryartiesten die je moet leren kennen en beschreef de muziek als volgt: Jimmie Dale Gilmore and Wayne Hancock honky-tonk fused with electrified Neil Young-meets-Deer Tick alt-folk. Wij houden het op Johnny Dowd die zijn verhuiswagen naar Nashville heeft gereden. Taylor zingt namelijk net zo beroerd als de voormalige verhuizer en dat vinden we hier helemaal geweldig. Staggered (eigen beheer) klinkt hoekig als een scharende aanhanger die meer…

Carl Broemel doet na 4th Of July opnieuw iets anders dan in zijn rol als multi-instrumentalist bij My Morning Jacket. Het titelnummer van Wished Out (Thirty Tigers/Bertus) is witte soul. Omfloerste zang. Slaggitaar. Bluesy gitaar. Discobubbels. En door die witte wolken prikken flarden jazz. Op Malibu Shadow zingt de Amerikaan als een Engelsman. Starting From Scratch is tamelijk onweerstaanbare, moderne popmuziek. De soepele zang van Broemel houdt het midden tussen Marlon Williams en Robbie Williams. De gitaren lopen kriskras door het meer…

The Devil Makes Three kan meer dan rauzen. Zoveel wordt duidelijk op Chains Are Broken (New West Records/PIAS). Het trio uit Santa Cruz, Californië, nodigde deze keer ook drummer Stefan Amidon uit in de studio. Live was hij er al vaak bij, maar niet op de platen. De ritmes die hij neerlegt hebben het geluid meer naar de pop opgeschoven. Dat pakt bijzonder goed uit. Zoals gezegd, de band kan meer dan rauzen. Direct al op het titelnummer, waarmee wordt afgetrapt, valt het ruimtelijk opgenomen gitaarspel op. En ook al draagt een van de liedjes de meer…

Pakkende melodieën. Pakkende teksten. Instrumentalisten die daar wat mee kunnen. Een bezielde zanger. Dat is genoeg voor een geslaagde plaat in het rootsgenre. Tom Peterson levert dat met zijn begeleiders allemaal in ruim voldoende mate op Black Hills Gold (MoonHouse Records). De uit South Dakota afkomstige singer-songwriter is er een in de meest letterlijke betekenis van het woord. Peterson zingt en schrijft de liedjes; de instrumenten laat hij aan anderen. Chris Gage heeft daarbij de hoofdrol als multi-instrumentalist en producer. Dat van meer…

Jason McNiff is hier nog niet eerder besproken, hoewel hij toch al vier albums (en een compilatie) op zijn naam heeft staan. Het is waarschijnlijk te wijten aan zijn nieuwe label, At The Helm, dat zijn nieuwste schijf ook hier op de burelen belandde. McNiff is een Engelse folkie die op Joy & Independence overwegend alleen met zijn akoestische gitaar te horen is. Dat levert, zeker op de eerste helft van de plaat, nummers op waar de geest van Dylan doorheen te beluisteren valt. Dat, en het feit dat het best eenvormig is, maakt dat mijn aandacht nogal snel wegvliet. In het meer…