Als Georgia O’Keeffe muziek zou hebben gemaakt, dan had dat zo ongeveer geklonken als Itasca. Hoezo? Kunstschilder Georgia O’Keeffe vond inspiratie in het landschap van New Mexico en zette dat over in kleurrijke werken van duidelijke, doch zachte lijnen. Voor Spring (Paradise Of Bachelors/Konkurrent) vertoefde de in Los Angeles wonende Kayla Cohen, oftewel Itasca, twee maanden in  een honderd jaar oude adobe. Dat is een huis en adobe is tevens het belangrijkste bouwmateriaal, een soort klei waarmee je zandkleurige lagen smeert. De muziek voelt meer…

Het is inmiddels bijna drie Amerikaanse presidentsverkiezingen geleden dat Jennie Stearns, of beter gezegd Jennie Lowe (gescheiden en opnieuw getrouwd) een album uitbracht. Nu ligt er Ghost Tracks (eigen beheer) en het is een werkelijk prachtige plaat geworden. De uit Ithaca, New York, afkomstige Lowe legt ziel en zaligheid in de sober maar uiterst smaakvol aangeklede liedjes. Voor de begeleiding zorgden Tyler Ramsey (ook Band Of Horses) op gitaar en Greg Evans op drums. Maar het is misschien nog wel het prachtige subtiele meer…

Binnenkort staan Kacy & Clayton weer op enkele podia in Nederland. Hoog tijd om eindelijk aandacht te besteden aan hun nieuwste album. Carrying On (New West/PIAS) is de titel die neef en nicht Kacy Anderson en Clayton Linthicum de door Jeff Tweedy geproduceerde geluidsdrager meegaven. Dat de twee zonder omwegen doen waarin ze geloven bleek ook al op Strange Country en The Siren’s Song. Het Canadese duo brengt een frisse symbiose tot stand van oude Engelse folk en dito Amerikaanse country. Ze laten daarmee horen dat op meer…

If You Fall (Appaloosa Records) is wederom een degelijke plaat van de Amerikaan Jaime Michaels. Decennia geleden speelde hij bas in een akoestisch trio en verzorgde het voorprogramma voor mensen als Dave Van Ronk, Livingstone Taylor, Doc Watson en Jonathan Edwards. Pas veel later begon hij zelf ook liedjes te schrijven. Jono Manson produceerde het album, waarop hij ook elektrische gitaar speelt. Verder is Jon Graboff present op allerhande snarenspul, terwijl de toetsen (waaronder accordeon op het cajunachtige Bag O’ Bones) worden beroerd door Radoslav meer…

Na de Birds Of Chicago zijn er nu ook de Birds Of Ontario. Net als die uit Chicago zijn de Birds of Ontario een duo, Joe Roncetti en Eric Grosvenor. Maar die uit Ontario tappen wel uit een heel ander vaatje dan hun soortgenoten uit zuidwestelijke richting. Op het ongetitelde debuut (eigen beheer) grossieren Roncetti en Grosvenor in lekkere (country)rock ‘n roll. Hier en daar een beetje retro want in sommige nummers klinken invloeden uit de jaren 70 door. En de Stones vormen ook een inspiratiebron. Niet alleen in de rocknummers maar ook meer…

De vrouwen die samen de bluegrassformatie Della Mae vormen hebben die naam niet voor niets gekozen. Della Mae is een vrouw die in meerdere bluegrassliedjes voorkomt. Ze is altijd de zondebok. Op Headlight (Rounder/Bertus) gaat Della Mae in de tegenaanval. Want Celia Woodsmith (gitaar), Kimber Ludiker (viool) en Jenni Lyn Gardner (mandoline) hebben er genoeg van dat vrouwen altijd het onderspit delven. Het titelnummer gaat over de controverse rond Anita Hill, die in een hoorzitting in 1991 verklaarde dat ze was lastiggevallen door meer…

In 2012 was Bill Fay na ruim veertig jaar opeens terug met Life Is People. In 1970 en 1971 waren er twee elpees van hem verschenen, daarna leek zijn rol uitgespeeld. Countless Branches (Dead Oceans/Konkurrent) is zijn derde sinds zijn comeback. Niet dikwijls lukt het artiesten om na zo’n lange tijd terug te komen en daarbij niets aan eigenheid te verliezen. Vaak is er in dit soort gevallen toch sprake van een herhalingsoefening die het niet haalt bij het eerste werk. Fay is al die jaren doorgegaan met waar hij destijds mee bezig was: liedjes maken waarin meer…

Veel mensen kijken met verbazing, walging en/of woede naar wat er gedurende de afgelopen jaren in de VS aan het gebeuren is. Niet alleen hier in Europa, maar ook in de VS zelf. De mannen van de Drive-by Truckers draaien er in de songs van The Unraveling (ATO), hun 12^de album, ook niet omheen. De voorganger, American Band, was al politiek geladen, maar op deze nieuwe plaat is vrijwel elk nummer een felle aanklacht tegen het Amerika anno nu. White supremacy, immigratiepolitiek, drugsgebruik, wapengeweld, het komt allemaal aan bod. Opvallend meer…

The Blues Don’t Bother Me verklaart Matt Patershuk onmiddellijk op zijn nieuwe album If Wishes Were Horses (Black Hen Music). Maar hij speelt het wel, zo af en toe tenminste. Want de Canadees pin je niet zomaar vast op een stijl. Na die blues klinkt namelijk country op Ernest Tubb Had Fuzzy Slippers. Grappige titel over een ruzie die de Texas troubadour ooit had met de baas van de Grand Ole Opry. In Velvet Bulldozer voert Patershuk Albert King op. Die kon zijn gitaar laten zingen, zo horen we. Zelf heeft de singer-songwriter zich ook verzekerd van meer…