Tim Heidecker is een Amerikaanse komiek, schrijver, regisseur, acteur en muzikant. Dat is ook de beginzin van een artikel op Wikipedia over hem. Als komiek werkt hij met Eric Wareheim als het duo Tim & Eric. Ze hebben diverse tv-shows en films gemaakt. Maar we zijn hier toch vooral geïnteresseerd in zijn bezigheden als singer-songwriter. Ik had nog nooit van Heidecker gehoord, totdat ik Slipping Away (Bloodshot Records) op Bandcamp ontdekte en daarna streamde. Het gaat hier om een heel fijn album. En niet zijn eerste. Humor speelt niet echt een rol op deze verzameling van tien nummers. Het meer…

‘He’s not flashy’ post Daryl Mosley over zichzelf op Spotify. Dat mag het understatement van de maand genoemd worden. Je zou hem eerder inschatten als archivaris bij het waterschap dan als singer-songwriter. En dan is hij ook nog eens stevig in de Heer. Maar we beoordelen mensen niet op hun uiterlijk en in de Heer zijn er wel meer. Komen we uit bij de muziek zelf en dan blijkt Long Days & Short Stories (Pinecastle Records) een heel fijn album te zijn. Mosley heeft zo’n warme, comfortabele stem die doet denken aan Don Williams en George Strait. Zijn liedjes liggen prettig in het gehoor en laveren tussen meer…

We kunnen allemaal wel doen alsof het normaal is, maar ik vind het een buitengewoon trieste dag; dat een enorme hork, een veroordeelde crimineel, vandaag geïnaugureerd is als president van de VS. Het is daarom ook een dag dat we graag een plaat als Reclamation van Crys Matthews aan jullie voorstellen. Belangrijkste boodschap van de Amerikaanse Matthews is vrijheid. De vrijheid om te zijn wie je bent en te houden van degene die je lief is, ongeacht kleur, gender of seksuele voorkeur. Dat is heel wat anders dan de vrijheid die de huidige Amerikaanse president voorstaat: de vrijheid meer…

Een album als opstapje naar een podcast achter een betaalmuur, was er al zoiets? Geen idee en het boeit me ook niet. Podcasts beluisteren doe ik nooit, ik heb er niets mee, net zoals ik ook een gruwelijke hekel heb aan het medium radio. Dat gewauwel. Schrijf gewoon een interessant verhaal dat ik kan lezen tijdens het luisteren naar muziek die ik zelf uitzoek. Naar het album van The Coward Brothers was ik erg benieuwd. Ik hoorde dat het niets was, maar ben toch gaan luisteren. De eerste keer heb ik het einde niet gehaald. Dus wat doe ik het mezelf aan om toch een recensie te schrijven van The Coward Brothers (New meer…

Don’t Look Up is de science fictionfilm met sterrencast uit 2021, waarin mensen gemaand werden hun ogen te sluiten voor de ramp die op hen afkwam. Voor velen stond die ramp symbool voor de klimaatcrisis. Geen optimistische boodschap. Ringo Starr noemt zijn laatste album juist Look Up (Universal). Het titelnummer gaat over in het heden zijn en vertrouwen hebben: The future never comes and the past is past en Live to fight another day / Good thing are gonna come your way. Heel vrolijk worden we echter ook niet van deze plaat, die als Starrs countryplaat moet meer…

Points Of Light (Sonic Peach) is het negende album van de Canadees Noah Zacharin. Het is onze eerste kennismaking met zijn werk en het is er eentje waarbij je je afvraagt of zijn vorige albums net zoveel klasse hebben. En hoe je die dan al die tijd over het hoofd hebt kunnen zien. Afijn, we hebben het de laatste tijd al vaak geschreven: het aanbod is mega. Dit is hoe dan ook een prettige kennismaking. Zacharin slaagt er met rustig akoestisch gitaarspel op opener Ten Tons Of Road direct in indruk te maken. Hij fluistert soms bijna en de folkrock neigt een beetje naar de jaren 60 op dit nummer. 17 Minute komt als een meer…

De teksten op Oh Brother (Dead Ringers) van Dawes hebben een bittere bijsmaak gekregen sinds de branden in Los Angeles. De thuisstudio van Taylor Goldsmith ging in vlammen op. De woning van Griffin Goldsmith werd door de vlammenzee totaal vernietigd. Huizen van familie, vrienden en collega’s brandden ook uit. De broers traden deze week op in het tv-programma van Jimmy Kimmel en brachten daar een hartverscheurende versie van Time Spent In Los Angeles van het album Nothing Is Wrong. De woorden ‘that special kind of sadness’ kregen nog meer lading. Want nu is er zeker iets goed mis meer…

John McCutcheon (72) is met Field Of Stars (Appalseed Productions) al aan zijn 45e album toe. Hij is dus niets te vroeg met zijn debuut op altcountry.nl. Multi-instrumentalist, zanger en liedjesschrijver McCutcheon is al sinds de jaren zeventig actief in de voorhoede van de soort folkmuziek die vooral geassocieerd wordt met de Appalachen, het gebergte in het noordoosten van de VS waar ze zo gek zijn op muziek die rechtstreeks teruggaat op de Europese roots van veel bewoners van dat gebied. McCutcheons liedjes liggen, zoals vaak in deze traditie, prettig in het gehoor. Dat spoort niet altijd met de soms best grimmige meer…

De Harbortowne (Berkalin Records) die model stond voor het nieuwste album van Jim Patton & Sherry Brokus is Annapolis, de hoofdstad van de Amerikaanse staat Maryland. Daar ging Patton in zijn jonge jaren naartoe om er met vrienden een beetje te donderjagen. Maar hij hecht er belang aan om te laten weten dat hij nooit een wapen droeg, zoals de hoofdfiguur in de titelsong. De meeste karakters in de verhalende liedjes van Patton zijn verzonnen. Vijf van de twaalf nummers schreef hij samen met Jeff Talmadge. De in woonplaats Austin, Texas, opgenomen plaat werd wederom geproduceerd door Ron Flynt, die ook meer…

Het is nauwelijks te geloven dat Eric Bibb al 73 jaar oud is. Kijk naar de hoezen van zijn albums en je ziet een man van een jaar of 40. De tijd krijgt geen vat op hem. Hoe doet hij dat? Is positief blijven zijn geheim? Luister naar In The Real World (Repute Records/Stony Plain/Proper) en die conclusie moet je dan bijna wel trekken. De in New York geboren bluesartiest zingt op Stealin’ Home over ‘joy in every bone’. Het handelt over honkballer Jackie Robinson die in 1955 de Dodgers naar de winst leidde tegen de New York Yankees. Daarmee won de club uit Los Angeles in het hol van de leeuw de World Series. Bibb meer…