Voor drinkers en dansers, dit plaatje van The Del Fi’s. Te bekomen op die plaatsen waar je kunt drinken en dansen en waar Jerry Leger dan ook is. Nog drie Nederlandse plaatsen doet de Canadees aan tijdens zijn Europese tournee. In Groningen is hij vaste gast bij de Ierse pub O’Caellaigh, waar hij vorige week wederom optrad. Veel nummers van dit Residuals (eigen beheer) deed het trio er. Het album bevat tien door Leger geschreven nummers, die in zijn eigen bewoordingen ‘wild and wonderful’ zijn. Ze werden op 7 augustus 2018 live in de studio opgenomen met meer…

Op 26 april 1901 werd de treinrover Tom ‘Black Jack’ Ketchum opgehangen in Clayton, New Mexico. Op 26 april 2019 kwam Best Of The Worst Kind (eigen beheer) uit van Tylor & The Train Robbers. Tylor is ook een Ketchum, ergens raken de lijnen van zijn genealogie die van deze outlaw. Over dat verre familielid gaat het in The Ballad Of Black Jack Ketchum, een westernsong zoals Tom Russell ze ook schrijft. Erg goed. Zoals ook de andere liedjes van de in Boise, Idaho, neergestreken Ketchum knappe verhaallijnen bevatten die vaker teruggaan naar meer…

Spades & Roses was het album dat we niet bespraken en dat zeker een recensie verdiende. Dat zou me bij het volgende album van Caroline Spence niet gebeuren. Welnu: hier is Mint Condition (Rounder). Wederom een album van grote schoonheid, hoewel gezegd moet worden dat er een paar draaibeurten voor nodig waren om tot die conclusie te komen. Dit derde album van Spence ontbeert namelijk zo’n absoluut prijsnummer als Hotel Amarillo dat op Spades & Roses stond. Deze nieuwe plaat gaat wel stevig van start met What You Don’t Know, waarop meer…

Sturgill Simpson produceerde Deluxe Hotel Room (Thirty Tigers) van de Canadese artiest Lucette, nadat hij in 2014 een rolletje had in de video van het nummer Bobby Reid. Dat stond op haar door Dave Cobb geproduceerde debuutplaat Black Is The Color. Lucette heet in werkelijkheid Lauren Gillis en groeide op met Abba en Rihanna. Simpson gaf haar de vrijheid om dicht bij haar invloeden te blijven. Prima. Maar voor liefhebbers van rootsmuziek valt hier niets te halen. De liedjes over oppervlakkige liefdes duiken onder in digitale strapatsen. Dan is het alleen maar meer…

Met Unknown Skyline (Snaxville) leveren de dame en heren van Mighty Magnolias een meer dan prima opvolger af van het ook al niet misselijke Somewhere North Of Nowhere (2016, recensie). Wil je supermelodieuze alternatieve country? Dan moet je dus hier zijn, bij deze Noren. Het geheel hangt nu eens een beetje over naar ouderwetse country en dan weer naar sixtiesrock, maar blijft in principe recht door de Noorse altcountryland lopen. Het gezelschap knalt er met rockende Ain’t On The Run No More gelijk in. De sterke punten van de meer…

Omdat Tim Knol op het latere plaatwerk steeds meer afdreef van de country, verflauwde onze interesse op Altcountry.nl een beetje voor hem. Maar met Happy Hour (I Love My Label/Excelsior) heeft hij weer onze volle aandacht. Happy Hour is namelijk een onvervalst bluegrass-album, opgenomen met de Blue Grass Boogiemen. En de combinatie van Knol met het Utrechtse kwartet past wonderlijk goed. De wat nasale stem van Knol lijkt wel geschapen voor het genre, zeker in de snellere nummers zoals Crying Shame en Stars In Your Eyes. De muzikale meer…

De Amerikaan Boo Ray begeeft zich van honky tonk dream naar juke joint scene op Tennessee Alabama Fireworks (BRRB Music). Hij is een troubadour king op zoek naar een Cadillac queen (Honky Tonk Dream). Of misschien ook wel niet. Want niet alleen in dat liedje bekijkt hij het slagveld van de liefde zoals zich dat in al die uitspanningen afspeelt bij voorkeur van een afstandje. Taferelen die terugkomen in zijn teksten. Kleurrijke lieden bevolken zijn liedjes, die zich vooral afspelen in het zuiden van de Verenigde Staten. De gitaarnoten spatten als gepelde meer…

Best dom, om als je jezelf Away With Birds noemt uitgerekend mij je cd te sturen om te laten recenseren. Toen ik mij eindelijk over mijn weerzin tegen de naam gezet had, was ik toch wel blij dat de Ierse broeders Carrie me hun ongetitelde werkstuk (eigen beheer) hadden gestuurd. Pat Carrie (gitaar, zang, percussie en banjo) woont gewoon in Ierland, maar John Carrie (gitaar, zang, bas, drums en percussie) heeft al jarenlang Amsterdam als verblijfsplaats. Het album is ook in de hoofdstad opgenomen, met behulp van Sjoerd Spoelstra (toetsen, melodica op meer…