The Civil Wars zijn in oorlog en het is maar de vraag of we daar nog iets van kunnen verwachten. Geen nood, want hier zijn The Parlor Soldiers. When The Dust Settles (eigen beheer) is een harmonieus debuut van Alex Culbreth en Karen Jonas. Het duo uit Fredericksburg, Virginia, zet moeiteloos de lange traditie van countryduetten voort. Op Crazy knipogen ze naar Johnny Cash en June Carter met een lekker ouderwetse sound. Op Long Gone is sprake van tamelijk elementaire rockabilly, met dank aan derde soldaat Dan Dutton die op meer…

Women & Work (Ato Records/Loose/Munich) is het eerste album van Lucero dat in Europa verschijnt. Dat werd tijd ook, want dit is toch al de achtste release van deze band uit Memphis, Tennessee. De Amerikanen uit de hoofdstad van de rock-‘n-roll beschouwen deze plaat als een liefdesverklaring aan die stad. Sun, Stax, Elvis, Al Green, Alex Chilton; alle invloeden zijn door deze zes hardwerkende mannen samengebracht in een potente mix van rootsrock die je deze keer zou kunnen omschrijven als harde countrysoul. Ze hebben meer…

De stroom aan releases is echt niet bij te houden. Terwijl er alweer een nieuwe liveplaat ligt van Darrell Scott (met Tim O’Brien), is zijn Long Ride Home (Full Light Records/Proper/Rough Trade) hier nog niet eens besproken. Hoog tijd om dat alsnog te doen. Temeer omdat er zestien heel goede redenen voor zijn: 1. It Must Be Sunday, een liedje met piano en mondharmonica waarbij je zou wensen dat het elke dag zondag was; 2. Hopkinsville, getoonzet op een donkerbruine beat met veel steel en piano en op het eind zang die bijna gospel aanraakt; 3. Out meer…

Cam Penner’s To Build A Fire (Lucky Dice) begint statig. Een ander woord voor de blazersopening Mighty Damn Animator (So Long, Farewell) kan ik niet vinden. En de overgang naar piano met percussie in deze ouverture is ronduit schitterend. Daarna is het in het titelnummer meer back to business. De sympathieke Canadese baardman Penner en zijn begeleider John Wood toveren ons goudeerlijke ruwe en intense folk voor. Soms in klein gehouden akoestische porchsongs, maar even zo vaak ook in meer…

De Schotse singer-songwriter Rachel Sermanni deed het voorprogramma voor artiesten als Elvis Costello en Ron Sexsmith. Binnenkort moet ze op eigen naam de zalen zien te veroveren tijdens een tournee door Nederland. De verzorgde folkpop van Under Mountains (Dying Giraffe Records/V2) vormt alvast een aanbeveling om zo’n concert te bezoeken. Sermanni maakt muziek die past bij een huiselijke sfeer in de donkere dagen van het jaar. Haar lieflijke luisterliedjes worden pakkend door een onderstroom vol melancholie. Licht atmosferisch meer…

Home Sweet Home (eigen beheer) blijkt niet ergens in een van de zuidelijke staten van Amerika te zijn, wat je uit het tafereel op de hoesfoto zou kunnen opmaken. Ook niet in Oklahoma trouwens, waar de muziekscene zichzelf omschrijft als red dirt music. Tsja, die bosjes van die foto kun je natuurlijk overal aantreffen. Maar om daar een bankstel in te zetten, dat zie je toch vooral in Amerika. Meestal gaat het dan om schimmelende exemplaren met kapotte veren en gaten in de stof, maar The Red Dirt Skinners zitten op een bankje dat er nog best wezen mag. Ze meer…

Het is tekenend dat Troubadour Kings op de hoes van Heartache Town (Ride Records) een foto van een kaal landschap hebben gezet. Immers, de leegte is wat er overblijft na een verbroken relatie. Johnny Ray en Jimmy James trekken van de westkust van de Verenigde Staten naar de oostkust en weerom. Om liedjes te zingen over de souvenirs van die verloren liefdes. Zodat de bandnaam met losse letters kleeft aan een oude reclame-uiting van Frontier waar slechts de naam van de locatie in neonletters zal oplichten. Hopelijk schijnt er voldoende meer…

De vocalen van Will Johnson hangen als struikgewas over de liedjes op Scorpion (Labelman/Bertus). Zijn stem is dichtbij, maar het is moeilijk te ontdekken of de luisteraar wordt uitgenodigd. Misschien blijven deze musici liever in hun eigen wereldje zoeken naar fraaie klankbeelden die ze liever niet willen ontwarren voor het grote publiek. Immers, het is goed zo. In de ochtenduren schreef Johnson de liedjes en in de middag en avond werden die verder uitgewerkt. Dat gebeurde in Denton, Texas, met maatje Matt Pence van Centro-Matic en meer…

Neil Young is een fan van Robert Morgan Fisher om zijn anti-oorlogsliederen zoals Waving The Flag. Het staat op Notes For A Novel (Imperative Records). Samen met Julie Christensen, de ex van Chris D. en wellicht nog bekend van Divine Horsemen, ageert hij tegen het misbruik van de Amerikaanse vlag na de aanslagen op 9/11. They had cute slogans, like: These colors do not run … / But what they really wanted was our daughters and our sons / To plant that flag in some foreign glory hole / So they could justify the elections that they stole. Het nummer meer…

Ryan Adams is nog niet dood (hoewel hij sedert Heartbreaker geen enkel echt goed album meer heeft gemaakt), maar zijn opvolgers staan al klaar. John Fullbright, Caleb Groh en Andrew Combs bij voorbeeld. Laatstgenoemde debuteert (na een eerder verschenen EP) met Worried Man en, by jove, dat doet hij goed, zeg. Op zijn website noemt hij zelf Townes Van Zandt als zijn grote voorbeeld en dat is ook, voor de Texaan die Combs is, niet zo vreemd natuurlijk. Inmiddels is deze singer-songwriter naar Nashville verhuisd en daar heeft hij flink aan zijn meer…