Wat doen we met de hoesfoto? Maakt niet uit. Hierachter, buiten ergens, zie maar. Het is tekenend voor de haast achteloze manier waarop Chris Acker te werk gaat. Doe ik aan John Prine denken? Ach, ik ben vast niet de eerste. Ben ik in mijn aanpak niet bijster origineel? Dat is dan maar zo. Op zijn vierde album Famous Lunch (Gar Hole Records) houdt Chris Acker het muzikaal gezien simpel en qua teksten dicht bij huis. Paar gitaren, pedal steel, piano, bas, drums; liedjes over vriendin Laurie die ’s ochtends haar tanden poetst; zwemmen in je onderbroek; een eigenwijze rouwdouwer; rondscheuren in een oude, stinkende meer…

Met Moving Along (Interior Castle Music) van Lions In The Street gaan we rockend het nieuwe jaar in. Lions In the Street, gave naam trouwens, is een kwartet dat in Vancouver werd opgericht maar dat nu deels vanuit het Zuidcalifonische San Diego opereert. Op deze debuutplaat grossieren de mannen in Stonesy rockmelodieën. De stem en de manier van zingen van Chris Kinnon lijkt ook op die van Mick Jagger. Verder veel riffs, want de gitaar van Sean Casey is wel het meest bepalende instrument. Het is verre van origineel, maar is dat erg? Nee, als het maar goed gedaan is. En dat meer…

Tom Paxton ken je misschien van The Last Thing On My Mind en I Can’t Help But Wonder (Where I’m Bound), twee van de mooiste folkliedjes ooit. De man is inmiddels 84, maar wie weet hoe oud hij nog wordt, dachten producers Cathy Fink en Jon Weisberger – we wachten niet langer: tijd voor een tribute! En wat voor één: Bluegrass Sings Paxton (Mountain Home Music Company) kan zo door naar de jaarlijst. Eind jaren vijftig/begin zestig was Paxton actief in Greenwich Village in New York, waar hij bijdroeg aan de folkrevival van die tijd. Hij trad op met Bob Dylan, Dave Van Ronk en Mississippi John Hurt. Paxton zong meer…

Light Again (Brickyard Records), dat is precies wat we nodig hebben in deze donkere dagen voor kerst. Het is de naam van een album van J Streitz & the Long Odds, een band uit Wisconsin. De band is al 10 jaar bij elkaar in een vaste samenstelling en dit Light Again is hun tweede plaat. De melodieuze altcountryliedjes worden geschreven door Jason Streitz (zang, gitaar), die naast muzikant ook pottenbakker is. Missy Heinler (toetsen, zang), Tim Heinlein (gitaar), Jimmy Rogers (bas) en Jonas Lader (drums) maken er samen nummers van die in het verlengde liggen van meer…

Over Sam Lewis hadden we het hier twee jaar geleden toen hij samenwerkte met Martin Harley, van wie we onlangs ook nog een nieuw album hebben besproken, en Daniel Kimbro als Harley Kimbro Lewis. En vier jaar geleden schreven we in een overzichtje met livealbums over zijn geslaagde plaat Solo. Dit Superposition (Loversity Records) kwam tot stand tijdens de coronacrisis. Lewis (zang, akoestische gitaar) werkte als timmerman in het bedrijf van Chase McGillis, die bas speelt op deze plaat. In zijn vrije tijd vertoefde hij veel in The Cabin Studio in zijn woonplaats Nashville, Tennessee. De meer…

Imperfecties horen er nu eenmaal bij in het leven. Tot dat besef kwam Johnny Delaware terwijl hij tussen Mexico en de Verenigde Staten pendelde om zijn bestaan als musicus in stand te houden. Op Para Llevar (Normaltown Records) combineert hij de folkrock van Laurel Canyon met invloeden uit Latijns-Amerika. In in weerwil van de songtitel Jungle Full Of Ghosts begint dat als Californië in het avondlicht. Een warme stem, akoestische gitaar, percussie en dan een wat uitgebreidere begeleiding waarbij drums het tempo opvoert. ‘I ain’t afraid to get lost’, zingt Delaware. In Running ligt hij in de Mexicaanse zon en meer…

Going out with a bang! Onder die noemer zou je To The Places We Lived (eigen beheer) van Kasey Anderson kunnen scharen. Inderdaad, de laatste plaat van de gradually retiring singer-songwriter (zo staat dat vermeld op zijn Bandcamp-pagina). Het is er echter één om U tegen te zeggen. Alsof Anderson nog één keer alles uit zichzelf heeft gehaald om met 9 prachtige songs afscheid te nemen. Deze nieuwe soloplaat sluit aan op Andersons laatste solo-album, Northern Nights uit 2010. Daarna maakte de man uit Portland nog twee albums met The Honkies en verdween hij in 2014, na meer…

Going out with a bang! Onder die noemer zou je Wiggle Your Fingers (Curation Records) van GospelbeacH kunnen scharen. De mannen rondom Brent Rademaker geven aan dat dit het laatste album van het Californische gezelschap zal zijn. Het is gelukkig een waardige afscheidsplaat geworden. Alles wat goed was aan Gospelbeach komt erop terug: het warme geluid van Californië van de jaren 70, heartlandrock a la Tom Petty, psychedelische countryrock, briljante koortjes. Ik draai het album dat in de lente uitkwam, al een half jaar, maar kon eigenlijk niet de juiste woorden vinden waarom meer…

Wat een lekker album is dit! Geen steelgitaar te bekennen, maar wel twee saxofoons. En meer natuurlijk, want bij Little Steve & The Big Beat draait het allereerst om het gitaarspel van Steven van der Nat. Country is het dus niet, ook geen alternatieve. Roots is het wel. De blues is op deze site toch altijd een beetje bijvangst, maar wat kan dat goed smaken! Circles (Timezone Records) is een must voor fans van The Paladins. Het puntige spel van Van der Nat zorgt hier namelijk voor net zoveel enthousiasme als de afgemeten solo’s van Dave Gonzalez van die Amerikaanse band. Van der Nat schreef op een na alle nummers, het meer…

Na een leven als bassist in diverse bands deed Dean Mueller vorig jaar een stap voorwaarts om de spotlichten te vangen met zijn debuutalbum Life Ain’t All Roses. Met Wishes Never Gone (eigen beheer) ligt er al snel een opvolger. De in Portland, Oregon, actieve artiest volgt als singer-songwriter zijn voorbeeld John Prine. Hij heeft met Kenneth Blevins (drums), Dave Jacques (bas) en Jason Wilber (gitaren) zelfs de begeleiders van Prine weten te strikken voor dit door Kevin McKendree (Delbert McClinton en vele anderen) geproduceerde album. Direct met I Don’t Live There Anymore maakt meer…