Zangeres Eilem Jewell kreeg het de laatste jaren flink voor de kiezen. Niet alleen een aantal sterfgevallen in haar omgeving en de coronacrisis waardoor ze niet meer kon optreden. Ook haar huwelijk liep op de klippen. En daarmee viel ook haar band uit elkaar, want haar voormalige echtgenoot, Jason Beek, was haar drummer en de facto manager. Ze trok zich terug in en hut in de bergen van Idaho om zich te herpakken en begon daar tussen de eindeloze wandelingen aan het schrijven van nieuwe songs. Die nummers zijn terecht gekomen op haar negende album, Get Behind The Wheel meer…

Ontzettend goed nieuws dat de drie ep’s van Dean Owens die samen de Desert Trilogy vormden nu ook op cd verkrijgbaar zijn. Die ep’s verschenen namelijk alleen als downloads (of waren te streamen). Met El Tiradito (The Curse Of Sinner’s Shrine) (Continental Song City) nu dus alsnog op een zilverkleurig schijfje met fraai artwork. De nummers van de Desert Trilogy die op Sinner’s Shrine (zie recensie) kwamen zijn niet meegenomen. Terechte keuze, want wie dat album kocht wil ook El Tiradito hebben. Want dit is allemaal net zo schitterend. En dan is er nog meer goed nieuws, want het betreft meer…

Loskomen van het beklemmende zuiden van de Verenigde Staten, dat is een van de drijfveren van Hannah Aldridge. Afstand nemen, maar toch ook vasthouden. Want opgroeien met de donkere kanten van de Biblebelt, dat schud je niet zomaar van je af. Muscle Shoals, Alabama, daar komt ze vandaan. Ze is de dochter van een musicus die zijn sporen daar heeft verdiend in de Fame-studio, maar ook in Nashville. Hij speelt twaalfsnarige gitaar en zingt mee op de achtergrond van Unbeliever. Verwacht op Dream Of America (Icons Creating Evil Art/NEWS) geen countrysoul zoals we gewend zijn uit die streek. Zoals meer…

Een album van een 87-jarige Britse folkzangeres, past dat op een site over alternatieve country en americana? Nou en of, zelfs als het gaat om stokoude traditionele liedjes. Want dat is het geval op Archangel Hill (Domino/V2) van Shirley Collins. Haar vertolkingen zijn zo puur als wat. Met verweerde stembanden zingt ze vol gloed, waardoor tot op zekere hoogte een vergelijking te trekken is met American Recordings van Johnny Cash. Dit is haar derde album sinds 2016, toen ze met Lodestar een comeback maakte na liefst 38 jaar. Een aantal liedjes heeft ze in het verleden eerder gedaan. En dan is er met meer…

‘I’m searching for three chords and the truth’, zingt Esther Rose op Spider, maar haar zoektocht op Safe To Run (New West Records/V2 Benelux) levert vooral andere zaken op. De singer-songwriter heeft New Orleans verlaten om zich te vestigen in Taos. Tijdens die verhuizing naar New Mexico zeulde ze haar verleden nog met zich mee, maar wel in de volle overtuiging om er afscheid van te nemen. Dat betekent dat ze de twang grotendeels achter zich heeft gelaten en het meer zoekt in atmosferische geluidsbeelden. Van country naar indie. Op de eerste helft van de plaat helt de meer…

Malcolm Holcombe had de kanker echt niet nodig om weer een album vol liedjes over ellende te schrijven. Dus toen hij vorig jaar die diagnose kreeg, had hij de liedjes voor Bits & Pieces (Proper Music/Need To Know) al klaar. En hij wilde ze zo snel mogelijk opnemen, want de toekomst was onzeker. Dat deed hij dicht bij huis in Asheville, North Carolina, met Jared Tyler aan zijn zijde. Die zorgt er in zijn eentje voor dat de boodschap van Holcombe (zang, akoestische gitaar) van een stevige bodem is voorzien middels zijn bijdragen op dobro, lap steel, baritongitaar, elektrische gitaar, bas, mandola, tenor banjo, klassieke meer…

Billy Jones komt oorspronkelijk uit Schotland, maar woont al sinds de jaren 90 in Zweden. Daar heeft hij een aardige loopbaan als singer-songwriter opgebouwd, maar zijn geschiedenis als musicus begon al in de jaren 60. Op Roy On The Hill (Beejayzus Music) zoekt hij zijn eigen weg tussen countryrock en folkrock. Jones (zang, akoestische gitaar) leunt daarbij sterk op het vioolspel van Jonas Liljeström van de Zweedse formatie Slàinte waarvan Jones zelf ook deel uitmaakt. Dat vioolspel neigt regelmatig naar Schotse en Ierse folk, maar op nummers als Anything en In The Name Of The Devil valt meer…

Er zijn van die artiesten die je tekstueel moeilijk kunt volgen. Vaak ben je geneigd om dat dan maar weg te zetten als hoogdravend. Van de teksten van Joe Henry moet je ook echt studie maken om ze te kunnen doorgronden. En dan nog vraag je je af wat hij bedoelt. Welke kant hij op wil met zijn beelden. Op het tijdens de pandemie opgenomen All The Eye Can See (EarMusic/V2) is het niet anders. Maar hoogdravend zou ik het niet willen noemen. Henry weet met zijn door een uitgelezen gezelschap ingespeelde fijnzinnige arrangementen en zijn geknepen zang – diep vanuit het meer…

De vorige keer dat we een album van Gregory Page bespraken (One Way Journey Home), ging het over doedelzakken en fluitjes van een cent. In dit stukje over Modern Man (Interrabang Records) gaat het over de Omnichord. Dat wonderlijke begin jaren 80 door Suzuki ontwikkelde instrument is in feite een elektronische autoharp. Dat kun je ook wel zien aan de vorm. De autoharp hoort dankzij Mother Maybelle Carter bij de geschiedenis van de countrymuziek, maar dat betekent niet dat Page (zang, Omnichord) op dit samen met Jason Mraz (synthesizers) geproduceerde Modern Man in die meer…