Op donderdagavond 13 februari traden Kelsey Waldon en Ian Noe op in de tuinzaal van het Tolhuis (ook wel Paradiso Noord genoemd) in Amsterdam. Naarmate de avond vorderde werd steeds duidelijker dat de geest van John Prine aanwezig was. Allereerst natuurlijk omdat de in een vaal spijkerpak gestoken Kelsey Waldon haar albums tegenwoordig uitbrengt op het Oh Boy-label van Prine, een feit dat in bijna elke albumrecensie naar voren komt. Waldon meer…

Carson McHone kreeg zo’n half uur om haar talent te tonen, afgelopen dinsdag als support van The Felice Brothers in de Tolhuistuin. En dat deed zij ingetogen, doch met verve. Songs van haar album Carousel (2019), zoals het indringende Drugs, maar ook met een aantal nieuwe songs. Eén daarvan schreef zij kortgeleden, ergens in Zweden, een meer…

Is het een modegril, het opnieuw uitbrengen van een album? En dan ‘tig’ jaar, bijvoorbeeld tien, na dato? Wellicht. Ook The Low Anthem vatte een dergelijk plan op, tien jaar nadat hun doorbraakplaat ‘Oh My God, Charlie Darwin’ het levenslicht zag, 29 juni 2009. Aantekening daarbij dan nog dat dit album, hun derde, in 1998 al in eigen beheer was uitgebracht. Toch is bij de re-release van OMGCD nog iets anders aan te tekenen, en wel dat de meer…

Zo’n kleine twee jaar geleden was daar, ogenschijnlijk uit het niets, VanWyck met het album An Average Woman. Dit eerste volwaardige album van VanWyck ofwel Christien Oele verkreeg een karrevracht aan positieve kritieken. Logisch dat er reikhalzend werd uitgekeken naar de opvolger, en die ligt inmiddels in de schappen. Titel: Molten Rock. De release van dit album werd vrijdagavond jl. gevierd in de Amsterdamse Vondelkerk. En dat was mooi, heel erg mooi. Het zal voor de vele kerkgangers wellicht zelfs een eerste kennismaking met het nieuwe songmateriaal zijn geweest, een tweetal vooruitgesnelde singletjes (Supermarket Line en recent Carolina’s Anatomy) daargelaten. In een zorgvuldig opgebouwde set, met vrijwel alle songs van Molten Rock, bleek meer…

Lilly Hiatt

De 22ste editie van TakeRoot alweer, een aantal bezoekers waren nog niet eens geboren toen in 1998 de eerste editie van het festival in Assen werd georganiseerd. Toen kwam het merendeel van de artiesten nog uit de Lage Landen. Hoe anders is dat in de loop der jaren geworden. Van alle optredende artiesten kwamen alleen The Rails (VK) niet uit de VS. Het festival maakte het motto “for past, present and upcoming american music” eens te meer waar. Met 3000 bezoekers meer…

“Mijn droom was om liedjesschrijver te worden, veel meer dan om uitvoerend artiest te worden”. Opmerkelijke woorden van Rosanne Cash gisteravond in TivoliVredenburg. Opmerkelijk, omdat de 64-jarige dochter van Johnny Cash is uitgegroeid tot een van de koninginnen van de countrymuziek wier albums bijna altijd vol lof onthaald worden.
Ze zei het in de aankondiging van haar meer…

Vijf op voorhand interessante namen namen zaterdag bezit van het Amsterdamse Paradiso tijdens Sugar Mountain Presents. Na elven, op het moment dat Paul Cauthen de kleine zaal toch best enigszins verdoofd achterliet, bleek dat de line-up inderdaad aan de verwachtingen had voldaan. Uiteraard met hier en daar een kritische kanttekening, maar interessant én bovenal goed was het wel.

Delaney Davidson
Helemaal uit Nieuw- Zeeland, maar zeker niet voor het eerst in ons land: Delaney Davidson. Waar hij eerder als support van vriend Marlon Williams of met zijn Ghost Orchestra (vaak dan ook nog met beeld) te zien was, daar was Davidson in de bovenzaal deze keer slechts gewapend met zijn gitaar en stem; en zijn ‘effecten’ natuurlijk. Een creatieve geest, die Davidson; daarnaast ook een meer…

Charley Crockett is zijn naam. Geboren in San Benito, Texas. Donderdagavond 29 augustus was hij in Amsterdam, de stad waar hij in 2010 al eens vertoefde; als straatmuzikant. Nu is hij er voor een Europese tournee, de opmaat naar Crockett’s nieuwe album, The Valley (And Other Autobiographical Tunes).

Op de setlist dus veel songs van deze nieuwe schijf. En die speellijst werd er in ruim 100 minuten met pit doorheen gejast. Een kleine dertig overwegend korte en puntige songs kwamen in sneltreinvaart voorbij. Was het dan afraffelen, wat Crockett en zijn begeleiders (The Blue Drifters) zo’n 160 bezoekers voorschotelden? Geenzins! Het was een weloverwogen set, waarin vooral het eerste deel vaart kende. Na een meer…

“ I’m in a rock ’n roll band”, zingt Margo Timmins van de Cowboy Junkies vol overgave tijdens hun versie van Sweet Jane. Hoe waar, maar ook: hoe vreemd. Niks wijst er deze avond in Paradiso op dat we naar een optreden van een rock ’n roll band zitten te kijken. Inderdaad: zitten te kijken. In de grote zaal van Paradiso staan honderden stoeltjes. Op het podium is de band zelf ook gezeten. Alleen bassist Alan Anton staat het hele optreden, een beetje in een uithoek, geheel in zichzelf gekeerd belangrijk te zijn. Want de slowcore-country van de Junkies is voor een belangrijk deel op zijn partijen gestoeld (pun intended). De Cowboy Junkies zijn voor een belangrijk deel een familieband. Pete Timmins is de drummer en de links op het podium gezeten Michael Timmins de gitarist en songwriter van de band. De vaste toegevoegde meer…