Zitten op een bankje in de tuin met een kop koffie en niets anders doen dan kijken hoe de kraaien en de honden elkaar uitdagen. Een ideaal begin van de dag aldus Nathan Bell. Bell is een aantal jaren uit de muziek geweest maar pakte in 2007 de draad op en staat vanavond in de kelder van het Amsterdamse Q-Factory. Voor het optreden loopt hij rustig door de zaal en schudt de handen van de trouwe volgers, een heerlijk relaxte sfeer vanavond bij het laatste optreden van zijn tour.
The Family Man Tour, zoals ook te lezen is op zijn gitaarband.
Bell schreef op zijn albums al veel over het leed en het onrecht in de wereld, maar vond het tijd worden om het onderwerp van zijn laatste album wat dichter bij huis te zoeken. Bij zijn familie en zijn naasten. Zo vertelt hij het verhaal meer…
Zo’n drie jaar geleden hoorde ik de naam The Bones Of J.R. Jones voor het eerst; tijdens een optreden van Michel Ebben (Gravel Town) werd een cover van The Bones Of J.R. Jones door Ebben gespeeld. Hoewel de interesse, een nieuwe naam immers, was opgewekt duurde het toch nog even voordat de research daadwerkelijk aanving. Dit gebeurde pas na een recensie op deze site (zie: 
In Alkmaar begon de victorie. De stad hield in 1573 als eerste stand tegen het beleg van de Spanjaarden tijdens de tachtigjarige oorlog. Alkmaar heeft hun poppodium dan ook toepasselijk Victorie genoemd. Deze zondagavond zijn daar The Brandos te gast.
Voor het optreden van Brent Cobb hing Paradiso fantasievlaggen op die wel wat lijken op de vlag van de staat Georgia waar Cobb vandaan komt. Maar Cobb maakt in tegenstelling tot veel van zijn collega’s uit de Verenigde Staten vanavond geen politieke statements. Hij is hier om muziek te maken en verhalen te vertellen. Muziek uit het zuiden van Amerika, de ene keer lekker stevig, als bij staat-genoten Blackberry Smoke, dan weer ingetogen als bij Texaan Robert Earl Keen. Cobb zijn derde album, ‘Providence Canyon’ kwam eerder dit jaar uit en is steviger dan voorganger ‘Shine On Rainy Day’. Vanavond op he t podium klinkt het allemaal nog wat rauwer dan op het album, maar swingen doet het wel. En wat een uitstekende muzikanten heeft Cobb bij zich. ‘Diggin’ Holes’ begint driestemmig 
Het beste heb ik met u voor. En met mezelf. Daarom reis ik elk jaar af naar het niet te verre buitenland om een mooi country- folk- of americanafestival te bezoeken en onder jullie aandacht te brengen. Dit jaar kwam ik uit op het driedaagse 
“Deze tour is geboekt om de excuses voor onze president persoonlijk over te brengen”, aldus Jeffrey Foucault bij zijn optreden in het Haarlemse Patronaat. Zoals bijna elke muzikant uit de Verenigde Staten ontkomt Foucault er niet aan te verwijzen naar de status in zijn thuisland. Maar bij Foucault gaat dat met de nodige dosis humor.
Het live-seizoen 2018-2019; de kop is er af met Once In A Blue Moon en de Sugar Mountain Presents-avonden op 1 en 2 september in Paradiso. Althans voor degenen voor wie Amsterdam geen brug te ver is. Hoe dan ook, een blik op de live-agenda leert ons dat het nu echt is losgebarsten. Een tiental artiesten waren het afgelopen weekend in Paradiso te zien. Wij bezochten de eerste avond en waren aangenaam verrast. Op zaterdag traden op: Luke Winslow-King, Gretchen Peters, Joshua Hedley, David Ramirez en de Ben Miller Band.
Heftige buien trokken zaterdag over het Amsterdamse bos als om duidelijk te maken dat het nu echt voorbij was met die zonnige zomer van 2018. Maar dat zomereinde tekende ook een geboorte van een nieuwe mooie traditie: het festival Once In A Blue Moon kende zijn eerste editie.
