De Texaanse muziekstad Austin wordt overgenomen door zakenmannen en Garrett T. Capps ziet het met lede ogen aan. Maar niet getreurd, want het zuidelijker gelegen San Antonio is een smeltkroes waar het ook behoorlijk groovy is. Daarover gaat het op I Love San Antone (Vinyl Ranch/Sonic Rendezvous). Voluit heet het titelnummer overigens I Like Austin, But I Love San Antone. Het is niet de eerste keer dat Capps reclame maakt voor zijn geboorteplaats. En vast en zeker ook niet de laatste keer. Toch sluit hij dit album af met Goodbye San Antonio, Hello Amsterdam. Want hij is ook gaan meer…

In de recensie van de debuutplaat van The Artisanals vroegen we ons af welke richting ze zouden kiezen. Want behalve Byrds en Beatles (vooral George Harrison) valt op die plaat ook te denken aan U2. De sterrenwaardering voor Zia (Rocksnob-Rootsy/Sonic Rendezvous) zegt genoeg over de uitkomst. De band van Johnny Delaware (voorheen Susto) en Clay Houle mikt op de grote stadions. De manier van zingen en die drums op Way Up is wat ons betreft een neergaande lijn naar U2. Bah! Heading Somewhere gaat meer richting Dawes, maar wat een lelijk middenstuk. Het is niet alleen maar ellende, zo klieft meer…

Een stukje vangrail met daarnaast een bordje met de titel Mileposts (Lost Hubcap Records) siert dit zeven nummers bevattende werkstuk van Doug Schmude. Eigenlijk is het een ep, want de dertig minuten worden niet gehaald. Schmude houdt niet van stilzitten. Hij wil onderweg zijn. Het kan hem niet schelen waar naartoe, als hij maar mileposts in zijn achteruitkijkspiegel ziet verdwijnen. Op All The Lines On My Face is hij op de terugweg, zo kun je opmaken uit het vervolg ‘they all lead back to you’. Op Feels Like Texas luistert hij in zijn auto naar de outlaws op de radio. Hij heeft even geen haast, want meer…

Loose Cattle is een band uit New Orleans rond Michael Cerveris (zang, gitaren) en Kimberly Kaye (zang). Johnny & June en de band X vormen inspiratiebronnen voor het duo. Het album Heavy Lifting (Low Heat Records) zou je ook kunnen vergelijken met Shovels & Rope, misschien net iets minder wild. Hoewel ze wel degelijk voluit kunnen gaan. Op Get Downtown zingen ze tegen elkaar op als John Doe en Exene Cervenka (van X dus). Maar het album begint met het prachtige Aunt Avis eerder als een spannende combinatie van Fleetwood Mac met Neil Young. Direct op dit eerste nummer valt het vioolspel van Rurik Nunan op, dat meer…

Al dertig jaar stelt Jan van Bijnen zich bescheiden op als begeleider van Nederlandse artiesten als Freek de Jonge, Claudia de Breij, Rob de Nijs, Alex Roeka en vele anderen. Met Modest Man (Howlin’ Chicken Records) doet de multi-instrumentalist een paar passen naar voren. De Rotterdammer schreef tien liedjes die zijn kijk op het leven weergeven. Hij zingt ze in het Engels. Zijn hese stem past goed bij de americana op dit album. Van Bijnen nam vrijwel alles alleen op: drums, bas, gitaren, toetsen, banjo, ukelele, vibrafoon, percussie en pedal steel. Op The Me In You ziet hij zijn eigenschappen meer…

Matthew Milia is schrijver bij een reclamebureau in Detroit en een van de oprichters van de countryfolkband Frontier Ruckus. Uit dien hoofde reisde hij de halve wereld rond (althans voor de… nou ja u weet wel). Keego Harbor (eigen beheer) is zijn tweede solo-album. Voor iemand die zijn wereld door dat toeren zo verbreed heeft was het aanlokkelijk om juist weer liedjes op te nemen over het stadje waar hij vandaan komt. Keego Harbor dus, net ten noorden van Detroit. Zingend over de Salad bars in this frigid town / Where the repo’d cars are blood-red brown (Salad Bars). En liedjes over meer…

Americana hoefde het niet te zijn van Gary Louris, toch is zijn tweede soloplaat Jump For Joy (Thirty Tigers/Bertus) allerminst een breuk met het verleden. De voorman van The Jayhawks heeft zijn pijlen immers al veel langer niet uitsluitend gericht op altcountry; met de gelegenheidsformatie Golden Smog verbreedde hij zijn horizon al aanzienlijk. Op deze plaat doet Louris alles zelf. Dat blijkt geen enkel probleem, want de fijne koortjes heeft hij gewoon zelf verzorgd. Op White Squirrel reikt zijn hoge stem naar Big Star. Mr. Updike gaat over de schrijver John Updike. Het luistert weg als meer…

De Zweedse Su Andersson zei na een succesvolle loopbaan van 35 jaar iedereen op haar werk gedag om het over een heel andere boeg te gooien. Ze maakte alsnog haar oude droom waar om van muziek meer dan een hobby te maken. Vrienden van de middelbare school hielpen een handje door studiotijd te regelen, een origineel cadeau. Train Stories (eigen beheer) gaat echter veel verder. Op het album staan indrukken van een treinreis van Chicago naar Portland. Op opener For Roses And Rain zingt ze met de dramatische dictie van Mary Gauthier. Het gaat over A Bunch Of Flowers In San Francisco en The City Of Dark And Bright Angels. Op meer…

Van moderne country gruwt JP Harris. En altcountry is ook niet zijn ding. Dat schreven we in 2012 in de bespreking van I’ll Keep Calling, een album waarop de Amerikaan van truck stop naar honky tonk reed. Ook op het twee jaar later verschenen Home Is Where The Hurt Is zakte Harris af naar de kroeg, om uit te huilen bij de jukebox. In 2018 liet hij de honky tonks links liggen en verlegde hij op Sometimes Dogs Bark At Nothing de koers enigszins met nummers die wat introspectiever van aard zijn. Maar pas met Dreadful Wind & Rain – Don’t You Marry No Railroad Man (Free Dirt Records/Music and Words) wordt meer…