Stories I Only Tell My Friends (Blackbird Record Label) werd live in de studio opgenomen in Chicago. De zang van Nikki O’Neill is niet altijd loepzuiver, een beetje hard in het hoog soms, maar dat is helemaal niet bezwaarlijk. Want hé, deze singer-songwriter heeft soul! En haar nummers hebben dat ook. De arrangementen ontstonden nadat O’Neill de ruwe contouren van de liedjes had laten horen aan de bandleden (bas, drums, gitaar, toetsen). Af en toe breekt een gitaar uit de puntige akkoorden voor een felle solo. O’Neill vestigt even alle aandacht op haar spetterende spel op Square One. Ze  meer…

In meerdere opzichten is The Ridge Trilogy (Continental Song City) van Dean Owens iets heel bijzonders. Ga maar na, in deze tijden dat muziek steeds vaker helemaal niet meer op een geluidsdrager wordt gezet, komt het Nederlandse label CRS met een triple-album (het gaat om ep’s) van de Schot. Tweede bijzonderheid: in totaal staan er slechts dertien nummers op de drie cd’s. Die hadden dus ook gewoon op een enkele cd kunnen staan. Deze samengevoegde trilogie is eigenlijk een soort cadeautje dat als fysiek product in een beperkte oplage van slechts 300 stuks verkrijgbaar is. Een meer…

Snake Hollow (eigen beheer) is thuis voor Tristan Israel, die woont op het voor de kust van Massachusetts gelegen eiland Martha’s Vineyard. ‘Welcome to my world’, klinkt het. ‘We don’t need a fancy car or a big McMansion / Don’t need a pool in the yard / Just give me the woods with the oaks and the pines / Looking up at the Milky Way stars.’ Het titelnummer waarmee het album begint heeft op een prettige wijze iets amateuristisch. Het gaat een beetje als oude rock-’n-roll. Iets van Bo Diddley of zo. Maar Massachusetts begint daarna eerder als Dylan. Israel heeft een krakende stem en de viool van meer…

Met Long Shadows (Playroom Records) is Roger Street Friedman toe aan zijn vijfde studio-album in tien jaar. Op zijn website staat dat hij nog altijd gelooft dat muziek ‘can change hearts and minds’. Dat is goed: uit zijn songteksten blijkt dat Friedman veel dingen om zich heen ziet die dringend aan verandering toe zijn. Zo bezingt hij in I Think We Know de horror in de nasleep van de Hamas-aanslag van 7 oktober 2023. In het gemoedelijke folkliedje The Land Of The Leaf Blower And The Mighty SUV hekelt Friedman de zucht naar geborgenheid in de witte voorsteden, na de zwarte meer…

Misschien zet Don Merckle zijn luisteraars niet eens echt op het verkeerde been met albumopener Covered In Dirt. Dat begint namelijk als technofunk of iets in die richting. Heel veel drukte in ieder geval. Met blazers om het nog meer te laten schetteren. Maar het tweede nummer begint daarna met een cowboyritme. Die In The Country is een prachtig stuk muziek waarbij een eigen draai wordt gegeven aan spaghetti-western. Het eindigt met wat jazzakkoorden van de gitarist. Same Devil New Skin (Angry Unicorn Records) is een uiterst afwisselend werkstuk, dus van echt op het verkeerde been zetten was meer…

Dit jaar volgt er een derde album van Jim Keller dat werd geproduceerd door Mitchell Froom. Het vorig jaar verschenen Daylight (Continental Song City) is deel twee van een trilogie. De in New York neergestreken artiest, hij begon zijn loopbaan in de jaren 80 in San Francisco bij de band Tommy Tutone, nam het album wederom op in de Valentine Studio in Los Angeles, net als het eerste deel getiteld By No Means. Keller (zang en akoestische gitaar) had weer David Hidalgo (gitaren, achtergrondzang), Bob Glaub (bas) en Michael Urbano (drums, percussie) aan zijn zijde, terwijl Froom de toetsenpartijen voor zijn meer…

Ruim zes jaar na Skywriting komen The Yearlings met een nieuw album, hun vierde, After All The Party Years (Lonely Sounds/Sonic Rendezvous). 6 jaar wachten, maar dan heb je ook wat. 10 songs in 40 minuten. Het Utrechtse kwintet knalt er gelijk in met Medicine Ball, een song geschreven naar aanleiding van de de overwinning van Joe Biden in 2020: “What a night, what a night/ they will be gone/ Can’t believe the winner really won”. Maar ja, kan die opluchting lang duren? Nee dus, inmiddels is Trump terug en hebben we in Nederland ook een kabinet dat niks klaarspeelt. Lastig meer…

Tim Heidecker is een Amerikaanse komiek, schrijver, regisseur, acteur en muzikant. Dat is ook de beginzin van een artikel op Wikipedia over hem. Als komiek werkt hij met Eric Wareheim als het duo Tim & Eric. Ze hebben diverse tv-shows en films gemaakt. Maar we zijn hier toch vooral geïnteresseerd in zijn bezigheden als singer-songwriter. Ik had nog nooit van Heidecker gehoord, totdat ik Slipping Away (Bloodshot Records) op Bandcamp ontdekte en daarna streamde. Het gaat hier om een heel fijn album. En niet zijn eerste. Humor speelt niet echt een rol op deze verzameling van tien nummers. Het meer…

‘He’s not flashy’ post Daryl Mosley over zichzelf op Spotify. Dat mag het understatement van de maand genoemd worden. Je zou hem eerder inschatten als archivaris bij het waterschap dan als singer-songwriter. En dan is hij ook nog eens stevig in de Heer. Maar we beoordelen mensen niet op hun uiterlijk en in de Heer zijn er wel meer. Komen we uit bij de muziek zelf en dan blijkt Long Days & Short Stories (Pinecastle Records) een heel fijn album te zijn. Mosley heeft zo’n warme, comfortabele stem die doet denken aan Don Williams en George Strait. Zijn liedjes liggen prettig in het gehoor en laveren tussen meer…

We kunnen allemaal wel doen alsof het normaal is, maar ik vind het een buitengewoon trieste dag; dat een enorme hork, een veroordeelde crimineel, vandaag geïnaugureerd is als president van de VS. Het is daarom ook een dag dat we graag een plaat als Reclamation van Crys Matthews aan jullie voorstellen. Belangrijkste boodschap van de Amerikaanse Matthews is vrijheid. De vrijheid om te zijn wie je bent en te houden van degene die je lief is, ongeacht kleur, gender of seksuele voorkeur. Dat is heel wat anders dan de vrijheid die de huidige Amerikaanse president voorstaat: de vrijheid meer…