Brock Davis omschrijft zijn muziek als ‘agnostic gospel’ en dat maakt toch wel nieuwsgierig. Gospelmuziek door een ongelovige? Nee, zo simpel is het niet aldus de Canadese artiest die in het Californische Santa Cruz woont. Het gaat hem om de worsteling die het mysterieuze van het bestaan teweeg kan brengen. Die ligt dicht bij het verlangen naar iets groters dan het aardse. Everyday Miracle (Raintown Records) bevat dertien nummers die getuigen van een fascinatie voor het leven. Davis bekijkt de zaken bij voorkeur van de positieve kant, daarbij geholpen door het geweldige uit acht personen meer…

Tussen de mazen van ons net doorgeglipt is de tweede plaat van Fantastic Cat, het samenwerkingsverband van de zingende songwriters Don DiLego, Anthony d’Amato, Mike Montali en Brian Dunne. Het in juni uitgebrachte werk heeft de ronkende titel Now That’s What I Call Fantastic Cat (Missing Piece Records) meegekregen. Terecht, hoor, het album knalt door de energieke melodieën je speakers uit, misschien nog wel meer dan op het toch ook al niet misselijke debuut. Nee, niet bepaald CSNY. Is het rootsrock, powerpop, pubrock? Van alledrie wat en meer…

Ja, kindertjes, lang voor Twitter, dat nu X heet, was er al X. Opa spreekt. X is een in 1977 opgerichte countrypunkband uit Los Angeles, aangevoerd door John Doe en Exene Cervenka en had ooit David Alvin als gitarist in de gelederen. Brak geen echte potten, zoals dat gaat met countrypunkbands. Vooral John Doe bracht ook nog een paar goede soloplaten uit. In 2020 was daar ineens een comebackplaat: Alphabetland en nu is daar het allerlaatste album dat de band zal uitbrengen (zeggen ze): Smoke & Fiction (Fat Possum). Natuurlijk meer…

In het najaar van 2022 zat Steve Earle opeens zonder band. “I had toured with one version of the Dukes or another since 1982, but the real continuous bloodline of the outfit died with my long-time bass player, Kelly Looney, in 2019. So, it seemed I’d come to a crossroads. Left? Right? I chose BACK. Back to performing solo like I did in coffeehouses when I first started.” Indrukwekkende weerslag daarvan is Alone Again (Live) (Howe Sound): een uur lang, vijftien nummers Steve Earle in z’n eentje, opgenomen in 2023 tijdens zijn tour door Groot-Brittannië. Vanzelfsprekend komen zijn grote hits voorbij, zoals Guitar Town, meer…

Micah Schnabel is al bijna 25 jaar gitarist/zanger in Two Cow Garage, maar hij brengt ook geregeld soloplaten uit. Daarop is gebleken dat hij een scherpe observator is. Ook op The Clown Watches The Clock (eigen beheer), met 10 liedjes, is dat weer het geval. Overigens heeft Schnabel eind vorig jaar een roman uitgegeven met dezelfde titel. Deze plaat hangt er dan ook mee samen; het zijn songs die hij, ten tijde van de pandemie, tegelijkertijd met die roman schreef. Het openingsnummer heet dan ook niet voor niets 4 Vignettes From An American Strip Mall; vignettes moet je meer…

Hand omhoog als je ook altijd dacht dat het bij de naam 49 Winchester om een schietgeweer gaat. Nee, de band is vernoemd naar het adres in Castlewood, Virginia, waar het tien jaar terug allemaal begon. Leavin’ This Holler (New West Records) is hun vijfde album. De muziek doet soms denken aan die van de betreurde, in 2021 gestopte Bottle Rockets. Sterker nog, de stem van frontman Isaac Gibson lijkt sterk op die van Brian Henneman. Luister maar eens naar de lekkere rootsrock van Yearnin’ For You, Tulsa en Make It Count. Daarnaast wordt de plaats van herkomst zorgvuldig in ere gehouden, zoals in de openingstrack Favor: ‘There’s taking and there’s meer…

Een album over een serieus onderwerp als de klimaatcrisis maken zonder dat de thematiek loodzwaar wordt, dat was de bedoeling van The Fugitives. Dat is het kwartet uit Canada heel aardig gelukt met No Help Coming (Fallen Tree Records). De eerste 44 seconden zijn a capella voordat na (No Help) op het nummer Edge Of The Sea woningen aan de kustlijn ten prooi vallen aan het water. Het is de muzikale omlijsting die de achterliggende boodschap van deze verzameling liedjes licht verteerbaar maakt. Dat is toch best knap. It Might Just Rain Like This For Days begint als een meer…

Optreden doet de 77-jarige Joe Ely nog slechts sporadisch. Zijn gezondheid speelt hem parten. Dat betekent niet dat hij met pensioen is. Rusteloos is hij namelijk nog steeds. Die gedrevenheid zit in zijn aard. Driven To Drive (Rack’ Em Records/Thirty Tigers) is dan ook een perfecte titel voor zijn nieuwste album. Ely is niet meer zo dikwijls onderweg, maar nog wel zeer actief. In zijn studio in Austin doet de Texaan constant nieuwe ideeën op tijdens het ordenen van zijn archiefmateriaal. Ook dit nieuwe album bestaat voor een niet onaanzienlijk deel uit bewerkingen van oude liedjes die nog meer…

Als je als countryliefhebber de afgelopen 10 jaar zonder bereik op een onbewoonbaar eiland hebt doorgebracht, is een plaat als Visions Of Dallas (Son Of Bill/Thirty Tigers) van Charley Crockett het walhalla. In die eenzame positie hebben wij echter niet gezeten. Voor ons is vergelijkingsmateriaal voorhanden. En dan valt die jongste leg van de Amerikaanse soulcountrycrooner een klein beetje tegen. De plaat heeft als ondertitel $10 Cowboy, Chapter II. Het zijn namelijk liedjes die al tijdens de sessies voor het eerder dit jaar verschenen album van Crockett werden meer…

Een recensie van Restless (Gypsy Soul Records), het tweede album van de Canadese band The Commoners, is onnodig. Een herhaling van de bespreking van het twee jaar geleden verschenen debuut is afdoende. Er is namelijk niets veranderd. Dat is goed nieuws en dat is slecht nieuws. Omdat de band in herhaling valt doen wij dat ook. Dit schreven we in 2022: ‘Het goede nieuws: The Commoners klinken precies als The Black Crowes in hun beginperiode. Het slechte nieuws: The Commoners klinken precies als The Black Crowes in hun beginperiode. Huh? Tja, hoe lekker Find A Better Way ook uit meer…