De Canadees Stephen Stanley was in zijn thuisland in de jaren 90 redelijk succesvol met de band The Lowest of the Low, dat door AllMusic omschreven wordt als melodische folkrock met de overgave van punkrock. Met Jimmy & The Moon (Wolfe Island Records/Continental Record Services) is hij terug en The Stephen Stanley Band zou je heel goed met vergelijkbare woorden kunnen duiden. In de jaren 90 stond hij op dezelfde podia als Billy Bragg, Bob Mould, Violent Femmes, Jayhawks en Lloyd Cole. Gooi dat allemaal door elkaar en je krijgt iets als meer…

Mark Rogers verhuisde begin jaren 80 van Washington DC naar Los Angeles om inspiratie op te doen in de stad van de countryrock. De band die hij er vormde leidde een bestaan in de marge. De radiostations draaiden Duran Duran, maar geen Warren Zevon, zijn held. Al snel vroeg Rogers zich af waarom hij het nog moest proberen en in 1983 had hij er genoeg van. Hij reisde terug naar de oostkust. Met Laying It Down (eigen beheer) heeft hij al die jaren later alsnog zijn droom een beetje waargemaakt. Right Here is een prima binnenkomer. Die meer…

Drivin N Cryin maakte ruim dertig jaar geleden (toen nog met apostrofs) naam met een uiterst bijzondere combinatie van folkrock en hardrock. Met Live The Love Beautiful (eigen beheer/Sonic Rendezvous) gaan ze voort op de mystery road die ze destijds zijn ingeslagen. Een vaste formule hebben frontman Kevn Kinney en zijn maten nooit gehad. Tim Nielsen is als bassist een constante naast Kinney, verder zijn er nogal wat personeelswisselingen geweest. Kinney (zang, gitaren, mondharmonica) en Nielsen (bas, mandoline, meer…

‘What is the body when the soul has flown?’ Die vraag van Josh Ritter kwam wel even binnen toen ik op 15 juli zijn nieuwe album Fever Breaks (V2/Bertus) in de cd-speler van de auto schoof. Mijn vader was die ochtend overleden. Hij werd 94 jaar. Draai je muziek op zo’n dag? Onderweg naar het zorghuis waar mijn ouders vorig jaar naartoe waren verhuisd, wist ik het allemaal even niet. En dan die vraag die Ritter stelt op Ground Don’t Want Me, het eerste nummer van de plaat. De tekst was bij voorgaande draaibeurten een beetje langs me heen meer…

Niks beter om de hitte het hoofd te bieden dan een klasse-gitaarplaat. Het ongetitelde debuut van het Canadese Espanola bij voorbeeld. Die gitaren en zo af en toe toetsen en pedal steel worden bespeeld door Aaron Goldstein, die je wellicht kent van zijn werk bij Daniel Romano en talloze andere acts. Hij nam zelf de afgelopen 5 jaar 11 zalige nummers op voor dit album. Daarbij put hij uit de hele rock ‘ roll geschiedenis. Je hoort bluesrock, rock, new wave, powerpop en country, op zo’n wijze bijeengesmeed dat het een onweerstaanbaar geheel wordt. Eerlijk gezegd; het meer…

Countrymuziek wordt door menigeen nogal eens geassocieerd met cowboys. Maar hoe vaak hoor je nu eens een cowboy muziek maken? Forrest VanTuyl is een soort van cowboy. Hij werkt 6 maanden per jaar bij een zogenaamd pack station, die ladingen per paard naar plaatsen in de wildernis van Oregon brengt die niet op andere wijze bereikt kunnen worden. “Bestaat dat nog?”, zul je je misschien afvragen. Klaarblijkelijk, zie onderstaand filmpje. De andere maanden van het jaar brengt deze VanTuyl onder de naam An American Forrest muziek uit. Oh Bronder, Donder Yonder? (eigen meer…

Luister naar de gitaarakkoorden waarmee het titelnummer van My Body Longed For The Summer (Miedlena Records) begint en je komt tot de vaststelling dat D.H. Scott goed geluisterd heeft naar Townes Van Zandt. Beluister de rest van het nummer en die vaststelling is een gegeven waar je niet omheen kunt. Luister naar de rest van het album en je hoort het in bijna elk liedje. Moeten we deze artiest daarom maar afserveren als weinig origineel? Geenszins! Want Dakota Hall Scott heeft een verzameling liedjes geschreven die meer…

Leaf Rapids wordt gevormd door het echtpaar Keri en Devin Latimer. In het eerste decennium van deze eeuw vormden ze de helft van de Canadese altcountryband Nathan. Met Citizen Alien (Coax Records) hebben ze een album gemaakt waarin de bijzondere verhalen van familieleden centraal staan. Zo gaat Barbershop Shears over de overgrootmoeder van Keri, een Japanse die met een kappersschaar een man die haar onheus bejegende aanviel. Ze verliet daarna Kyoto om een nieuw leven te beginnen in Victoria. Keri heeft een fraaie countrystem die meer…

Walking In The Wild (CRS/Continental Europe), het derde album van Point Quiet, is gestoken in een eenvoudig zwart klaphoesje. In veel nummers wordt ook de avond of de nacht genoemd. De nacht als de tijd dat je wakker ligt en je leven kan overdenken, de nacht als tegenhanger van de dag waarop er weer nieuwe hoop is. Want Walking In The Wild is dan wel een album met stemmige nummers, een somberstemmend geheel is het echter geenzins. De americana van deze Nederlandse band (waarover we hier eerder uitgebreid schreven) is nauwgezet en meer…