Neem drie gelijke plakken bubblegum, garagerock en countrysoul. Kauw er eens lekker op, blaas een luchtbel en laat die met een ferme klap uiteen spatten. Dat is wat enkele jongens uit Nashville hebben gedaan op Promised Land Sound (Bachelors of Paradise/Munich). Het titelloze debuut van Promised Land Sound is een heerlijke plaat met altcountry die anders klinkt dan alle andere bands in het genre. Hoge stemmetjes, een fluitend orgeltje en hakkende melodielijnen brengen ons terug naar de tijden van Ohio Express, Flying Burrito meer…

De muzikale route van Mathis Haug heb ik eerder dit jaar uitvoerig beschreven in de recensie van zijn Playing My Dues. Dit Distance (Dixiefrog/Bertus) is al even fraai. De maan schijnt over de moerassige rivierarm in We’ll Get Over There By Dawn. Is die Nederlandse vertaling van het woord bayou eigenlijk nodig? Dacht het niet. Bayou is namelijk zo’n woord dat direct de sfeer oproept van Louisiana en als we het op deze site over die Amerikaanse staat hebben, dan gaat het over rootsmuziek. Niet van het voorspelbare soort bij meer…

Miss Molly & Me trekt op dit moment langs de theaters met de voorstelling Travelers (V2). Daarin doen Helge Slikker en Marlijn Weerdenburg verslag van een tournee die ze in New York, Rome en Kaapstad bracht. In Heading On verklaren ze dat ze in die tijd helemaal niets aan hun hoofd hadden. Vandaar het onbezorgde lalalalala en oohoohooh. Niet erg spannend, wel ontspannend. Weerdenburg kennen we als Danni Lowinski uit de gelijknamige tv-serie. Slikker leverde in 2006 met zijn band Storybox een bescheiden meesterwerk meer…

Potverdrie, wat begint die nieuwe plaat, Might Crash! (Frogville) van Boris McCutcheon & The Saltlicks weer lekker, zeg. Het is zijn zesde studioplaat (er is ook een liveplaat, getiteld Utrecht) en hij valt te beschouwen als het laatste deel van een trilogie – met The Wheel Of Fortune en Bad Road, Good People – over de romatiek en de realiteit van het noorden van New Mexico. Niet toevallig de plaats waar de 44 jaar geleden in Massachussets geboren McCutcheon tegenwoordig woont. We krijgen een heerlijke americana-mix voorgeschoteld meer…

Andrew Bishop is er zo een die in allerlei bands speelt, punk en rock, maar wiens hart eigenlijk bij folk en country ligt. De Canadees (uit Vancouver) volgde in zijn vrije uurtjes dat hart en maakte eindelijk vorig jaar onder de naam White Ash Falls zijn debuut met het album By The River Bend. Dat beviel, want ruim een jaar later ligt er al een opvolger: Over The Night (Light Organ Records). Een prachtig gevarieerd album waarop countryrock in al zijn gedaantes een modern en soms psychedelisch jasje krijgt aangemeten. Luisteren naar dit album is een meer…

Na twee platen met de countryrockgroep Day Of The Outlaw debuteert Stewart Eastham nu onder eigen naam met The Man I Once Was (eigen beheer). Hij zoekt tegenwoordig zijn heil in Nashville, maar zijn thuisstaat Californië ligt hem nog na aan het hart, zo blijkt op liedjes als Born In California en het melancholieke Idyllwild, CA. Op dat laatste liedje heeft zijn stem een schor randje dat iets heeft van Elton John in zijn topdagen. Ook op Let It Go, waarmee Eastham de plaat opent, is dat het geval. Nog sterker lijken de nummers op het meer…

Ieren en Duitsers maken de dienst uit op The Contender (Wild Eye Records) van Tony McLoughlin. Sinds zijn debuut Cinerama op het Duitse Glitterhouse Records uit 2000 is dat al het geval. Dit is zijn vijfde album en daarop grijpen liefst vijf kerels naar de elektrische gitaar. McLoughlin zelf, maar ook Ben Reel (tevens producer), Mick McCarney, Thomm Jutz en Timo Gross. Dat levert een plaat op waar liefhebbers van Lee Clayton maar eens naar moeten luisteren. Daar doet deze gitaargedreven americana namelijk vooral aan denken. Dat Clayton met meer…

Voor ons ligt I (Jellyfant Schallplatten) van Thisell. Nee, daar had ik tot voor vorige maand ook nog nooit van gehoord. Best jammer want I is een mooie plaat (ja, een echte op vinyl) die al veel eerder gehoord had kunnen worden. De opnames voor I werden immers al in 2010 gemaakt, maar het duurde ruim drie jaar voordat er een label gevonden werd dat deze opnames wilde uitbrengen. Maar wat is Thisell dan eigenlijk? Een band, een persoon? Thisell is een samenwerkingverband van een aantal Zweedse muzikanten (veelal uit de meer…

‘Let the fiddle play a hoedown’, zingen de Turnpike Troubadours op Before The Devil Knows We’re Dead. Zo gezegd, zo gedaan. Fiddler Kyle Nix bespeelt zijn instrument alsof hij de duivel naar Georgia moet jagen. Op het volgende nummer Southeastern Son doet hij dat trouwens weer. De liedjes op Goodbye Normal Street (Bossier City Records/Rootsy.Nu/Sonic Rendezvous) gaan over goedkope parfum, gin, rook en leugens. Over het leven in de honky tonks dus. Daar leerden deze mannen uit Oklahoma het vak. Tijdens die optredens voor meer…

De titel Dust & Gold staat zo groot op de cover, dat je denkt hier met een titelloos debuut van een band te maken te hebben. Helemaal mis. Dust & Gold (eigen beheer) is een plaat van singer-songwriter Rafe Pearlman in samenwerking met producer/gitarist Jonathan Plum. Samen genereren ze de gouden gloed van de ondergaande zon. Dit is softe westcoastrock die we heel lang heel fout hebben gevonden. Maar tijden veranderen. Gelukkig maar. Halverwege staat een waarlijk schitterend nummer. De samenzang meer…