Grappig, de Nederlandstalige Wikipedia-pagina over Ellis Paul telt twee zinnen, de Engelstalige versie ruim 60 (soms erg lange) alinea’s. Op deze site hebben we in ieder geval sinds 2009 niet meer over hem geschreven; 55 (Rosella Records) vormt de aanleiding om dat nu wel te doen. Hij is dus 55 en begon eind jaren 80 in Boston, waar ook collega’s als Shawn Colvin, Patty Griffin, Dar Williams en Vance Gilbert actief waren. Met zijn hese, maar hoge stem valt hij te situeren ergens tussen Steve Forbert en Loudon Wainwright III. Op het titelnummer zingt hij over alles wat zo goed als verdwenen is de meer…

De Amerikaan Steve Mednick levert steevast geïnspireerd werk af. 1952 (Cottage Sound Recordings) is zijn twintigste album. Bijzonder, want hij begon pas op zijn 50ste, toen hij een oude hobby waar hij geen tijd meer voor had gehad toch weer oppakte. Vorig jaar werd hij 70. Elk jaar dus een album! 1952 slaat op zijn geboortejaar. Hij kijkt op het album terug, maar ook vooruit. Het laatste nummer draagt de titel Living For Tomorrow. Zoals altijd staan er weer wat politiek geladen songs op deze plaat, maar ook liefdesliedjes. En verder sterke verhalen die al of niet waargebeurd zijn. Want meer…

Op bijna alle liedjes van het nog geen half uur lange Truth Is (Animada Records) gaat het over (de gevolgen van) het na twintig jaar stukgelopen huwelijk van Vanessa Lively. Er klinkt nauwelijks wanhoop in door. ‘I realize truth is in between the words and the dreams’, zingt ze op In Between. De singer-songwriter uit Austin, Texas, gaat moedig voorwaarts in haar folkliedjes. ‘I won’t hide deep in the sand / I’ll speak the truth and ride on the wind’, laat ze weten op Golden Treasure. Het album kwam tot stand in de Blue Rock Artist Ranch & Studio in Wimberley waar zang, cello, gitaar en meer…

Nogal bleekjes en dus goed passend bij de hoesfoto, dit Wild Outside (Ahh… Pockets! Records) van de Amerikaanse Anna Elizabeth Laube. De eerste drie liedjes bevatten allemaal een woohoohoo, maar ook met die kreet blijft het nogal kleurloos. In de op een A4-tje bijgeleverde blurb staat dat Laube naadloos genres als pop, folk en elektronische muziek weet te mengen. Instrumentalisten die met John Mayer, Lana Del Rey, Sheryl Crow en Amos Lee samenwerkten zullen best wat kunnen, maar of dat allemaal boeiend is? Crying van Roy Orbison is hier een instrumentaal intermezzo met meer…

Je zou de mannen van Paris Texas wel de Vlaamse tegenhanger van de Tennessee Studs (uit Amsterdam) kunnen noemen. Begaafde musici dus die met hun snaarinstrumenten doorleefde americana maken, maar dan met Antwerpen als thuishaven. Bird In Hand (Trad Records) is hun tweede album. Hierop staan 8 nummers in net iets meer dan 27 minuten. Gerrit Hüppertz (gitaar, zang), Dave Crokaerts (gitaar, zang), Maarten Michielsen (bas, zang), Dirk Peeraer (dobro, mondharmonica, zang) en Jan Michielsen (mandoline) leggen de basis. Mooi gezongen, met aandacht ook voor meer…

The Heavy Heavy is hartstikke retro, maar ook hartstikke leuk. Will Turner en Georgie Fuller komen uit het Britse Brighton en hebben met Life And Life Only (Ato Records) een album gemaakt dat je zestig jaar terugvoert. En dat was precies hun bedoeling, want ze wilden een plaat maken die net zo klonk als hun favoriete elpees uit de jaren 60. All My Dreams heeft lekkere samenzang. Die dromen gaan over een plek waar het altijd zonnig is. Van die paradijselijke plek kunnen ze zich een prima psychedelische voorstelling maken. En natuurlijk is de muziek vol verwijzingen naar dat verleden. De gitaar meer…

Rusteloos kun je Karen Jonas inderdaad wel noemen. Op The Restless (eigen beheer/ V2 Benelux) is ze nog niet van de ene liefdesaffaire bekomen, of ze raakt alweer teleurgesteld in de volgende. In Parijs zit ze in een oud hotel met kant en fluweel en sterren die boven de stad schijnen. Haar gedachten op Paris Breeze vliegen alle kanten op. De Amerikaanse heeft een heldere zangstem waarmee ze alle woorden als een bries door Parijs blaast. Op The Breakdown voegt ze daar soul aan toe. En ook meer country. En met die bluesy gitaarlicks is dat dan een van de betere nummers. Want Lay Me Down is meer…

Na het lezen van de memoires van Lucinda Williams (getiteld Don’t Tell Anybody the Secrets I Told You) had ik gewoon zin in een nieuw album van haar. En dat is er nu: Stories From A Rock n Roll Heart (Highway 20 Records/Thirty Tigers) Het had even wat voeten in aarde. Naast de gebruikelijke moeilijkheden die iedere artiest de afgelopen jaren meemaakte, werd Williams ook nog eens getroffen door een beroerte. Gelukkig had ze haar stem snel terug en kon toch een begin worden gemaakt met de opnames. Het rockende Let’s Get The Band Back Together is de toepasselijke opener van het album, gevolgd meer…

Verborgen onder de cd staat op de hoes een quote van Tony Rice die veel zegt over de muziek op A Taste Of The Wild (Strictly Country Records) van NinaLynn. ,,As soon as you become a diehard anything, be it jazz or bluegrass or whatever, you’re depriving yourself of a whole world of music’’, aldus de Amerikaanse gitarist die zelf actief is in bluegrass, folk, americana en jazz. De Nederlandse singer-songwriter beperkt zich op haar derde album inderdaad niet tot één stijl. Het is dus geenszins strictly country. Zelfs americana is eigenlijk een te beperkte formulering, want de structuur die de gitaar volgt meer…