De verrassing over ongebruikelijke wendingen in de composities van Jim White is er wel af. Het buitenbeentje is dan ook al aan zijn Misfit’s Jubilee (Loose Records/Bertus) toe. Gepraat. Gekraak. Een kale banjo. Geklap en de stem van White, die het over een schizofrene versie van een psychedelische visie heeft (My Life’s A Stolen Picture). Wie daarin mee wil gaan komt terecht bij een Monkey In A Silo. Daarin schiet de boel direct alle kanten op. Is dat een Farfisa-orgeltje? Wonders Never Cease heeft een bluespatroontje met banjo en eindigt met jazzgetoeter. Op meer…

Justin Bieber op onze site! En dat is dan al de tweede keer. De vorige keer, in een recensie van Keegan McInroe, ging het in een bijzinnetje nog over zijn levenswandel, deze keer gaat het over een liedje van hem. Niet over zijn eigen versie natuurlijk; we hebben het hier over een cover van Svante Sjöblom & Twang. Het is te vinden op het debuut waarop een Zweedse gitarist en een Deense bluegrassband samenwerken. Simpelweg Svante Sjöblom & Twang (Rootsy/Sonic Rendezvous) getiteld. Nou ja, simpel… Hoe dan ook, dat is een heel aardig meer…

Een witte hoes met daarop alleen de naam van de artiest en de albumtitel. Een soort van tabula rasa. Niet gek dat het nieuwe album van Chris Stapleton dan ook Starting Over (Universal) heet. Weer ergens anders met een geheel schone lei beginnen. Mooi nummer, maar het slaat niet op hetgeen Chris Stapleton ons laat horen op dit nieuwe album, want het is in lijn met het eerdere werk van de met Grammy’s overladen singer-songwriter uit Nashville. Ook weer opgenomen met Dave Cobb als producer en echtgenote Morgane Stapleton als achtergrondzangeres. Verder meer…

Opgenomen in de huiskamer van Bobbo Byrnes is SeaGreenNumber5 (eigen beheer) iets rustiger dan de barroomrock die hij doorgaans voorschotelt. Helemaal niet erg, want daardoor is Queen Of The Party aan het begin van het album direct meer country dan we van hem gewend zijn. Jeremy Long speelt een puik stukje pedal steel op het nummer. Een instrument dat Byrnes zelf overigens ook bespeelt, naast gitaren (ook twaalfsnarige exemplaren), mandoline, accordeon, piano en banjo. Byrnes komt behoorlijk Byrdsy uit de hoek meer…

Onder de button ‘story’ op de website van The Grand Undoing staat een ultrakort tekstje: ‘Rock records made by Seth Goodman, since 2011. Dig em’ while you can.’ Als het zo ook kan, waarom zouden wij dan uitweiden? Het is de vierde keer dat we schrijven over de band van Seth Goodman, die Boston, Massachusetts, als thuishaven heeft. Dit In A Vigil State (Secret Candy Rock Records) is namelijk het vierde album. En voor de vierde keer waarderen we de pure pop met vier sterren. In eerdere recensies hadden we het al eens over een omgevallen meer…

Een androgyne figuur op zoek naar God, daarover gaat de titelsong van My Name Is Sparkle (Regional Records) van Thee Holy Brothers. Dat zijn Marvin Etzioni en Willie Aron. Ze zingen op het nummer als Simon & Garfunkel. Die Sparkle reist naar Jeruzalem, waar hij op zoek naar spirituele zaken en religie echter Elvis ontdekt (Elvis In Jerusalem). Dat is direct het eerste nummer van deze heerlijke plaat. Etzioni speelt op een elektrische wah-wah mandoline. Ja, dat is even wat anders. Zoals zoveel hier. Want wat te denken van If God Let Go, daarin ontdek je de meer…

Wat is het verschil tussen yeehaw en heaah? Luister naar Run Horse Run van Charley Crockett en het wordt duidelijk. Heeah, dat is een aansporing voor de paarden. Kom op, draven! Heeft helemaal niets te maken met de vreugdekreet yeehaw. Welcome To Hard Times (Son Of Davy/Thirty Tigers/Bertus) heeft heel wat te bieden voor echte cowboys en zij die daar graag voor door willen gaan. Crockett zelf behoort overigens tot de laatste categorie. Hij groeide op in New Orleans en trok daarna naar New York. Maar zijn hart ligt in de weidse vlakten van het westen meer…