In de recensie van Longtime Friends van The Wildmans schreef René Leverink dat de cover Any Day Woman van Paul Siebel op zich al bijna genoeg reden was om vier sterren uit te delen. Redenatie: alle aandacht voor de legendarische singer-songwriter is meer dan welkom. Helemaal mee eens. Dus dan moet Suzy Sings Siebel – Volume One (eigen beheer) van Suzy Thompson met daarop tien songs van hem dus wel vijf sterren opleveren. Dat lijkt me echter wat overdreven. De volle mep delen we toch bij voorkeur uit aan artiesten die met eigen liedjes komen. Het blijft derhalve bij drie sterren, maar wel meer…

Van het begin af aan is het The Pink Stones te doen om oude tijden nieuw leven in te blazen. Daartoe heeft Howard Pinkston nauwgezet studie gemaakt van de geschiedenis van de countryrock. De leider, naamgever en tevens het creatief brein van de band wil daarbij de regels die bij het genre horen volgen, maar tegelijkertijd wil hij ze juist breken. Want het is wel de bedoeling om iets nieuws toe te voegen aan de traditie. Op Thank The Lord… It’s The Pink Stones (Eleven New Country Standards) (Normaltown Records) lukt dat niet helemaal. Dat wil zeggen, het derde album voegt niet iets toe aan de eerste twee. In meer…

“Here we go”, hoor je voetbalkenner Fabrizio Romano vaak zeggen bij een transfer, zeker in deze drukke dagen rondom deadline day. Ook Margo Price maakt met Hard Headed Woman (Loma Vista) een overgang. Ze gaat op deze gloednieuwe plaat, na een aantal classicrockalbums met psychedelische en rootsrandjes, namelijk weer terug naar de country. De country van Midwest Farmer’s Daughter (2016) en All American Made (2017).  De meeste nummers op Hard Headed Woman schreef ze zelf, vaak met levenspartner Jeremy Ivey. Aan meer…

Net als James McMurtry en Lucinda Williams groeide Sean Harrison op met een succesvolle auteur als vader. De zoon van Wiliam Harrison werd journalist nadat hij rond zijn twintigste een tijdje actief was in de muziekscene van Texas. En daar is hij nu een herintreder. Vijf jaar geleden verscheen Halfway From Nashville en nu is er Ghastly Love (And Other Dubious Tales) (Arky Blue Productions). Verhalen schrijven kan hij wel, dat bewijst hij direct op opener Good Cover Story. Het handelt over een pakketje dat hij ergens in het donker in de woestijn opgraaft. De autolichten uit. Daarna levert hij het in het holst meer…

Vorig jaar waren we hier heel enthousiast over een album van Bob Lefevre & The Already Gone. Met het verschijnen van een nieuwe schijf, In Tongues (eigen beheer) is ons enthousiasme nog niet verdwenen. Dit is altcountry/heartlandrock zoals we dat graag horen. Recht voor z’n raap, maar niet clichématig. Ten opzichte van de voorganger, Two, is de koers een heel klein beetje verlegt, ietsje meer richting country, waarmee de band nog meer in hetzelfde vaarwater als American Aquarium terecht gekomen is. Op vier nummers is ook pedal steel toegevoegd. Wat gebleven is, zijn de goede meer…

Natuurlijk is zydeco ook rootsmuziek. Bij uitstek rootsmuziek zouden we zelfs kunnen zeggen. En zeg je zydeco, dan zeg je Clifton Chenier, de in 1925 geboren en in 1987 overleden King Of Zydeco. Om het feit te herdenken dat Chenier 100 jaar geleden geboren werd, is een eerbetoon uitgebracht: A Tribute To The King Of Zydeco (Valcour Records). Op dit album worden songs van Chenier door een keur aan grootheden ten gehore gebracht. Mick Jagger heeft vast eerder in het Frans gezonden, maar zo heerlijk als het hier in Zydeco Sont Pas Salés gebeurt meer…

Op 66-jarige leeftijd debuteert Rollo White met Highway 81 Revisited (Powerful Thirst Music) en dat is een echte aanrader, vooral voor mensen die het ook jammer vinden dat Ronny Elliott geen albums meer maakt. Hij komt oorspronkelijk uit het zuiden van de Verenigde Staten, maar woont al bijna 40 jaar in New York. In zijn jongere jaren studeerde hij klassieke gitaar, waarna hij zijn heil zocht in avant-gardistische jazz en punk. In Washington DC speelde hij in een band die zich richtte op no wave en daarnaast jamde hij met uiteenlopende artiesten zoals Bad Brains. Eenmaal in New York verloor hij meer…

Darkening Green (Jalopy Records) komt precies op tijd. De titel van het debuutalbum van Kyle Morgan en Tamar Korn is ontleend aan een gedicht van William Blake en verwijst niet alleen naar het schemerende eind van de dag, maar ook naar het begin van de herfst, en als je nog verder denkt naar de fase van het leven waarin je meer naar achteren kijkt dan naar voren. Zó oud lijken Kyle en Tamar overigens nog niet, maar hun repertoire op Darkening Green bevat wel degelijk veel van vroeger. Liedjes die we kennen van Leonard Cohen, Everly Brothers, Carter Family, Gillian meer…

Hou op met me, hoor. Wil ik net beginnen met het recenseren van het in juli verschenen nieuwe album van Jesse Welles, Pilgrim (eigen beheer), blijkt dat de man uit Arkansas inmiddels alweer een, nee twéé nieuwe albums uitgebracht heeft. Het houdt niet op, dat zijn dus 5 platen alleen al in 2025. Wel, eerst Pilgrim dan maar eens. Deze plaat ligt in het verlengde van het in januari uitgebrachte Middle. 11 nummers, met bandbegeleiding opgenomen onder produktionele leiding van Eddie Spears. Sterke melodieuze nummers, een beetje rauw, met de akoestische gitaar als leidend instrument. Liedjes meer…

Gitaar, pedal steel, fiddle, mondharmonica, hier en daar een banjo en een mandoline, simpele percussie en bas, en daar gaan we. Joe Wunderle maakte met Here To Stay (Anti-Corp) zo’n album dat er altijd al geweest lijkt te zijn. Een stem die doet denken aan John Prine, misschien wat onvaster, of laconieker, en zelfgeschreven songs die aan alle hoofdstukken van het Amerikaanse liedboek lijken te zijn ontsproten: lichtvoetige walsjes (Sunken Ships, Until Time Intertwines Us Again, Walking Bell), opgewekte countrypop (Here To Stay), soepele countryblues (You Can Try), ingetogen ballads meer…