Net als John Moreland en John Calvin Abney is M. Lockwood Porter meer gebruik gaan maken van synthesizers en drums uit een doosje. Op Sisyphus Happy (Black Mesa Records) staat er nogal wat achter zijn naam: zang, akoestische en elektrische gitaren, Wurlitzer, piano, orgel, mellotron, synthesizers, drum programming. De opsomming achter de naam van Moreland is nauwelijks korter. Abney doet trouwens ook mee, maar alleen op akoestische gitaar op The Dark Before The Morning. Dat nummer begint met mandoline van Avi Vinocur. Verder is er de pedal steel van Ian Taylor Sutton op Cried Through The Night en meer…

Net als Island Creek van vorig jaar (besproken in de rubriek roundup) is Darkness At Dawn (Poetic Debris Records) van David Massey een ep. Zeven nummers in 25 minuten. Na een loopbaan als advocaat maakt hij nu voor zijn plezier muziek aan de oostkust van de Amerikaanse staat Maryland. Vaak met Jay Byrd aan zijn zijde, wiens fijne album At Home Again we hier eerder dit jaar ook al aandacht gaven. Massey heeft een wat hese zangstem, waardoor de vergelijking met Steve Forbert al snel gemaakt kan worden. Op Players kun je daar trouwens ook Elliott Murphy aan toevoegen. Het titelnummer meer…

Met Charley Crockett heeft het festival TakeRoot een van de meest interessante countryartiesten van dit moment gecontracteerd. Een harde werker die zijn eigen zaakjes regelt. Na een succesvolle hartoperatie gaat hij weer huppelend over het podium. Zijn nieuwste album The Man From Waco (Son Of Davy Records) is misschien wel zijn beste tot nu toe. Voor het eerst helemaal opgenomen met zijn eigen band.

Meer dan in welke andere muziekstijl ook, komt het in countrymuziek aan op geloofwaardigheid. Want je kunt wel allemaal verhalen vertellen meer…

I’ve seen the future of americana and its name is….. Nee, zover willen we hier lang niet gaan. Maar Florida (Monument) van Pillbox Patti is wel een belangrijk album. Enfin, ze noemt het een EP, maar met een speelduur van net geen 30 minuten mag je het ook best een album noemen. Waarom dit een belangrijk album is? Pillbox Patti, een pseudoniem van de oorspronkelijk uit Starke, Florida afkomstige Nicolette Hayford, maakt hier met gebruikmaking van onder meer een drumcomputer, samplemachine en jankende steelgitaar een countrypop-plaat van nu. Dat wil zeggen, nummers meer…

Wat direct opvalt aan de nieuwe plaat van Jeffrey Halford & the Healers is dat Halford en de zijnen hun muziek nu iets meer laten overhellen naar soul. Dat is geen slechte stap. Natuurlijk had je dat al een beetje kunnen afleiden uit de titel: Soul Crusade. Another Skyline en Kitchen Door zijn uitgesproken soul-ig. Walk To The River is dan weer een bewerking van de gospelklassieker Wade To The Water en heeft de migrantenproblematiek als onderwerp. Verder hoor je toch vooral de bekende sound van Halford: door blues geïnspireerde americana. Niet slecht en niet hemelbestormend maar meer…

Ik heb een nieuwe vriend. Althans, zo spreekt Shawn Hess mij aan op zijn nieuwe album: Hey Friend (eigen beheer). Het is fijn om zo’n Honky Tonk Connaisseur als vriend te hebben. Hoewel, zo iemand is dan wel bevriend met iedereen, maar niemands beste vriend, zo leren we in het gelijknamige nummer. De uit Wyoming afkomstige Hess strooit op dit tweede album van hem met geweldige countrysongs. Songs met een kop en een staart, waarop Muskrat Jones (what’s in a name) mag uitblinken op zijn pedal steel. Ook fiddler Jackson Clarendon is in vorm en hetzelfde mag gezegd meer…

Heb het altijd al eens willen hebben over The Partridge Family en Memories To Burn (Regional Records) van The Williams Brothers is de gelegenheid om dat dan eindelijk ook maar eens te doen. Met een bekentenis, of eigenlijk twee. Een geweldige serie vond ik dat namelijk. Met een schoolbus in Mondriaan-kleuren door de Verenigde Staten trekken, dat wilde ik ook wel. Misschien is daar mijn interesse in Amerika wel begonnen. In 1974 was ik 12 en misschien wel een beetje verliefd op Laurie Partridge (Susan Dey). Dat is dus de tweede bekentenis. Maar Andrew en David Williams waren ook verliefd op haar. En zij zaten in meer…

Het nieuwe album – het negende- van Courtney Marie Andrews is een gevalletje ‘mweh’. Op Loose Future (Fat Possum) slaat ze wat andere paden in, maar, om in de beeldspraak te blijven, daarmee raakt zij het spoor bijster. Haar zang is nog steeds prima, maar de liedjes zijn gewoon niet top. In de eerste twee stuks, die overigens erg op elkaar lijken, wordt vervelend ge-oohoohd. Er zit ook heel meer elektronica is. Op zich hou ik daar wel van maar het heeft hier geen meerwaarde. De nummers worden er niet beter van. Bij het afspelen van het album krijg je steeds meer het idee van een vliegtuig dat meer…

Glooiende weg. Gladde asfaltlaag. Een gelijkmatige curve die opdoemt. Een mooi beeld voor de muziek van Dan Navarro. Hij vierde grote successen als helft van het duo Lowen & Navarro in Amerika, maar in Europa braken ze nooit echt door. Toch iets te mainstream wellicht? Op Horizon Line (Red Hen Records) vliegt Navarro ook nergens uit de bocht. Dat ligt niet in zijn aard. En daar is hij ook teveel vakman voor. Is zo’n veilige reis die toch een beetje langs het midden van de weg gaat dan wel de moeite waard? Zeker wel, want Navarro stuurt met vaste hand langs fijne vergezichten. De navigatie is in handen van meer…