Wereldberoemd zijn de World Famous Blue Jays nooit geworden, zelfs binnen de alt-country niet. En toch is deze band uit New York van grote betekenis geweest voor de ontwikkeling van het genre. Jeremy Tepper en Jay Godfrey waren namelijk niet alleen de oprichters van deze vriendenclub, ze begonnen ook Diesel Only Records. Met Rig Rock Juke Box, Rig Rock Truck Stop en Rig Rock Deluxe: A Musical Salute To The American Truck Driver verschenen op dat label in de jaren 90 drie invloedrijke compilaties. Vorig jaar overleed Tepper op 61-jarige leeftijd. The Singles: 1987-1991 (Diesel Only Records) is een meer…

Nooit opgeven, altijd doorgaan: dat is wel van toepassing op Grey DeLisle. Belangrijke stem in americanaland 20-25 jaar geleden. Daarna een jarenlang writer’s block waardoor er geen nieuw werk uitkwam (ook het privéleven – 3 kinderen – zal daarin wel hebben meegespeeld), Maar sinds 2022 is het weer ieder jaar raak qua nieuw plaatwerk. Na het uitstekende Driftless Girl van vorig jaar, dat er zelfs voor zorgde dat ze ook weer in Nederland kon optreden, is er nu The Grey Album. Qua vormgeving en naam natuurlijk een knipoog naar The White Album van de Beatles. En met meer…

Na Staggered duurde het zeven jaar voordat Lynn Taylor weer eens van zich liet horen. Op zijn vorige album stond hij stil bij de dood van zijn vrouw die kanker had. Sindsdien was hij druk als alleenstaande vader. Maar met Where The Heart Is (eigen beheer) keren Lynn Taylor and The Barflies terug bij hun passie om de ongepolijste liedjes van de songschrijver een slinger te geven. Dat rauwe zit hem vooral in de voordracht van Taylor, die ik eerder al enkele malen vergeleek met Johnny Dowd. Wie opgepoetste tralala wil horen, heeft niets te zoeken bij deze Amerikaan. Dat wil niet zeggen dat meer…

Van lanterfanten kun je Billy Strings niet beschuldigen. Een half jaar na het wat tegenvallende titelloze album Billy Strings revancheert hij zich samen met Bryan Sutton met een fenomenaal eresaluut aan de in 2012 overleden godheid Doc Watson: Live At The Legion Post 82. Strings (1992) is inmiddels niet meer het verbazingwekkende piepkuiken van Dust In A Baggie. Zijn stem is voller, zijn gitaarspel nóg veelzijdiger en virtuozer. Bryan Sutton is van een generatie eerder en heeft zijn sporen verdiend als sessiemuzikant en als bandlid in de gelederen van coryfeeën als Dixie meer…

Het vorige album van Silver Synthetic bespraken we hier nog in de de rubriek Wow & Flutter. Bij Rosalie wachten we minder lang en recenseren we dit tweede album van de band uit New Orleans gewoon met sterren. Er zijn een paar dingen veranderd ten opzichte van de titelloze voorganger. Bassist Pete Campanelli werd vervangen door Ben Jones. En Third Records werd ingeruild voor Curation Records, het label van Brent Rademaker van Beachwood Sparks. Dat is helemaal geen gekke stap omdat de muziek op dit Rosalie sterk doet denken aan de band van Rademaker. Wat meer…

Uit de Orchard Studio van Daniel Young komt meer mooie muziek dan alleen maar die albums van de artiest uit Salt Lake City zelf. Neem dit Falling From The Floor (eigen beheer) van MJ Lake; een lichtelijk fantastisch werkstuk met Young als drummer en producer. Lake is een collega uit de stad in Utah en dit is niet zijn eerste werkstuk. Het is wel het eerste dat we oppikken en wat is het een fijne ontdekking. De eerste tonen van opener Need A Lie zetten je wel even op het verkeerde been. Dat toetsenwerk zou zomaar naar symfonische rock kunnen leiden, maar na nog geen halve minuut wordt duidelijk dat het meer…

Over Kristina Murray hebben we het al eens gehad in deze aflevering van de rubriek over albumhoezen. Daarin vergeleken we de hoes van haar vorige album Southern Ambrosia met onder meer Elite Hotel van Emmylou Harris. Qua muzikale aanpak viel de vergelijking tussen Murray en haar beroemde collega door te trekken. Op Little Blue (Normaltown Records) is dat nog steeds zo, maar toch wel een stuk minder. Zo begint ze op You Got Me met countrysoul met blazers waarin ook wat blues zit verpakt. Vier van de negen nummers werden vastgelegd in Muscle Shoals, Alabama, met Rachael Moore als meer…

Best gedurfd van Cameron Knowler om zijn instrumentale soloalbum CRK (Worried Songs) te openen met het door hem spaarzaam op gitaar begeleide gedicht Christmas in Yuma, voorgedragen door zijn vriend Jack Kilmer. Want laten we eerlijk zijn: spoken word, daar zit de gemiddelde muziekliefhebber niet op te wachten (net zo min als op eindeloos gelul op live-albums). Maar de luisteraar die daarom meteen afhaakt, ontzegt zich de kennismaking met een begenadigd gitarist, die complete landschappen uit zijn snaren weet te toveren. Het gaat dan over de zonovergoten, meer…