Van lanterfanten kun je Billy Strings niet beschuldigen. Een half jaar na het wat tegenvallende titelloze album Billy Strings revancheert hij zich samen met Bryan Sutton met een fenomenaal eresaluut aan de in 2012 overleden godheid Doc Watson: Live At The Legion Post 82. Strings (1992) is inmiddels niet meer het verbazingwekkende piepkuiken van Dust In A Baggie. Zijn stem is voller, zijn gitaarspel nóg veelzijdiger en virtuozer. Bryan Sutton is van een generatie eerder en heeft zijn sporen verdiend als sessiemuzikant en als bandlid in de gelederen van coryfeeën als Dixie meer…

Het vorige album van Silver Synthetic bespraken we hier nog in de de rubriek Wow & Flutter. Bij Rosalie wachten we minder lang en recenseren we dit tweede album van de band uit New Orleans gewoon met sterren. Er zijn een paar dingen veranderd ten opzichte van de titelloze voorganger. Bassist Pete Campanelli werd vervangen door Ben Jones. En Third Records werd ingeruild voor Curation Records, het label van Brent Rademaker van Beachwood Sparks. Dat is helemaal geen gekke stap omdat de muziek op dit Rosalie sterk doet denken aan de band van Rademaker. Wat meer…

Uit de Orchard Studio van Daniel Young komt meer mooie muziek dan alleen maar die albums van de artiest uit Salt Lake City zelf. Neem dit Falling From The Floor (eigen beheer) van MJ Lake; een lichtelijk fantastisch werkstuk met Young als drummer en producer. Lake is een collega uit de stad in Utah en dit is niet zijn eerste werkstuk. Het is wel het eerste dat we oppikken en wat is het een fijne ontdekking. De eerste tonen van opener Need A Lie zetten je wel even op het verkeerde been. Dat toetsenwerk zou zomaar naar symfonische rock kunnen leiden, maar na nog geen halve minuut wordt duidelijk dat het meer…

Over Kristina Murray hebben we het al eens gehad in deze aflevering van de rubriek over albumhoezen. Daarin vergeleken we de hoes van haar vorige album Southern Ambrosia met onder meer Elite Hotel van Emmylou Harris. Qua muzikale aanpak viel de vergelijking tussen Murray en haar beroemde collega door te trekken. Op Little Blue (Normaltown Records) is dat nog steeds zo, maar toch wel een stuk minder. Zo begint ze op You Got Me met countrysoul met blazers waarin ook wat blues zit verpakt. Vier van de negen nummers werden vastgelegd in Muscle Shoals, Alabama, met Rachael Moore als meer…

Best gedurfd van Cameron Knowler om zijn instrumentale soloalbum CRK (Worried Songs) te openen met het door hem spaarzaam op gitaar begeleide gedicht Christmas in Yuma, voorgedragen door zijn vriend Jack Kilmer. Want laten we eerlijk zijn: spoken word, daar zit de gemiddelde muziekliefhebber niet op te wachten (net zo min als op eindeloos gelul op live-albums). Maar de luisteraar die daarom meteen afhaakt, ontzegt zich de kennismaking met een begenadigd gitarist, die complete landschappen uit zijn snaren weet te toveren. Het gaat dan over de zonovergoten, meer…

Wederom verwijzen we bij de naam van Noah Harris naar zijn pagina op Bandcamp, want een website heeft de singer-songwriter uit San Antonio niet. Dat zou een gebrek aan ambitie kunnen betekenen, maar ondertussen heeft hij met Life’s Work (eigen beheer) wel weer een fraai album afgeleverd. Garrett T. Capps produceerde het tweede werkstuk van zijn plaatsgenoot. Op Dust Bowl en Bad Debts valt in de melodie de invloed van Townes Van Zandt te ontwaren. Harris is geen man van grote gebaren, zijn ambachtelijke liedjes moeten het hebben van kleine finesses. In dat opzicht valt hij te meer…

Na een conceptalbum over buitenaardse wezens (The Light Saw Me uit 2021) biedt The Last Kings Of Babylon (Proud Souls Entertainment/Thirty Tigers) weer vertrouwde red dirt country uit Oklahoma. Met het elfde studioalbum zijn Jason Boland and The Stragglers terug bij producer Lloyd Maines die ze in 1999 hielp bij de eerste schreden op het stoffige pad. ‘Good intentions, they pave the road to hell’, klinkt het op Ain’t No Justice. Met een harde slidegitaar gaat het richting George Thorogood, maar het is de viool die tegen het einde alle aandacht opeist. Er zit trouwens ook nog een stukje orgelspel in meer…

Zes man (2 gitaristen, een toetsenist, en pedalsteelspeler, een bassist en een drummer), afkomstig uit Seattle maar vaak ‘on the road’. Dat is Smoker Dad. Begin dit jaar kwam hun tweede album, Hotdog Highway (eigen beheer) uit. Strakke southern rock, met dubbele gitaren, waar de geest van Duane Allman doorheen waait. Beetje hippie-achtig ook, zie daarvoor ook naar de hoes, ontworpen door Californiër Matt Adams. Die tegenstelling, tussen dat strakke en zweverige, zorgt ervoor dat de muziek van Smoker Dad echt iets toevoegt aan het genre. Veel nummers hebben het meer…

Er zijn artiesten die op hun 92e nog met een prachtig album voor de dag komen. Maar het kan nog gekker. De vorig jaar overleden Kinky Friedman verrast ons met Poet Of Motel 6 (Hardcharger Records): een overtuigend finaal hoogtepunt in zijn indrukwekkende oeuvre. Het zijn de laatste opnames van de legendarische Texas Jewboy en het is een waardig afscheid geworden. Friedmans muzikale verhalen laveren als vanouds tussen milde ironie, bijtend sarcasme, liefdevolle romantiek en meeslepende melancholie. Dat laatste bijvoorbeeld meteen in het titelnummer, een warme ode aan meer…

Jade Turner, een trots lid van de Misipawistik Cree Nation in de Canadese provincie Manitoba, moest het allemaal zelf uitvinden als singer-songwriter. Voorbeelden binnen de inheemse bevolking had ze nauwelijks. Maar gelukkig toch één iemand, de in blues en country actieve Crystal Shawanda. Met haar schreef ze Deadweight, het laatste nummer op Breathe (eigen beheer). Op die afsluiter rekent ze af met een verleden waarin ze vaak gepest werd. En dat doet ze met heel veel power, vocaal kan ze wedijveren met Sass Jordan. Het is een krachtige afsluiter van een album waarop ze zich kwetsbaar durft op te stellen. Daardoor meer…