In een artikel in The Observer van maart vorig jaar werd Union Music in Lewes, Sussex uitgeroepen tot een van de beste onafhankelijke muziekwinkels van Groot-Britannië. Een onafhankelijke winkel met een eigen muzieklabel bovendien, gedreven door Stevie en Jamie Freeman. Laatstgenoemde is behalve winkeleigenaar en labelboss, ook nog een een begenadigd muzikant die net met zijn band, The Jamie Freeman Agreement, een heel lekker plaatje heeft uitgebracht, 100 Miles From Home. Op zijn eigen label natuurlijk. Met behalve de inbreng van meer…

The New Mendicants is een nieuwe band met oude bekenden. Niemand minder dan de Schot Norman Blake en de Amerikaan Joe Pernice treffen elkaar namelijk in deze formatie. Ze kennen elkaar al sinds november 2000. The Pernice Brothers openden op een avond in Astoria in Londen voor Teenage Fanclub. Een vriendschap ontstond die nu tot iets moois heeft geleid. Into The Lime (One Little Indian/Konkurrent) van The New Mendicants klinkt op alle fronten precies zoals je verwacht dat zo’n samenwerkingsverband zal uitpakken. Prachtige samenzang, heerlijke meer…

Twangfolk is wel een aardige omschrijving van de muziek van Nick Young. De liedjes van de singer-songwriter uit Rochester, New York, worden gedreven door zijn akoestische gitaarspel, maar daarnaast is er ook een prominente rol voor pedal steel op South Lima (eigen beheer). Young heeft een stem als een stuk prikkeldraad. Beetje dun, nogal schel. Het geeft zijn liedjes over verloren liefdes een scherp randje. Met Young gaat het weer goed. De stukgelopen relatie die hem inspireerde voor deze verzameling liedjes is vergeten. De troubadour vond meer…

Dit is niet Ben Hall uit Mississippi die op het label Tompkins Square een grotendeels instrumentaal album uitbracht op het snijvlak van jazz en country, dit is Ben Hall uit Texas. Hij maakte voor Pulled By The Moon (eigen beheer) al enkele albums die hier onopgemerkt zijn gebleven. Deze plaat verdient beter. Hall is bevriend met Matt Harlan, Huke Green en Samuel Barker, streekgenoten uit Houston die op deze site al wel aandacht kregen. Bindende factor: ze houden het graag simpel. Salt In My Wounds is daarvan een meer…

Beide ouders van Patty Larkin overleden terwijl ze nummers aan het schrijven was voor haar nieuwste album. Bovendien werd haar zus ernstig ziek. De emotionele lading van Still Green (Signature Sounds/CRS/Munich) mag duidelijk zijn, toch slaagt de singer-songwriter er in om hoop uit te stralen. Ze schreef de nummers in een eenvoudig optrekje in de duinen van Cape Cod, waar ze in afzondering de ingrijpende gebeurtenissen een plekje probeerde te geven. Daarna ging ze naar de studio om met een band de liedjes verder uit meer…

Vaak is een debuut titelloos en bij Sink Ships is het niet anders. Na een eerste luisterbeurt twijfelde ik tussen 3 of 4 sterren, maar na een aantal keren draaien weet ik zeker dat de zwierige altcountry van dit internationale kwintet uit Kopenhagen de 4 sterren dik verdient. Heerlijke muziek die zowel aan onze eigen Yearlings als aan het inmiddels ter ziele gegane Hobotalk (remember? Stonden nog op Take Root in 2006) als aan Ryan Adams (tegelijkertijd op Take Root trouwens) doet denken. Laatstgenoemde referentie is des te duidelijk als je weet dat deze band meer…

Live from Space (eigen beheer/Lucky Dice) heet het nieuwe album van de Birds Of Chicago, u weet wel: het samenwerkingsverband van JT Nero en Allison Russell, die we voorheen vooral kenden als een van de leden van Po’ Girl. Een live-plaat dus, gewoonlijk niet mijn favoriete categorie platen. Ik beleef het livegebeuren liever zelf in een zweterige kroeg dan op de bank vanuit de luidsprekers. En hoewel in zijn soort zeker niet slecht, deze in de muziekhal Space (vandaar de naam) in Evanston, een voorstad van Chicago, meer…

Why Not Me? zingen de Southern Girls. Nou, euh, luister zelf eens. Onvast gezongen, om niet te zeggen vals. Het raffinement van The Judds wordt bij lange na niet gehaald door deze drie vrouwen uit Noorwegen. A Little Bit Of This – A Little Bit Of That (eigen beheer) staat bol van clichés. ‘Countryrock comes to Norway… with an explosion ‘, schrijft producer John Beland in de linernotes. Jammer, want op Some Kind Of Trouble blijkt dat de Southern Girls op materiaal met wat rhythm & blues veel beter uit de verf komen. Helaas volgt na dat meer…

De countryduetten van My Darling Clementine voeren terug naar een ander tijdperk. Op The Reconciliation? (Continental Song City/Munich) ademt alles de jaren zestig. Niet de jaren zestig van de hippies, maar de jaren zestig waarin George Jones en Tammy Wynette met veel gevoel voor drama zongen over de liefde die eindig bleek. Met The Gospel According To George en No Matter What Tammy Said (I Won’t Stand By Him) maken Michael Weston King en Lou Dalgleish duidelijk waar ze de inspiratie vonden. De voormalige voorman van meer…

De Canadese band Blue Rodeo nam In Our Nature (Continental Song City/Munich) niet op in de eigen studio in Toronto, maar in de boerderij van bandlid Greg Keelor. De bandleden zaten allemaal in een ander vertrek tijdens de opnamen. Opmerkelijk genoeg leggen ze in het bijgaand schrijven de nadruk op het groepsproces en is de warme sound van de plaat het resultaat van die werkwijze. Ik zou zeggen, ga samen in een ruimte zitten en speel live in de studio, dan kan ik zulke woorden begrijpen. Blue Rodeo koos echter ook in deze omgeving voor de professionele meer…