Het duo Mandolin Orange neemt de luisteraar op onnadrukkelijke wijze in de houdgreep. Met simpel gitaarspel, maar zo perfect harmonieus en vanzelfsprekend, dat je vanaf de eerste tonen vastgekluisterd bent aan de luidsprekers. De muziek van Andrew Marlin (zang, gitaar, mandoline) en Emily Frantz (zang, viool, gitaar) is ronduit louterend op Tides Of A Teardrop (Yep Roc/V2). Gevoelens van verdriet worden op Golden Embers omgezet in hernieuwde kracht. De onderliggende emoties lijken verwerkt. Toch sluimert onder alle kalmte een meer…

‘Old Friends they shine like diamonds / Old Friends you can always call / Old Friends Lord you can’t buy ‘em / You know it’s Old Friends after all.’ Steve Earle kon er niet omheen. Nadat hij in 2009 met Townes zijn bewondering liet blijken voor Van Zandt, doet hij nu met Guy (New West/PIAS) hetzelfde voor Clark. Want stel je voor dat Earle in het hiernamaals Guy Clark tegen het lijf zou lopen, wat zou hij dan moeten zeggen als hij deze plaat niet gemaakt zou hebben? Earle zou het niet weten. Deze stap moest hij gewoon zetten. En wat een meer…

Het leven is een spoorweg; een kaartje naar nergens. Aldus Carl Solomon. Maar dan: ‘We’ll knock your train right off the track’. Tot een echte ontsporing komt het niet op Simple Things (eigen beheer) van de singer-songwriter uit Portland, Oregon. Of je moet zijn zang al als zodanig opvatten. Die is namelijk nogal onvast. Zo af en toe valt bijna te denken aan een Johnny Dowd. Dat vinden we niet zo’n probleem. Solomon heeft namelijk een aardige collectie liedjes geschreven. Niet uitermate origineel, maar van liedjes waarin de karakters weglopen meer…

Het album Walk Through Fire (Easy Eye Sound) van Yola staat in de belangstelling op Radio 2. De Engelse zangeres was ook al in Nederland om het album te promoten. Dat is goed nieuws want het genre countrysoul kan niet genoeg in de publiciteit gebracht worden. Allereerst: Yola is een ronduit fantastische zangeres. Maar, en het is niet leuk om te zeggen, dit album valt echt in het niet bij de magistrale platen die Yola (toen nog onder haar eigen naam Yolanda Quartey) begin dit decennium maakteals zangeres bij de band Phantom Limb. Daar viel alles op zijn plaats. En hier meer…

Weggaan en terugkomen. Het zwarte asfalt onder het bleke maanlicht zien wegglijden. Onderweg zonder duidelijke bestemming. Kalyn Fay is vaak op pad, echt niet alleen op Highway Driving, een van de nummers op Good Company (Horton Records). Ze zoekt naar haar plaats op deze wereld. Niet alleen een plek, ook iets van betekenis. Die plek weet ze namelijk wel, dat is Oklahoma. Toch moet ze die staat ook vaak verlaten om thuiskomen op juiste waarde te kunnen schatten. Ze ziet de lucht zwaar worden op Long Time Coming. Een eenzaam meer…

Amund Maarud is niet direct een naam die hier te lande een belletje doet rinkelen, maar de man is in zijn vaderland Noorwegen echt een grote jongen, die in de categorie rock en blues al een aantal Spellemannprisen (de Noorse Edisons) in de wacht sleepte. Voor Perfect Stranger (Snaxville Records/PIAS) is hij de samenwerking aangegaan met Lucky Lips, een (eveneens Noorse) band die in 2011 werd uitgeroepen tot beste Europese bluegrassband. Die samenwerking pakt goed uit en heeft geleid tot een album waarop (blues)rock en bluegrass een perfect meer…

Sinds het uitbrengen van Bang The Drum in 2015 is er heel wat gebeurd met The Maureens. Drie leden verlieten de band en daarvoor in de plaats kwam bassist Wouter Zijlstra, waardoor The Maureens nu een kwartet geworden is. Bovendien vonden de mannen in het Spaanse Meritorio Records een label voor hun nieuwe album, Something In the Air. En deze derde plaat is wederom een pareltje geworden. Vooral degenen die graag verkeren in het huis van The Byrds, The Posies, The Beach Boys en Johan, komen aan hun trekken. Het album meer…

Laten we het weer eens even over Garrett T. Capps hebben. Dit najaar komt hij opnieuw naar Nederland. Er is dan inmiddels een nieuw album van hem verschenen. Ondertussen wijst onze man in San Antonio ons regelmatig op interessante andere artiesten. Zo bracht hij ons in contact met Croy and the Boys. Eerlijk gezegd hadden we die een paar jaar geleden al eens gemaild nadat we online wat fragmenten van Hey Come Back (eigen beheer) hadden gehoord. Helaas stokte dat contact bij de manager van de in Texas zetelende meer…