Kai Crowe-Getty was tien jaar lang voorman van Lord Nelson, een rock-and-rollband uit Virginia. Op zijn eerste soloalbum The Wreckage (eigen beheer) gooit hij het over een andere boeg: meer onze (altcountry.nl’s) kant op. Je kunt eigenlijk alleen maar positieve dingen zeggen over deze plaat. Sprankelend geproduceerd, puike band, krachtige tenorstem (denk aan iemand als Ben Atkins, ooit een groot succes op Blue Highways, daarna weinig meer van gehoord) en mooie liedjes over het leven in zijn geboortestreek in het zuidoosten van de Verenigde Staten. Soms persoonlijk (in Brass Angels over de koperen engeltjes aan zijn bed die niet meer klingelen sinds ze met een ander is; verdrietige countrysoul in No Breaks A Heart Like You), dan weer nostalgisch (de troost van de radio achter het stuur van de pick-up truck, in American Radio), af en toe ook sociaal geëngageerd, zoals in The Wreckage (over alcohol en tienerproblemen) en bezorgd over het klimaat (Forks Of Buffalo). In Dancing On A Razor’s Edge legt Crowe-Getty uit hoe tricky het leven als muzikant is. En daar zit nu net een beetje de makke van dit album: het is juist niet tricky, maar allemaal vrij veilig binnen de conventies van het genre, met vaak van die momenten waarop je denkt: waar heb ik dit eerder gehoord, waar ken ik dit van? Lukt het hem beter zijn ziel en zaligheid in de strijd te gooien, wat meer richting het scherp van de snede, dan gaan we nog veel plezier beleven aan Kai Crowe-Getty.
Reageren
»Nog geen reacties.
RSS feed for comments on this post.
Plaats een reactie