Eindelijk is hier dan het album dat alle loftuitingen van collega’s als Butch Hancock en Lucinda Williams volledig ondersteunt. Tien jaar na zijn dood verschijnt van de naar Nederland uitgeweken Texaanse singer-songwriter David Rodriguez dan toch nog de plaat die in geen enkele collectie van rootsaficionado’s mag ontbreken. Rise And Shine (Continental Song City) werd kort voor zijn dood in 2015 opgenomen met The Rhythm Chiefs. Betere begeleiders om zijn beste nummers nog eens op te nemen had hij zich niet kunnen wensen. Het Nederlandse trio Dusty Ciggaar (gitaar), Danny van ’t Hoff (bas) en Rafael meer…

Imaginary People (Free Dirt Records) verscheen iets meer dan een jaar geleden, maar wordt hier alsnog onder de aandacht gebracht omdat Viv & Riley van plan zijn om in 2025 Nederland aan te doen. Het duo is nog jong, in de twintig, maar Vivian Leva en Riley Calcagno zijn al even samen. Voorheen speelden ze in The Onlies. Zij komt van de oostkust en hij van de westkust, maar ze opereren nu vanuit Durham in North Carolina. Ze begonnen allebei in traditionele folk en country, maar op deze nieuwe plaat worden er modernere elementen toegevoegd aan de basis die nog steeds bij oldtime ligt. Die oorsprong meer…

In slechts 20 minuten brengt Greg Copeland meer teweeg dan de meeste albums met een dubbele speelduur. Eigenlijk staan er maar vier nummers op Empire State (Hemifrån/Paraply Records), want Coyotes is een korte opname van gehuil van prairiewolven. Copeland is een singer-songwriter met de nadruk op het laatste. Je kunt hem ook een praatzingende dichter noemen. En hij fluit, althans, hij blaast lucht in de microfoon. En daarmee creëert hij een bijzondere sfeer, helemaal passend bij zijn droge voordracht. Op Boon Time klinkt een schot gevolgd door een ringtone. Wat te doen in deze dolgedraaide meer…

Michael McDermott timmert al meer dan drie decennia hardnekkig aan de weg, zonder ooit echt keihard door te breken. Wie hem wél kent, zal dat worst zijn. En McDermott zelf laat zich er ook niet door uit het veld slaan. Zo pakt hij nu eigenwijs uit met maar liefst twee albums tegelijk, samen de dubbel-cd Lighthouse On The Shore/East Jesus (Pauper Sky Records) vormend. Zijn hele carrière door heeft McDermott heen en weer zitten schommelen tussen ingetogen akoestisch en uitbundig elektrisch, of, zoals hij zelf aangeeft: ‘Mijn ene persoonlijkheid groeide op met de vroege Dylan, Woody Guthrie meer…

De wat schorre stem van Neale Eckstein is innemend. Op zijn 75ste debuteert de Amerikaan met een volwaardig soloalbum. Never Too Late (eigen beheer) straalt een en al warmte uit. De voormalige tandarts begon pas rond zijn 60ste met het schrijven van liedjes; nu kan hij zijn gedachten en gevoelens in woorden en melodie omzetten. Masterpiece gaat over een tekening die zijn dochter maakte. One Month Crazier handelt over het leven als artiest onderweg. Dan mis je het moment dat je zoon zijn eerste tand verliest. Red Swivel Stool is een liedje over een lunchroom in Durham, North Carolina, waar meer…

Songs Inspired By Witness (eigen beheer) is een conceptalbum van Derrick en Jodi Mears, die samen March To August vormen. Het boek Witness van de Amerikaanse auteur Karen Hesse behandelt racisme in een klein stadje in Vermont. Het fictieve verhaal inspireerde March To August om daarop voort te borduren in de vorm van liedjes. Het draait om Johnny Reeves, die op zondagen op de kansel staat, maar vanaf maandag zich weer stort in een zondig leven. Hij is de leider van de Ku Klux Klan in het drooggelegde stadje. Het verhaal wordt vertelt vanuit het perspectief van diverse inwoners en meer…

Zijn vorige studioalbum, Love, bracht de Noorse singer-songwriter Torgeir Waldemar al in januari 2020 uit. Nu, ruim vier jaar en een pandemie later, volgt Mercy (Jansen Records). Een album dat volgens Waldemar onlosmakelijk verbonden is met Love, vergelijk ook de hoezen. Dat moge zo zijn, maar de 11 nummers op dit nieuwe luisteralbum klinken toch wel anders. Allereerst: veel korter. De maximale speelduur wordt met vierenhalve minuut wel bereikt, terwijl de (echte) liedjes op de voorganger minimaal vijfenhalve minuut duurden. Verder: Dit Mercy is een volkomen meer…

15 luisteraars per maand trekken The Mobile Brothers op Spotify. Dat is niks. Vermoedelijk alleen de leden van de band zelf en een paar familieleden. Da’s gek en ook weer niet. Niet, omdat de band echt helemaal niks aan promotie van hun debuut Remobilized (eigen beheer) doet en zichzelf ook nog eens achter allerlei pseudoniemen schuilhouden. Er is weinig te vinden over wie The Mobile Brothers nu echt zijn. Het is een Frans gezelschap maar een van hen geeft Athene op als woonplaats. Het minieme aantal luisteraars is wel gek, omdat de liedjes van Remobilized wel echt de moeite meer…

We hadden al een tijdje niks meer gehoord van Kevin Gordon. Zijn laatste plaat Tilt And Shine verscheen in 2018. Toen hij eindelijk weer in de studio was voor een nieuw album, kreeg hij schokkend nieuws: keelkanker. De gitaar-, drums- en baspartijen waren klaar. Het inzingen verdween op de lange baan. Na chemo en bestraling is Gordon kankervrij en gelukkig ook nog zonder stemschade. Gauw door dus met het opnemen van The In Between (Crowville Media). En zo te horen gaf de wederopstanding de man uit Louisiana extra energie, want wat een lekkere plaat is het geworden! Waar moeten we aan denken? Kevin Gordon is gecoverd meer…

Jongen, doe nou wat rustig, zou je Billy Strings op het hart willen drukken. Eerder dit jaar nog een live-cd van anderhalf uur, nu alweer een studioplaat van 75 minuten met twintig nummers. Strings is een virtuoos op de bluegrasssnaren, dat staat buiten kijf. Maar met Highway Prayers (Reprise Records) overstrekt hij zich. Zeker, er staan zat fraaie liedjes in de traditionele frontporch-stijl op: Leaning On A Travelin’ Song, In The Clear, Cabin Song, Gone A Long Time en Don’t Be Calling Me (At 4AM), misschien wel het prijsnummer. Maar Guild The Lily is een soort slappe, overtijdse countryrock. Seven Weeks In County blijft steken meer…