Voor het podium wordt er gekeuveld over concerten die in de loop der jaren bezocht zijn en op het podium gaat de ouderwetse rookmachine aan. Israel Nash is terug in de Tolhuistuin. Exact om half negen betreedt hij het podium, zet zijn hoed op, gespt zijn gitaar om, neemt nog een slok water en weg is hij. Op weg langs de route van de muziek van Israel Nash, zanger met een fijne gruizige stem en begenadigd schrijver van robuuste meer…
Zo’n zeven minuten was Jon Dee Graham er niet meer bij. Dood. Bijna toch. Na een concert in 2019 tijdens een festival bij Chicago verloor hij het bewustzijn. Uitgeput. Uitgedroogd. Zijn hart was ermee gestopt en hij ademde niet meer. En toch lukte het omstanders om hem weer bij kennis te brengen. Zodat hij het kan navertellen. De titel van Only Dead For A Little While (Strolling Bones Records/V2 Benelux) kan dus letterlijk worden genomen. Anderhalf jaar na deze gebeurtenis had hij ook nog een hartinfarct. En in 2008 liet hij bijna het leven bij een zwaar auto-ongeluk. Ellende genoeg als meer…
Ik heb tegengestelde gevoelens ten aanzien van het debuut van Brittney Spencer. Haar ken ik als een fantastische zangeres die te horen is op Georgia Blue, het jubelalbum dat Jason Isbell opnam n.a.v. de Democratische overwinning in Georgia in 2020. My Stupid Life (Elektra Records) is haar eerste eigen album. Het kent 13 nummers, hoewel de telefoonconversatie als inleiding bij Night In eigenlijk niet als opzichzelfstaand liedje beschouwd dient te worden. Laten we het dan over de nummers hebben. Het is countrypop, die meer naar pop overhelt dan naar country. Maar de in Nashville meer…
Hank Jr. had er schoon genoeg van. Het moest stoppen. Hij had zich lang genoeg voorgedaan als zijn vader. Nu was het tijd voor een eigen invulling van zijn muzikale loopbaan. Dan maar ruzie met zijn moeder. In aflevering 4 van deze serie ging het over de invloed van Audrey Williams, die haar meer…
Voor Mojohand is optreden a way of life. Sinds het kwartet in 2016 bij elkaar kwam in New Jersey werd er week in, week uit opgetreden ergens aan de oostkust van de VS, van Vermont in het noorden tot diep in Texas. Sinds 2017 organiseren ze ook jaarlijks hun eigen festival: Mojofest. Dat vele optreden heeft geleid tot een rijke catalogus aan eigen liedjes. In 2021 mondde dat tot een eerste album, Songbook, en nu ligt de opvolger klaar: Moving On (eigen beheer). Daarop 12 songs met soms meer…
Weathervanes, het album dat Jason Isbell & the 400 Unit vorig jaar uitbracht, pronkte bovenaan de door jullie samengestelde top 15 van favoriete albums van 2023. Nu komt de man, met zijn nieuwe 400 Unit, in november naar de Lage Landen: op 11 november in De Oosterpoort in Groningen, op 12 en 13 november in het Utrechtse TivoliVredenburg en op 16 november in Antwerpen in De Roma.
De voorverkoop start op 2 februari.
De mannen van Old Heavy Hands behoren tot de zware jongens in de americanascene. Het gezelschap uit Greensboro, North Carolina, biedt op hun derde album Small Things (Spitting Daggers Records), 10 stevige op southern rock gebaseerde, songs. Mannen van het Gestrekte Been. Lekker, hoor. Ze kunnen het namelijk. Nate Hall en Larry Wayne Staton zingen en spelen gitaar, Dave Self speelt gitaar en Josh Coe (bas) en John Chester (drums) zorgen voor het ritme. De drie eerstgenoemden werken trouwens ook samen in een lokale tattooshop, terwijl Coe en Chester in bars in dezelfde meer…
Four Research Purpoises Only (eigen beheer) is een conceptplaat over vier vrouwen die in de jaren 50 door hun man verlaten zijn, waarna ze worden behandeld in een psychiatrisch ziekenhuis om erachter te komen wat er met ze aan de hand is. Gemaakt door vier vrouwen uit San Diego die zich Lady Psychiatrist’s Booth noemen. Op elf nummers laten ze heel wat gekte toe; er is hier sprake van theatraal musiceren. De vier vrouwen met power zijn nauwelijks te vergelijken met collega’s. The Roches misschien? Maar dan toch echt weer heel anders. That Girl is gewoon moderne country. De basis is meer…
De gepensioneerde Winston Montgomery verhuisde van San Francisco naar Taos, New Mexico, omdat daar nog altijd iets bestaat van een tegencultuur. Het is er dus goed toeven voor een oude hippie. Humor is het belangrijkste ingrediënt van de liedjes op Breakfast In Texas (And Other Excursions) (Cool Grey City Records). Louter door de klank van de woorden moet je bij het titelnummer denken aan All My Ex’s Live In Texas van George Strait, ook een liedje met humor natuurlijk. Montgomery schetst zijn leefomgeving en hanteert overdrijving in zijn teksten als stijlkenmerk. Op Salad wil de vrouw meer…
John Craigie (43) groeide op in Californië, studeerde af in de wiskunde, werd leadzanger en gitarist in een psychedelische rockband, trok naar Portland voor een solocarrière als singer-songwriter en debuteerde in 2008 met het album Montana Tail. Sindsdien maakte hij negen studio- en twee liveplaten. Hij heeft er plezier in dus, en dat is ook weer goed te horen op het onlangs verschenen Pagan Church (Zabriskie Point Records), waarop hij zich laat begeleiden door TK & The Holy Know-Nothings, het dwarse, onorthodoxe project van zanger-gitarist Taylor Kingman – ook uit Portland. Hoewel Craigie bekend meer…
Vluchtstrook amerika
Op dit werk is een Creative Commons Licentie van toepassing.
© Alt Country NL
