Een nieuwe naam in americana-kringen is die van Ken Pomeroy. Met Cruel Joke (Rounder Records/V2) levert Pomeroy een persoonlijk en poëtisch album af (haar tweede volwaardige). Opgegroeid in Oklahoma en nog maar begin twintig, weet ze met een opvallende volwassenheid thema’s als verlies, herinnering en identiteit te verkennen. Haar Cherokee-achtergrond sijpelt subtiel door in de symboliek van dieren als de wolf, coyote en boomkrekel, die in de teksten fungeren als metaforen voor menselijke emoties. De openingstrack Pareidolia (het vermogen om andere dingen in voorwerpen te zien, denk aan gezichten in stopcontacten) zet meteen de toon: introspectief, mysterieus en muzikaal gelaagd. In Coyote, een duet met John Moreland, komt haar stem volledig tot zijn recht – breekbaar maar krachtig, gedragen door een sobere instrumentatie. Het album voelt soms meer als een reeks intieme momenten dan als een traditionele songcyclus. In Stranger bijvoorbeeld, is het juist de stilte die het meeste zegt, terwijl Innocent Eyes rauwe herinneringen aan jeugdtrauma’s blootlegt. Pomeroy’s teksten zijn compromisloos eerlijk. Ze schuwt het niet om haar diepste onzekerheden te delen, wat het album een bijna therapeutische lading geeft. Toch wordt de luisteraar niet overweldigd, mede dankzij haar melodische finesse en de wat kale en toch warme productie van Dakota McDaniel. Cruel Joke is geen gemakkelijk album, maar wel een dat beloont bij aandachtig luisteren. Het is een indrukwekkend werkstuk van een jonge artieste die haar stem heeft gevonden.
Reageren
»Nog geen reacties.
RSS feed for comments on this post.
Plaats een reactie