“It’s been a long time”, zingt Steve Forbert in het tweede deel van zijn set. 24 jaar om precies te zijn, in 1992 was hij voor het laatst in Nederland. Maar vanmiddag staat hij in Amsterdam met een oude gitaar en dertien mondharmonica’s. In de jaren tachtig had hij ook in Nederland een bescheiden hit met Schoolgirl en kwam Romeo’s Tune regelmatig langs op de radio. De albums die hij daarna maakte waren weinig succesvol en hij kreeg ruzie met meer…
Aan het eind van het optreden van Sturgill Simpson kunnen de oordopjes weer uit. Niet alleen vooraan maar ook achterin kon je niet zonder. Ja, het was hard, maar wat een prachtig gebalanceerd geluid vanavond. En zonder monitors vrij uitzicht op het podium.
Al twee keer eerder stond Simpson in Paradiso en toen hij zag dat er nog ruimte was in zijn agenda vroeg hij zijn manager hem er ook dit jaar weer te boeken. Nu kijkt Simpson tevreden de zaal rond en neemt een slokje uit zijn beker vers gezette thee. De man met de prachtige countrysnik meer…
Het weer was nog zo mooi. De ontknoping van de Vuelta was op televisie. En TakeRoot zou zo beginnen… Al voor het festival begon, wat het een kwestie van kiezen. JP Harris and the Tough Choices zouden het festival aftrappen en die maakten de keuze wat makkelijker. Harris brengt liedjes vol oneliners en tekstuele spitsvondigheden. Niet te missen. Zijn authentieke country is puur vakwerk. Met de cover Amarillo Highway van Terry Allen stuurde meer…
Aanstaande zaterdag staat het TakeRoot festival in de Groningse Oosterpoort op de rol. Dit jaar hebben de organisatoren een zeer veelbelovend programma samen kunnen stellen. Wij kijken vast even vooruit.
Er treden drie artiesten op wiens laatste albums wij met maar liefst vijf sterren hebben beloond: Torgeir Waldemar, Doug Seegers en Barna Howard. Die laatste twee traden nog niet eerder op in Nederland. Dat is sowieso iets om naar uit te kijken. Doug Seegers is een heel apart geval. Hij was een oude aan lager wal geraakte straatmuzikant die in Nashville ontdekt werd door een Zweedse countryzangeres. Dankzij meer…
Over het festivalterrein van La Truite Magique stroomt een beekje. Het voegt nog meer sfeer toe aan de al sprookjesachtige setting van het festival. Een prachtige vallei, twee podia en een bescheiden voedselmarkt. En een affiche waarop voor de muziekliefhebber nog veel te ontdekken valt. Wie heeft er immers eerder gehoord van I Have A Tribe of Trevor Sensor? Maar de muziek blijkt bij navraag aan menige bezoeker ook meer…
Natuurlijk moest het er eens van komen: het bezoeken van het Down By The River festival in Venlo. En waarom dan maar niet gelijk bij de tweede editie? De affiche zag er, met optredens van o.a. Mandoline Orange, Nikki Lane (foto) en de Wood Brothers veelbelovend uit. Onderweg naar Venlo hoorde ik op de radio Max Verstappen als eerste Nederlander een grand prix winnen. Dat kon niet meer mis gaan. Het zou een mooie dag in Limburg worden!
Bij het naderen van de nieuwe Venlose meer…
Gezien: Rhythm & Blues Night
Waar: De Oosterpoort, Groningen
Wanneer: zaterdag 30 april
Tekst: John Gjaltema
Foto’s: Gerrie van Barneveld
David Corley begon de Rhythm & Blues Night in Groningen met het nummer waarin hij een half jaar eerder bijna was gebleven. Toen haalde hij het einde niet. Een hartaanval op het podium tijdens zijn optreden op TakeRoot zorgde toen voor dramatische taferelen in De Oosterpoort. De zanger zeeg ineen, maar dankzij kordaat ingrijpen van een bezoekster kan hij het navertellen. Afgelopen zaterdag zagen de twee elkaar weer. Corley bedankte haar uitvoerig. Eerder op de dag was hij al bij het UMCG geweest om zijn dank uit meer…
Valentijnsdag 2016. Nijmegen. Geen lekker weer, dus een rondje golf op het nabij gelegen Rijk van Nijmegen links laten liggen. Ook geen De Goffert om de Nijmeegse Eendracht Combinatie te zien verliezen (0-3) van de aanstaande (?) landskampioen. Maar wel: The Mulligan Brothers in Trianon. Het (na)middagoptreden welteverstaan, want een minuutje DWDD lijkt vrijwel immer een run op kaartjes teweeg te brengen; ook voor The Mulligan Brothers. Het middagoptreden was dan ook plots in meer…
Het was tijdens Children Of Children. Jason Isbell had net zijn akoestische gitaar teruggezet en zijn brandnieuwe Duesenberg omgegord. Terwijl de wereld om hem heen in brand stond (bassist Jimbo Hart waagde zelfs een elegant danspasje) liet hij, stokstijf staand, zijn elektrische gitaar brullen en gieren. Weer eens werd duidelijk dat Isbell van origine een gitarist is. Een gitarist die toevallig ook nog eens een componist en zanger geworden is. En wat voor een! Het optreden in de Amsterdamse Paradiso was één grote showcase van zijn kunnen. De man uit Muscle Shoals bracht vooral nummers van zijn twee uitmuntende meer…
Stampvol was het in de Melkweg bij het optreden van Kacey Musgraves. De zaal was dan ook stijf uitverkocht. Zoals ook in Londen gebeurde met de veel grotere Royal Albert Hall (waar Musgraves en passant high five’de met prins Harry). En het opvallende was in Amsterdam ook de gemêleerdheid van het publiek. Jong, oud en veel meer vrouwen dan je normaal gesproken aantreft meer…
Vluchtstrook amerika
Op dit werk is een Creative Commons Licentie van toepassing.
© Alt Country NL
