Als je vindt dat Live van Bruno Deneckere & Nils de Caster een van de mooiste live-albums van de laatste jaren is en je hebt de kans om beide mannen in levende lijve aan het werk te zien, dan ga je gewoon. Ook al moet je er ruim 70 kilometer voor rijden en heb je die dag al een behoorlijk aantal autokilometers in de benen. Naar Maassluis dus, naar Cafe de Waker. Nooit eerder was ik in Maassluis, maar voor alles is een eerste keer. De Waker is een alleraardigst eetcafe, waar in een bovenzaal drie aficionado’s die zich verenigd hebben onder de naam The Lock Keepers, americanaconcerten organiseren. Deneckere en De Caster is de meer…
Als er een album is dat de afgelopen jaren tot discussie heeft geleid, dan is het wel The Graceless Age van John Murry. Let wel, het is zeker niet de bedoeling om de indertijd (zie: recensie) gevoerde polemiek weer op te rakelen of aan te slingeren, maar ik moest er toch even aan denken toen Murry om even na half tien aanstalten maakte om zijn optreden te beginnen. Gedurende de eerste drie nummers, met o.a. een cover –Shade and Honey- van Sparklehorse’s Mark Linkous- leek het inderdaad even te gaan voortkabbelen. Niet zozeer door de uitvoeringen van zijn songs, maar veel meer door de manier waarop Murry zijn aankondigingen presenteerde: murmelend en 
Good looks, een goed figuur. Een zwart jurkje (een ‘niemendalletje’), zwarte strik in het gitzwarte, gekrulde lange haar, een ondeugende voile. Volle, rood gestifte lippen en om het geheel af te maken kekke rode ‘boots’. Zie hier de ‘outfit’ van de uit Canada (Toronto, Ontario) afkomstige én inmiddels vanuit Nashville werkende Lindi Ortega. Een jongedame met Irish & Mexican ‘roots’. Zo’n ‘outfit’ geeft natuurlijk niemand de garantie dat indien er een gitaar aan het geheel wordt toegevoegd er ook direct sprake is van muziek van enig niveau, kwaliteit. Bij Lindi Ortega is die zekerheid er echter zeker wel. Ruimschoots…. Dat bewees zij samen met haar Schotse drummer Alex Cox en 
Wellicht het mooiste album van 2013: Southeastern van Jason Isbell. De drooggelegde dertiger stond afgelopen week voor slechts twee optredens in ons land geprogrammeerd, in Eindhoven én Hengelo. In Southeastern Nederland, zou je dus met een beetje goede wil kunnen zeggen. In de Effenaar in Eindhoven was de kleine zaal goed gevuld met een aandachtig en gedisciplineerd publiek. 
Daar staat ze dan: Nicki Bluhm uit San Francisco. Lang, dun, in een strak, verwassen, t-shirt, donkere haren. Glamour lijkt haar vreemd. Op dit enige Nederlandse optreden, in de bovenzaal van Paradiso, wordt ze begeleid door twee akoestische gitaristen: Tim Bluhm en Scott Law. Eerstgenoemde is, behalve surfer, echtgenoot en voorman van The Mother Hips, ook lid van The Grambers, de groep waarmee Bluhm dit jaar zo’n 
Zo sta je in Maassluis, terwijl je de dagen nadien via Haren-Brussel in Grootschermer belandt… Zomaar wat momenten uit het leven van een rondtrekkende troubadour tijdens een tourtje, een tourtje dat deze keer in het teken staat van een nieuwe release: Incident On Willow Street. In Maassluis, in de overvolle Ridderzaal van Grand Café de Waker, toonde Greg Trooper in een kleine twee uur aan, dat hij wel degelijk tot de beteren van het singer/songwriters- gilde behoort. Niet alleen met songs van z’n nieuwste schijf, doch steeds meer blijken vooral songs als Inisheer; Mohammed Ali (The Meaning Of Christmas); Damaged Eyes én They Call Me Hank bij live- optredens ‘standards’ uit het oeuvre van Trooper te zijn. Dus de lijst der beste 
Voordat Doug & Telisha Williams in de huid van The Gun Shy Dogs kropen om hoofdact Rod Picott bij te staan, mochten ze als zijnde The Wild Ponies zo’n dertig minuten als opwarmer fungeren. Het echtpaar uit Nashville met hun roots in Martinsville, Virginia deed dit met verve; ze brachten een handvol songs, ook van het juist verschenen 
Met hun vette haren zien Johnny Dowd en zijn kompanen Willie B en Michael Stark er uit als karakters uit een B-film die op het podium zijn gezet na een nachtje zwerven door de stad. En zo klinkt het ook. De voorheen als voormalige verhuizer aangeduide Dowd uit Ithaca, New York, heeft zijn probeersels al veelvuldig op de Nederlandse podia gebracht. Deze keer varieert hij tussen hoekige blues en verlopen garagerock. Stark en B krijgen van de toekijkende Dowd ruimte om als het duo Tzar even hun eigen ding te doen. De experimentele uit drums en toetsen opgebouwde instrumentale muziek heeft niets met roots uit te staan; een leuk prikje om 
Al vanaf het zesde liedje van het optreden van Steve Earle & the Dukes (& the Duchesses, waarover later meer) was bassist Kelley Looney bezig met het rechtzetten van zijn microfoon-standaard. Maar het was pas drie liedjes later, in After The Mardi Grass, dat hij die voor het eerst zou gebruiken. Het tekent 
Na alweer een overwegend regenachtige, koude dag je humeur opkrikken door een concert bij te wonen kan louterend werken. Gevaar is hooguit dat het chagrijn zo diep zit, dat de muziek wel heel goed moet zijn om weer een ietwat gelukzaliger gevoel te krijgen. De Londense formatie met een fikse West Coast-twist Treetop Flyers slaagde daar in het Tilburgse 013 zeer overtuigend in. Waar hun debuutplaat The Mountain Moves (
