Mariposa Gold (Perpetual Doom) is het debuutalbum van Tommy & The Ohs. Bij beluistering lijkt het erop dat Tommy And The Ohs een typisch studioproject is. De nummers kennen teksten die weinig voorstellen maar die uitstekend gebruikt kunnen worden als kapstok voor 9 psychedelisch klinkende uitspattingen. Dat klinkt erger dan het is, want de uit Nashville afkomstige Thomas Oliverio (zang, gitaar en theremin!) houdt het wel allemaal binnen de perken. Het blijven liedjes. Je hoort puntige gitaarloopjes (met reverb en wah wah), jengelende orgelpartijtjes, en solo’s op meer…

Elke Europese tournee brengt de Canadees Jerry Leger in Groningen. Het is een pleisterplaats geworden voor hem. Leger maakte er vrienden, maar een van hen is er niet bij op 29 april als hij weer in de stad is voor een concert in het Der Aa-theater. Dat is de vorig jaar overleden Jan Kooi van platenzaak Elpee. Leger droeg zijn nieuwe album Nothing Pressing (Latent Recordings/ Bertus) op aan hem. En aan een eveneens overleden Canadese vriend. Liedjes met vragen over het bestaan, doodgaan, hoop, vertrouwen en hartzeer zijn het geworden. Toch is het niet een werkstuk in meer…

Ha, een nieuw album van Clementine Was Right, het songwriting-verhikel van Mike Young. Can’t Get Right With Darkness (eigen beheer) heet het jongste werk. Bij de bespreking van de vorige plaat merkten we al op dat de teksten van Young redelijk onnavolgbaar zijn. Dat is op deze nieuwe plaat niet anders maar er zitten wel interessante vondsten tussen, zoals Your heart is just a tenant and that’s all that it is / Like a bluebird with a shotgun underneath your chin, gezongen in The Blood In Your Face. Young (gitaar, meer…

De Amerikaanse Kendra Morris zou de nieuwe Amy Winehouse kunnen worden. En dan zonder de ellende van aftakeling door alcohol en drugs. Want de in New York wonende soulzangeres loopt al een tijdje mee. En ze heeft al met wat demonen afgerekend. Op Nine Lives (Colemine Records/Konkurrent) staat bijvoorbeeld een liedje met de titel Dry; over haar worsteling om de drank te laten staan. Het album omvat een periode van zo’n tien jaar die niet de meest gelukkige waren in haar leven. Ze was zelfs even van plan om geen platen meer te maken. Want zulks is toch ook maar een uitputtingsslag. Maar meer…

Voor de reeds lang trouwe lezers van deze website is Kelly Pardekooper geen nieuwe naam. De singer-songwriter maakte vooral in het eerste decennium van dit millennium indruk met de albums die hij uitbracht. Het is, denk ik, ook 15 jaar geleden dat ik in een sneeuwstorm een optreden van hem bezocht in de wouden van Hollandse Rading. De man is echter altijd muziek blijven maken, hoewel hij de laatste jaren zijn aandacht wat meer verlegde naar liedjes voor tv-series. In dit nieuwe voorjaar brengt hij echter weer een mini-album uit, getiteld Autumn (eigen beheer). Daarop 7 nummers, als vanouds meer…

Met het coversalbum Introcing Karl Blau had de muzikant uit het in de staat Washington liggende Anacortes veel succes in 2016. Hij kon er zelfs uitgebreid mee door Europa touren. Het was wel een afwijkend album in het oeuvre van de do it yourself-artiest, dat inmiddels al meer dan 50 albums omspant. Love & Harm (eigen beheer) is een soort vervolg op Introducing, ware het niet dat het hier een om album met hoofdzakelijk originele nummers gaat. Maar wel duidelijk met dezelfde sfeer, een sfeer die je zou kunnen krijgen door Charley Crockett deel te laten uitmaken van het oude Lambchop meer…

Margot Merah noemt Take Heart (eigen beheer/Sonic Rendezvous) een nooit gekoesterde wens die in vervulling ging. Haar drukke leventje met Sophie Janna als folkduo The Lasses was door de coronapandemie tot stilstand gekomen. Enthousiaste reacties op enkele onlineconcerten die ze solo deed, brachten haar op het idee voor deze plaat. Samen met de Schotse multi-instrumentalist Alan McLachlan, bekend van The Scene en Sjako!, begon ze eraan. Maar Merah werd ernstig ziek en ging een onzekere tijd tegemoet. McLachlan werkte ondertussen door aan de opnamen en voegde banjo, mandoline, piano, dobro en meer…

Met haar trillende stem die hoge registers zoekt, zal Anna Ash niet iedereen kunnen bekoren. En met doorsnee country heeft Sleeper (Black Mesa Records) weinig van doen. Ook niet van het alternatieve soort. De capriolen van haar kopstem zijn eerder te vergelijken met het volstrekt unieke oeuvre van de Peruaanse zangeres Yma Sumac (1922-2008). Niet alleen de manier van zingen van Ash is bijzonder. De instrumentatie sluit daar naadloos op aan. De blazers en het kantige spel brengen op Popularity een niet alledaagse vorm van soul. Orgeltje eronder. Ash komt uit de noordelijke staat Michigan, maar meer…

In de recensie van Eric Bolander’s vorige plaat, The Wind, schreven we dat de strijkers die hij in zijn songs gebruikt in eerste instantie helemaal niet opvallen. Op zijn nieuwe plaat, Can’t Get There From Here, ligt dat iets anders. An Introduction, waarmee afgetrapt wordt, is namelijk een kort stukje puur cello. En ook op andere nummers is het strijkwerk van Seth Murphy uitdrukkelijk(er) aanwezig, zoals in een van de prijsnummers Cold Men, dat Bolander schreef in protest tegen de slechte behandeling van mijnwerkers in zijn thuisstaat Kentucky. In het uitbundige en meeslepende Beggin’ For Change meer…