Tegenover de donkere tonen van pomporgel, contrabas en gitaar die Björn van der Doelen begeleiden naar de biechtstoel creëert Geert Chatrou, meervoudig wereldkampioen kunstfluiten, met ijle noten het decor van een spaghettiwestern. Een interessant contrast, dat de dunne lijn tussen goed en kwaad fijntjes neerzet. Want daar gaat het altijd om bij de in het Brabants zingende oud-voetballer. Eerwaarde Vader Zegen Mij Want Ik Heb Gezondigd (Val Allemaal Maar Kapot Ik Doe Het Zelf Wel Records/Modestus Records) heet het meer…

Maniakale zang. Morbide teksten. Een marimba. Een piepende sax. Een ronkende gitaar. The Flesh Eaters zijn terug. Het eind jaren 70 opgericht collectief uit Los Angeles rond punkdichter Chris D. (Desjardins) presenteert I Used To Be Pretty (Yep Roc/V2) in de bezetting van A Minute To Pray, A Second To Die, een album uit 1981 dat als hoogtepunt wordt beschouwd. Dood zijn ze nog niet! Dus scharen Dave Alvin, Bill Bateman (beiden Blasters), John Doe, D.J. Bonebrake (beiden X) en Steve Berlin (Los Lobos) zich weer rond D., die mag grommen en meer…

We schrokken van het bericht dat Charley Crockett onlangs een open hart-operatie onderging (zie Instagram). En dan hebben we het over een echte hartoperatie vanwege een aangeboren hartdefect. Niet eentje om hem te helpen met een gebroken hart, iets waarover hij op Little G.L.’s Blue Bonanza (Son of Davy Records)) ook weer veel zingt. We wensen hem veel beterschap en een voorspoedig herstel! En ondertussen genieten we van de 15 covers die deze nieuwe plaat te bieden heeft. Even over de titel. Litte G.L is een bijnaam die Crockett kreeg van een mede-Texaanse meer…

Op County Seat zong Will Stewart enkele nummers met Janet Simpson. Daarbij maakten we de vergelijking met Gram en Emmylou. Op The Family (Cornelius Chapel/Bertus) varen de twee gezamenlijk als Timber een ietwat andere koers. Met voorzichtige streken worden hier mistige flarden muziek gecreëerd. Daardoor valt meer te denken aan Mazzy Star. Het hoesje in zwart-wit (met vooral veel grijs) kan niet verhullen dat er Colors tevoorschijn komen. Op dat nummer is de lucht iets helderder bij aanvang. Het open geluid en de zang van meer…

Wij hebben ook een delta, namelijk de Zeeuwsche delta en natuurlijk wordt daar ook blues gemaakt. Al ruim 30 jaar maakt de band Champagne Charlie uit Middelburg en omstreken bovenbeste blues en rootsmuziek. En, bij mijn weten, ook al heel lang in dezelfde bezetting: Sjef Hermans, Theo de Koning, Gait Klein- Kromhof, Geert de Heer, Peter Lenselink en Peter Bout. Ook op hun 14^de album, Sixpack (eigen beheer), zijn zij er weer bij. Het album biedt 5 covers van andere artiesten, 5 nummers uit het publieke domein en 2 eigen composities. En meer…

De 27-jarige Texaan Sam Morrow maakt deel uit van een beweging artiesten die de countrytraditie van Los Angeles in stand houdt. Op Concrete And Mud (Forty Below Records) doet hij dat met een symbiose van southern rock en countryrock. Zoals de Mississippi River slingert ‘from the northern prairie to the Delta dawn’, zo zakt Morrow af langs diverse genres om al meanderend uit te komen bij funky honky tonk. De slidegitaar van Quick Fix loopt langs Little Feat, Good Ole Days is de outlaw onderweg. Lange melodielijnen die uitkomen bij meer…

Bart de Win en Arianne Knegt namen ook Onward (Shine A Light Records) weer op in Texas. Tip Jar is daar inmiddels een gewaardeerd duo. Ze hadden in Austin namelijk behalve het eigen album opnemen nog meer te doen. Daarover later meer. Nu eerst over de nieuwe plaat die met de hoesfoto (zowel de voor- als achterkant) direct al opvalt. Immers, hier hebben we te maken met een vergelijkbaar ontwerp als Into The Purple Valley van Ry Cooder. Dat is alvast leuk. En die elpeehoes van Cooder is opgenomen in diverse hoezenboeken waaronder meer…

Volgens het tijdschrift Mojo heeft Jess Klein een stem die je naar de luidsprekers doet kruipen, maar Back To My Green (Blue Rose Records/Sonic Rendezvous) wakkert die behoefte niet echt aan. Dit is een competent album, maar al te opmerkelijk is het niet. Op Mammal heeft Klein nogal moeite met de hoge registers. Dat is op zich niet erg, soms geeft zulks eigenheid. Dat is hier nauwelijks het geval. De artieste heeft Austin, Texas, verlaten en is verhuisd naar een stadje in North Carolina. Sinds deze groene koerswijziging rockt ze wat minder meer…

Ruim 30 jaar geleden debuteerde John Kilzer met History In The Making op het befaamde Geffen Records. Geschiedenis werd er uiteindelijk niet echt geschreven. Kilzer maakte nog een paar albums maar belandde tenslotte in de goot die alcohol heet. Gelukkig kon hij zich via de kerk en een studie theologie aan zijn eigen haren uit de ellende trekken. Het heeft hem natuurlijk wel getekend. Maar, zo zingt hij op het titelnummers, “I have learned to love the scars”. Scars (Archer Records) is een voorbeeldig door aanstormend topproducer Matt Ross-Spang meer…