Brian Wright had voldoende materiaal voor een cd opgenomen in Los Angeles en iedereen sprak lovende woorden over de nummers, toch was de musicus zelf niet zo positief. Er ontbrak iets volgens Wright. Het belangrijkste nog wel; de ziel. Leeg klonken de nummers, oordeelde hij. Hij hoorde iemand die in de huid kroop van The Rolling Stones en besefte dat het niet over hem ging. Hij begon opnieuw met het schrijven van nummers. Met het meesterlijke Rattle Their Chains (Sugar Hill) als gevolg. Wat een plaat! Geen Stonesneigingen ditmaal. Wat meer…

Op een dag zullen we beseffen dat leraren net zoveel respect verdienen als filmsterren. Op een dag zullen we net zoveel besteden aan daklozenopvang als aan gevangenissen. Op een dag zullen we begrijpen dat we zelf aan een betere wereld moeten werken. Wat C. Daniel Boling betreft kunnen we daar beter nu alvast aan beginnen. Gelijk heeft hij. Maar de humanitaire boodschap die de Amerikaan op Sleeping Dogs (Berkalin Records) brengt, komt nauwelijks aan. Zijn intenties zijn goed, maar met zijn hoge tenor wiegt hij de luisteraar een beetje in slaap. De huiselijke meer…

Tien nummers in dertig minuten. Zo doe je dat. Geen onnodige moeilijkdoenerij. Gewoon lekker raggen met zijn vieren. Als een nummer klaar is, dan is het ook over. 76 (Cool Buzz) is het debuut van Giant Tiger Hooch. De band komt uit Amsterdam – de bandleden hebben het liever over Mokum – en dat blijkt zomaar de hoofdstad van de garageblues te zijn. Alsof The Jon Spencer Blues Explosion de grachtengordel even wakker komt schudden. Vuig, vies en met tomeloze energie. En wees niet verbaasd als de mannen in My Momma Told Me met een meer…

Op het eerste nummer van Tonk (Reckless Records/Sonic Rendezvous) verwijst de Australische Audrey Auld subtiel naar twee groten uit de Amerikaanse populaire muziek. Bound For Glory heet het nummer en dat is een verwijzing naar Woody Guthrie. In de melodie herkennen we echter vooral I Saw The Light van Hank Williams. Die woorden spreekt Auld trouwens ook uit in het nummer. Tonk is countrymuziek van het ouderwetse soort. ‘You can’t build your dreams around rhinestones and neon’, verkondigt ze op Nashville #2, maar dat is meer…

Don’t Look Back Into The Darkness (Tapete Records) van The Grand Opening past eigenlijk uitstekend bij deze winter. Alsof John Roger Olsson, de grote man achter deze groepsnaam, het in oktober vorig jaar, toen dit album uitkwam, al voorzien had dat het zacht en vooral nat zou worden. De wind waait om het huis en traag glijden de druppels langs het raam naar beneden, af en toe schittert de zon in de tranen op haar gezicht. Poëtisch en melancholiek, hè, precies zoals de muziek van deze singer-songwriter en meer…

De neven Pierre Moore en Michael Gardner groeien op in Mississippi, waar ze samen in een bandje spelen totdat de zanger van het ene op het andere moment wegloopt. Hij laat een briefje achter op de koelkast om te bedanken voor de fles whisky die hij meeneemt. De neven gaan dan samen door. Gitarist Moore kan helemaal niet zingen, maar probeert het toch. Nadat ze Ryan Lynn ontmoeten, besluiten ze verder te gaan als het trio John The Conqueror. Lynn speelt nog maar net bas, toch switcht Gardner om die reden van bas naar drums. De meer…

The Delta Lions is een lekker bandje uit Australië in de klassieke bezetting van twee gitaren, bas en drums. De riffs vliegen je om de oren op Magnetic South (eigen beheer) en Post Code (eigen beheer) uit respectievelijk 2012 en 2013. Invloeden: Replacements, Social Distortion, Old 97’s, Lucero en zo nog het een en ander. Punk, blues, country. Een bekend recept waar The Delta Lions niet zoveel aan toevoegen. Hoeft ook niet. De gitaren klinken lekker, de ritmesectie is stevig en de zang (van beide gitaristen) begeesterend. En, heel belangrijk, de liedjes deugen. Nog wat namen noemen? Afghan Whigs en Thelonious Monster. Verkrijgbaar bij CD Baby.

De titelsong Long Night Moon (Blue Rose/Sonic Rendezvous) waarmee het nieuwste album van Reckless Kelly begint, is gelijk een lichtpuntje na het tegenvallende Good Luck & True Love van drie jaar geleden. Dat niveau weten de naar Texas getrokken broers Braun uit Idaho niet vast te houden. Real Cool Hand is bijvoorbeeld tamelijk doorsnee. Het gaat op Long Night Moon van lichtpuntjes naar saaiere momenten. Het trage Irish Goodbye wordt opgeluisterd door de pedal steel van Lloyd Maines, altijd goed. Afscheid nemen, de meer…

Ze komen uit Houston, maar Texaans klinken ze eigenlijk niet. Zeker, Grand Old Grizzly brengt op het debuut Grand Old Grizzly (eigen beheer) altcountry, maar de lofi-benadering van de band laat een ander geluid horen dan we gewend zijn uit de Lone Star State. Het trio kiest voor een simpele productie waarbij de sound aan alle kanten tocht en kiert. Een kaal geluid dus, een beetje zoals in sommige poppunk het geval is. De liedjes van Will Thomas (zang, gitaren, percussie) die hij uitvoert met Mark Riddell (bas, zang, toetsen, percussie) en meer…

Een enkele keer is de aanpak van de Amerikaan John Isaac Watters een tikkeltje te theatraal. Dan overschreeuwt hij zichzelf wat en is de gekte groter dan noodzakelijk. Daardoor blijft Campanas (eigen beheer) steken op drie sterren, terwijl vier sterren misschien ook wel op zijn plaats zouden zijn geweest. Het derde album van Watters verdient hoe dan ook de aandacht van lieden die graag ter linkerzijde van de altcountry grasduinen. We kunnen deze Amerikaanse artiest situeren tussen artiesten als Jim White, Pinetop Seven, Okkervil River. Campanas begint meer…