‘A child of melody’ noemt Ron Sexsmith zichzelf in de introtekst op Spotify bij zijn nieuwe plaat Hangover Terrace (Ronboy Rhymes). Mooi gezegd, want zulke prachtige muziek kun je alleen maar maken (al een kwart eeuw en achttien studioalbums lang) als je het liedjesschrijven met de paplepel ingegoten hebt gekregen. Als ‘songwriting hero’s’ noemt hij op zijn website namen als Elvis Costello, Elton John, Ray Davies, John Prine, Gordon Lightfoot, Leonard Cohen en Paul McCartney. Britse, Canadese en Amerikaans invloeden dus: Sexsmith is van alle markten thuis. We horen het terug op Hangover Terras, dat zoals gebruikelijk bij deze ongebreidelde troubadour een kaleidoscopische staalkaart van stijlen, stromingen en stemmingen is. Een voor een nestelen de liedjes zich in je hoofd. Eerst de ongecompliceerde, catchy popsongs, zoals Cigarette and Cocktail, It’s Been A While en Damn Well Please. Daarna het wat meer uitgestrekte werk: Camelot Towers, Rose Town, Outside Looking In en Burgoyne Woods. En zo door naar het gevoelige genre, waar je When Will The Morning Come, Angel On My Shoulder en House Of Love onder kunt scharen. Zo komt het ene prijsnummer na het andere voorbij en kun je na een paar dagen Hangover Terrace met niets minder op de proppen komen dan vijf royaal verdiende sterren. Een meesterwerk. Alweer.
Reageren
»Nog geen reacties.
RSS feed for comments on this post.
Plaats een reactie