Jim Stanard is er zo eentje die we hier wel vaker tegenkomen op deze site; iemand die pas op latere leeftijd de stap gemaakt heeft om muziek te maken. Hij was erbij in Woodstock, maar koos voor de veilige route van een loopbaan in de financiële wereld. En nu is Magical (Manatee Records) al het derde album van hem dat hier besproken wordt. Kunnen we deze artiesten verse veteranen noemen? Mooi is het dat bij deze groep de liefde voor de nieuw gekozen route duidelijk wordt door een combinatie van degelijkheid en spelplezier. De verse veteranen lopen niet in zeven sloten tegelijk; ze weten wel zo meer…

Na een loopbaan als advocaat is David Massey nu al zo’n twintig jaar actief als singer-songwriter. Hij heeft inmiddels een aardig oeuvre opgebouwd. Man In The Mirror (eigen beheer) is weer een prima voorbeeld van een artiest op leeftijd die geen last heeft van scoringsdrang. Liedjes met een ziel, daar draait het om bij de uit Washington DC afkomstige Massey. Hij begint met Till The Evening Comes met de verontschuldiging dat de woorden soms niet willen komen en dat hij dan maar wat zit te tokkelen op zijn gitaar. Niet een heel bijzonder verhaal, maar wel gewoon aangenaam. Betekenisvolle meer…

Na het fenomenale All The Pain Money Can Buy (1998), met daarop een van de mooiste liedjes aller tijden, leek voor Fastball (Austin, TX) de weg naar eeuwige roem met platina geplaveid. Zo ver is het nooit gekomen, ook omdat het de band nooit echt gelukt is het niveau van All The Pain te evenaren, laat staan te overtreffen. Desondanks ging het trio onverdroten door, met intussen een catalogus van zo’n tien albums, die stuk voor de stuk de moeite waard zijn, maar nooit de verdiende aandacht wisten te krijgen. Dat gold aanvankelijk ook voor het in 2024 verschenen Sonic Ranch meer…

Een nieuwe naam in americana-kringen is die van Ken Pomeroy. Met Cruel Joke (Rounder Records/V2) levert Pomeroy een persoonlijk en poëtisch album af (haar tweede volwaardige). Opgegroeid in Oklahoma en nog maar begin twintig, weet ze met een opvallende volwassenheid thema’s als verlies, herinnering en identiteit te verkennen. Haar Cherokee-achtergrond sijpelt subtiel door in de symboliek van dieren als de wolf, coyote en boomkrekel, die in de teksten fungeren als metaforen voor menselijke emoties. De openingstrack Pareidolia (het vermogen om andere dingen in voorwerpen te meer…

Albums die niet beklijven laten we vaak maar onbesproken, er is namelijk genoeg aanbod dat wel de moeite waard is. Maar alleen maar positieve stukjes is ook een beetje de dood in de pot. Dus toch ook even aandacht voor Cosmic Cannon Fodder (Burro Borracho Records) van Charles Ellsworth. Per slot van rekening heb ik mijn best gedaan om open te staan voor deze singer-songwriter uit New York. Dat wil echter niet echt lukken. De verhalende liedjes blijven een beetje achter de luidsprekers hangen. Ze komen nauwelijks aan. Dat kan te maken hebben met de weinig pregnante zang, maar het probleem meer…

The Gourds stonden in april weer op een podium in Austin, Texas voor een reünie. Het laatste concert van de ook in Nederland zeer populaire band was twaalf jaar geleden. Het is ook twaalf jaar geleden dat we op deze site een album recenseerden van Shinyribs, dat we toen nog een hobbyproject noemden van Kevin Russell. Inmiddels bestaat die band toch ook alweer vijftien jaar. Hoog tijd om weer eens aandacht aan de band van Russell (een van de oprichters van The Gourds) te schenken. Leaving Time (Nine Mile Records) blijkt een prima moment om dat te doen. Die recensie van Gulf Coast Museum in 2013 was meer…

Little Feat zonder Lowell George blijft, ook bijna een halve eeuw na zijn dood, toch een beetje UAE zonder Pogacar of Los Lobos zonder David Hidalgo (wat zonde van hun laatste optredens in Nederland!). Na het overlijden van de mede-aartsvaders Paul Barrere en Richie Hayward en de veroordeling plus lange gevangenisstraf van Roy Estrada zijn van de oorspronkelijke bezetting nog pianist Bill Payne, bassist Kenny Gradney en percussionist Sam Clayton over. Die lieten zich niet uit het veld slaan. Na 1979 brachten ze zo’n vijftien albums uit. Samen met erzats-bandleden als Fred meer…

Graaf een beetje dieper en luister ook eens naar de artiesten die deze liedjes schreven. Die aanbeveling doet Dave Desmelik op Among Friends (eigen beheer), een album waarop hij negen liedjes van collega’s doet. Plus ter afsluiting nog één eigen song, Tear It Down. De bevriende songschrijvers zijn niet zo bekend, maar dat is deze singer-songwriter uit North Carolina zelf ook niet. Eerder hebben we het hier al gehad over zijn stem, die ons altijd terugbrengt bij de beginjaren van alt-country. Denk aan Granfaloon Bus, Vic Chesnutt of Jay Farrar. De artiesten die Desmelik hier covert kennen meer…

Nick Drake, Bert Jansch, John Martyn, Scott Matthews, Doug Ashdown en Tim Buckley zijn allemaal al eens genoemd in de in totaal vijf recensies van albums van Rupert Wates. Voor Father To The Man (Bite Music) voegen we daar Richard Thompson aan toe, omdat die naam opkwam bij het liedje The Lady And The King. Betekent dit dat deze Brit die al heel lang in Amerika woont een epigoon is van al deze collega’s? Geenszins, want ook al komen die namen op bij het beluisteren van het gitaarspel en de zang van Wates, hij maakt met zijn liedjes toch vooral erg duidelijk dat ze inhoudelijk uit het diepste van meer…

Soms heb je het gevoel dat je totaal de voeling hebt verloren met de massa. Ik heb dat bij het beluisteren van de alom bejubelde Kassi Vallazza. Haar vorige album Knows Nothing kon rekenen op veelsterren recensies, maar viel bij mij op onvruchtbare bodem. Het zit ‘m die die folkachtige benadering en die wat engelachtige stem a la Joni Mitchell (daar heb ik –helaas volgens sommigen- ook nooit wat aan gevonden). De nieuwe plaat, From Newman Street (Fluff & Gravy Records), doet iets meer met me. Niet dat de van Portland naar New Orleans verhuisde Valazza veel meer…