No-No Boy is een apart project van singer-songwriter Julian Saporiti. Zijn nieuwste worp is het album Empire Electric (Smithsonian Folkways). Wat achtergrond: de term ‘no no boy’ komt uit de tijd dat Japanse burgers in de VS tijdens de Tweede Wereldoorlog werden geïnterneerd in kampen. Vanaf 1943 moesten zij een bepaalde loyaliteitsenquête invullen. Sommigen van hen beantwoordden de twee laatste vragen daarvan, die betrekking hadden op een eventuele indiensttreding in het Amerikaanse leger en het tekenen van een verklaring waarbij men afstand nam van Japan, met meer…

Op het vorig jaar verschenen Paper Hearts and Broken Arrows zakte de aandacht soms wat weg doordat de begeleiding wel erg op de achtergrond werd gehouden. Gelukkig is daarvan geen sprake op Starlight Tour (Welding Rod Records). Met opnieuw Neilson Hubbard als producer (tevens drums en percussie) is er nu veel meer afwisseling. Next Man In Line begint met een goede voorwaartse gang, ook al is dat in zekere zin helemaal niet zo positief, want er wordt toegewerkt naar het levenseinde. Digging Ditches komt vervolgens als blues uit de goot. Bijna als iets van Ray Wylie Hubbard of Tom meer…

Shadwick Wilde is voor de volgers van deze site waarschijnlijk geen onbekende. Hij is de zanger van Quiet Hollers, de band die een aantal jaren geleden grote indruk maakte met een ongetiteld album en die naar aanleiding daarvan ook een aantal keren in Nederland optrad. Degenen die deze site al langer volgen en een fotografisch geheugen hebben, herinneren zich misschien de recensie van een soloplaat van Wilde uit 2010, getiteld Unforgivable Things. Welnu, Wilde komt nu met een opvolger daarvan: Forever Home (Sofaburn). We meer…

Omdat het album Wrong-Eyed Jesus! hem door een moeilijke periode hielp, leek het Ben De La Cour wel wat om Jim White als producer aan te trekken. Na enig aandringen lukte dat en Sweet Anhedonia (Jullian Records) is de uiterst geslaagde uitkomst van de samenwerking tussen de twee. Voor Wrong-Eyed Jesus! was White de strijd aangegaan met heel wat demonen. De La Cour had evenveel problemen te overwinnen. Hij vertoefde in een afkickkliniek en liep bij andere instanties, maar het kan nog steeds behoorlijk spoken in zijn hoofd. Zijn innerlijke onrust blijkt een uitstekende voedingsbodem voor meer…

Zwollenaar Bertolf had een droom: een plaat maken met de muzikale helden waarmee hij was opgegroeid. Hoe die droom werkelijkheid werd, kunt u het best bekijken in de documentaire die daarover werd gemaakt en die deze week werd uitgezonden in Het Uur van de Wolf (zie hier; echt mooie docu). Bertolf zocht een aantal van zijn liedjes uit zijn repertoire uit en trok daarmee naar Nashville om deze in 3 dagen op te nemen met Jerry Douglas (dobro), Stuart Duncan (fiddle), Mark Schatz (bas), Wes Corbett (banjo) en David Benedict (mandoline). Maar hoe klinkt Bluefinger (Excelsior)? Zoals ook meer…

Wouter Buyst is  singer-songwriter uit Gent en trekt als Equinox, the Peacekeeper door het land. Zo af en toe brengt hij een plaat op de markt. Make Amends is de eerste sinds het ook hier besproken Birdsongs On The Waste Land uit 2013. De folky liedjes klinken allemaal best vriendelijk, maar vergis je niet. In zijn teksten kan Buyst behoorlijk venijnig uit de hoek komen. In The Urge To Kill ergert hij zich rot aan een reisgenoot en kan hij zich maar nauwelijks inhouden om er een eind aan te maken en in Our People (Before Carlisle) veegt hij de vloer aan met de eigentijdse verworvenheden meer…

In de eerste jaren van dit millennium maakte folkzangeres Jolie Holland veel indruk met de albums Catalpa, Escondida en Springtime Can Kill You. Daarna bracht ze nog wel platen uit maar die kregen om een of andere reden maar weinig aandacht. Haar laatste soloplaat dateert uit 2014. Een plaat die ze in 2017 uitbracht met Samantha Parton (net als Holland actief geweest in The Be Good Tanyas) kreeg hier wel aandacht (recensie), maar daarna trad de grote stilte in. Tot nu, want er is een nieuwe plaat: Haunted Mountain (Cinquefoil Records). Daarop 9 songs, waarvan ze het titelnummer meer…

Als Buddy Miller zijn rauwe gitaarklanken flink laat resoneren, dan is bijna sprake van garagerock. De donkere noten brengen de woofers van de luidsprekers op meerdere nummers flink in beweging. Op Don’t Make Her Cry is dat bijvoorbeeld het geval, een nummer waarop bas en orgel vanaf de begintonen aansturen op countrysoul. In The Throes (New West Records/V2 Benelux) is toch wel weer een bijzonder werkstuk van het echtpaar Buddy & Julie Miller. Ze beginnen met You’re My Thrill, waarop ze duidelijk maken dat de liefde een goed instrument is om gevoelens van meer…