The Kingstons Springs is een jong bandje uit Nashville, Tennessee, dat het een en ander door elkaar gooit, maar zich verre houdt van country. Garagerock en blues, elementair en kaal, gruizig opgenomen, sixtiesbeat in een onduidelijke mix met de gitaren op de achtergrond, dat zijn zomaar wat aantekeningen bij Sa Betise, het eerste nummer van The Kingston Springs (eigen beheer). Weight Of This World begint met het een bluesmuur als Jon Spencer, maar al snel breken er mooie akkoorden doorheen. Ook blijkt dat deze jongens meer…

Andrew Strong speelde een rol in de uiterst succesvolle film The Commitments. Liefst 16 miljoen exemplaren gingen er over de toonbank van de soundtrack. In de film uit 1991 vormt jeugd uit Dublin een soulband die zich uitleeft met het repertoire van Otis Redding, Aretha Franklin en andere soulgrootheden. Strong trad daarna op met Rolling Stones, Elton John, Lenny Kravitz, Prince, Deep Purple, Bryan Adams en vele anderen. Zijn albums behaalden platinum. The Commitments Years And Beyond – Live (Dixiefrog) is de weergave van meer…

Alcoholproblemen, drugsellende en relatieleed. Dat vat in het kort het trieste leven van Billy Marlowe samen. En dan was er nog die plaat die hij in de jaren tachtig maakte in New York. Ook een mislukking, want Show Me The Steps (NewTex Records) moest het zonder promotie en distributie doen. Er werden wat cassettes en enkele vinylexemplaren van gemaakt en dat was het dan. Het album wordt nu alsnog onder de aandacht gebracht middels een release op cd. Marlowe heeft het niet meer mogen meemaken. Hij overleed in 1996 op 53-jarige leeftijd. In 1983 meer…

Chris Stamey heeft het druk gehad. Vorig jaar verscheen voor het eerst in jaren een album van The dB’s. Verder reisde hij over de wereld om in wisselende bezettingen het legendarische album Third van Big Star uit te voeren. Op zijn nieuwe album Lovesick Blues (Yep Roc/Munich) rust hij uit. Stamey ligt op bed en staart door het raam naar die ene ster. Hij heeft het over tamboerijnen en zingt bijna fluisterend op het tweede nummer van de plaat, London getiteld. Op opener Skin wordt een Franse hoorn ingezet. Het intieme geluid kan meer…

Heel soms maak je het mee. Dat je een album hoort dat bij de eerste tonen al verraadt dat het goed is. Een album dat nummer voor nummer helemaal okay is. Zo erg dat je  na het zoveelste mooie liedje denkt dat het zo niet door kan gaan. En dat het volgende nummer toch ook weer raak is. David Luning deed het. Met z’n debuut notabene. Just Drop On By heet de plaat.  Wonderbaarlijk, vanaf de eerste tot en met de laatste toon: BAM! Luning, afkomstig uit het noorden van Californië, is een nog jonge singer-songwriter met meer…

The Bean Pickers Union is een collectief van musici uit het noordoosten van Amerika. Chuck Melchin (zang, akoestische gitaar, tremelogitaar, mandoline) is de spil. Better The Devil (Inseam Records) bevat liedjes die tamelijk divers zijn. Ze zijn allemaal van de hand van Melchin. Het album begint met de korte instrumental Proem (twee akoestische gitaren, een viool en mandoline). Op Magnolia klinken toetsen en heel in de verte een slidegitaar. In Burning Sky wordt met brushes losjes op de drums geroffeld, wat goed past bij de Mexicaanse sfeer. Vooral de meer…

Vertel me niet wat goed voor me is, Tom. Dat maak ik zelf wel uit! O, wacht, nou hoor ik het pas. Je hebt het tegen je ex die een nieuwe man heeft. Je schrijft immers liedjes over de liefde. En dat zijn liedjes die klinken als de jaren zeventig. Good For You (Blue Rose/Sonic Rendezvous) staat er weer vol mee. Tom Gillam, als ik naar je nieuwste album luister, dan krijg ik zin om naar oude elpees te grijpen. Eagles, Little Feat, Allman Brothers, Poco, Manassas, Cate Bros., Bob Seger, Joe Walsh, dat soort werk. Helaas kom ik daar veel te meer…

Ace Records is al jaren het toonaangevende label op het gebied van het opnieuw uitbrengen van oude soul, blues en rock-‘n-roll. Die status hebben ze wegens de perfecte geluidskwaliteit, het verzorgde artwork en de uitvoerige linernotes met veel aandacht voor de historische context van de muziek. Het onder de Ace-familie vallende sublabel Big Beat duikt de laatste tijd in de geschiedenis van countryrock. Neem dit I Wrote A Song – The Complete 1970’s Recordings (Big Beat/Munich) van Marty Cooper. Wie? Nee, ik had ook nog meer…

Wat is dat toch met muziek uit Australië? Hoe krijgen ze het er keer op keer voor elkaar om ruimte om te zetten in klanken? In Echoes Of Dawn (Smoked Recordings/Munich) is weer zo’n fijn plaatje waar onhoorbaar de wind doorheen blaast. Muziek van een desolaat landschap. Schurend zand. Can’t Sleep is zo’n typische woestijnblues die zich langzaam ontwikkelt naar het soort psychedelische folk waar de betreurde Jack Rose zo bedreven in was. Ja, hij kan een beetje gitaarspelen, deze Matt Walker. Op Back To The Hills schuift hij meer…

Het ligt er dik bovenop bij de mannen van Ocean Carolina: Ryan Adams, en dan met name tijdens zijn periode in Whiskeytown, is een belangrijke inspiratiebron. En als dan Caitlin Cary (zang en fiddle) nog een belangrijke bijrol speelt op je eerste full-album debuut, dan roep je de vergelijking met de grote man over je af. En weet u, die vergelijking met Adams valt niet eens per defenitie in het nadeel van deze mannen uit.  All The Way Home is een heel behoorlijk album met 10 zelfgeschreven liedjes met klassieke melodieuze meer…