Over Ty Segall hebben we het nog niet eerder gehad op deze site. Hij werd hooguit eens genoemd. De Amerikaanse garagerocker doet van alles, maar meestal is dat toch net iets te ver verwijderd van hetgeen we tot americana rekenen om aandacht aan hem te besteden. Eigenlijk valt Freckle ook niet binnen de definities. Maar omdat we graag over de randen van het genre kijken bij deze toch een stukje over Freckle (GOD?). Voor Segall is het een van de vele nevenprojecten. Bij Freckle werkt hij samen met Corey Madden over wie we in 2022 schreven in een recensie van de band Color Green. Daarin ging het over ‘een meer…

Tyler-James Kelly had helemaal niet in die Dream River (Clover Music Group) hoeven te gaan staan om zijn punt te maken. Op zijn debuutplaat hoor je namelijk wel dat hij één is met zijn omgeving. Hij woont in de kleine in het noordoosten van Amerika gelegen staat Rhode Island en speelde nog niet zo lang geleden bluesrock in een trio. Maar nu is hij een troubadour die oude liedjes voor nieuwe vrienden zingt, zoals hij laat weten op Travelin’ Troubadour. Dat van die oude liedjes klopt niet helemaal, want hij schrijft zijn eigen songs. Maar je zou ze inderdaad zomaar plaatsen in de jaren 70. Dat is het meer…

Het overlijden van haar producer Richard Swift in 2018 zorgde voor een lange periode van twijfels bij Sylvie Lewis. Ze wist niet zo goed hoe ze haar loopbaan als singer-songwriter moest voortzetten. Totdat ze Jonah Tolchin ontmoette. De Amerikaan gaf de Britse weer het vertrouwen dat ze nodig had. Lives Wisely (Clover Music Group), de titel is een anagram van haar naam, is het resultaat daarvan. Tolchin stond Lewis op afstand bij en hij zorgde ervoor dat coproducer Joe Harvey-Whyte present was in de studio. Op haar veertiende nam ze al wat liedjes op onder leiding van de vermaarde George Martin. Ze meer…

Bijna veertig jaar geleden herstelden Dwight Yoakam en Steve Earle het vertrouwen in de kruisbestuiving tussen country en rock. Countryrock was verworden tot doodsaaie softrock en de outlaws hadden ook veel aan betekenis verloren. Maar met Guitars Cadillacs Etc. Etc. van Yoakam en Guitar Town van Earle had je in 1986 zo maar twee nieuwe helden. Earle groeide uit tot een lieveling van de alt-country, Yoakam had meer moeite om de aandacht vast te houden. Mede omdat hij minder productief bleek. Met Brighter Days (Via Records/Thirty Tigers) is er na een pauze van ruim acht jaar weer meer…

Dark Country (SHAM) is het derde soloalbum van Gary Louris. De vorige twee waren prima, ook omdat ze voor hetzelfde geld gewoon voor Jayhawks-platen hadden kunnen doorgaan. Dark Country valt vies tegen. Nu hij tegen de zeventig begint te lopen, vond Louris het tijd worden om eindelijk eens een muzikale liefdesbrief aan zijn vrouw Stephanie te sturen. Dat is sympathiek natuurlijk, maar voor de meeluisterende buitenstaander worden al die loftuitingen al gauw minder interessant, om niet te zeggen gênant vervelend. Jij bent de lucht die ik adem, elke dag geef je mij een reden om meer…

Alsof schrijver, archeoloog en vertaler van middeleeuwse poëzie nog niet genoeg is, blijkt Max Wareham ook nog eens een begenadigd banjospeler te zijn. Hij maakt deel uit van Peter Rowan Bluegrass Band en debuteert nu solo met DAGGOMIT! (Nine Athens Music). Hij noemt Bill Keith, Bill Emerson, Tony Trischka en Peter Rowan als zijn grote voorbeelden. De laatste is ook prominent aanwezig op DAGGOMIT!, niet alleen als producer maar ook als medesongschrijver en gastvocalist. Verwacht geen wereldschokkende vernieuwingen op dit album; het is stevig meer…

Ze komen van Seattle, Oregon, maar helemaal aan de andere kant van de Verenigde Staten – in Asbury Park, New Jersey, om precies te zijn – ontstond de eerste aanzet tot You Can’t Tell Me I’m Not What I Used To Be (North & Left Records) van Massy Ferguson. Daarop realiseert de band die al bijna twintig jaar garant staat voor doorleefde heartlandrock en alt-country een lichte koerswijziging. In het begeleidende promotiemateriaal wordt gerept over een meer kunstzinnige, filmische versie van rootsy americana. En dat heeft dus alles te maken met het nummer waarmee mede-oprichter meer…

Paige Plaisance is ook weer zo’n Spotify–ontdekking. Haar Queen Of Fools popte op nadat ik een album van iemand anders had beluisterd en trok direct mijn aandacht. Wat een heerlijk fris nummer! Dat was in de tijd dat Paige slechts singles “uitbracht”. Een paar maanden geleden verscheen echter ook de debuutelpee van Plaisance, getiteld Louisiana Lonely (Timeless Echo Records). Daarop 10 nummers in bijna 37 minuten. Traditionele americana, of misschien beter: ouderwets aandoende countryfolk, soulrijk gebracht. Mooi afgewogen liedjes, waarin meer…

Omdat ik de nieuwe plaat van Patterson Hood had opstaan, moest ik ineens denken aan Clark Paterson. Het scheelt maar 1 letter. Was 10 jaar geleden nogal onder de indruk van The Final Tradition (recensie). Wat blijkt: Paterson heeft vorig jaar een opvolger uitgebracht, getiteld American Suburban (eigen beheer). De reden voor de lange afwezigheid van Paterson was gelegen in nogal ernstige medische omstandigheden, die een aantal operaties vergden. Ook kreeg Paterson een gezin, en ja, dat kost ook tijd en energie. Op de hoes van het nieuwe album is te zien dat Paterson zijn meer…

Degenen die voor de naam van deze website hier komen, kunnen lol hebben aan Western Spectre (Hard Bark Records) van Cave Flowers. De 10 liedjes op dit tweede album van het Californische kwartet liggen in het verlengde van het werk van Uncle Tupelo, Son Volt en Lucero. Het is grofkorrelige countryrock, gezongen door de wat hese stem van Andy McAllister, met stevig gitaarwerk van Henry Derek Elis, op een door drummer Curtis Pettygrove en bassist Ben Coil gestort fundament. Toegevoegd toetsenist van dienst op deze plaat is de van Gospelbeach bekende John Niemann. Hoewel meer…